ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ – Είκοσι χρόνια εφ. ΕΝΩΣΙΣ | Eθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα Δεκεμβρίου

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Το φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας είναι το τελευταίο στην έντυπή του μορφή. Περάσαμε είκοσι χρόνια μαζί, με την εφημερίδα να κυκλοφορεί σε διάφορα σχήματα, πότε μηνιαία, πότε εβδομαδιαία και μερικές φορές εκτάκτως λόγω εκλογών ή άλλων σημαντικών εξελίξεων. Οφείλω σε όλους έναν απολογισμό.

Κατ’ αρχάς, πρέπει να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες μου, είτε ήταν μόνιμοι γραφιάδες είτε περιστασιακοί. Χωρίς αυτούς, η εφ. ΕΝΩΣΙΣ δεν θα μπορούσε να ήταν τόσο συνεπής όσο ήταν και δεν θα έφτανε στα περίπτερα όπως ακριβώς θέλαμε, στην ώρα της. Πρέπει επίσης να ευχαριστήσω και τους τεχνικούς, φωτοσυνθέτριες, σελιδωτές, διορθωτές, τυπογράφους και βοηθούς στη διεκπεραίωση της όλης διαδικασίας που, πάλι, χωρίς την πολλές φορές αμισθί συνεργασία τους, δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε ούτε έναν χρόνο. Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου που στήριξαν οικονομικά την εφημερίδα, είτε αγοράζοντας πολλά τεύχη κάθε μήνα είτε διαφημίζοντας τα προϊόντα τους, που προφανώς δεν είχαν ανάγκη την εφημερίδα μας για να πουληθούν. Ευχαριστώ επίσης όλους και όλες που ξενύχτησαν μέρες πολλές και με θυσίες προσωπικές βοήθησαν ώστε κάθε μήνα να είμαστε κοντά σας.

Μνημονεύω τον σύντροφο Αντρέα Θεοδώρου που μας έφυγε ένα πρωινό και έκτοτε προσπαθούμε χωρίς επιτυχία να ακολουθήσουμε το μεγαλείο της πένας του. Μνημονεύω επίσης τον Γιώργο Τριλλίδη, ο οποίος στάθηκε παρά το πλευρό μου και στα είκοσι χρόνια της έκδοσης της εφημερίδας. Μνημονεύω επίσης τον Αλέκο Μιχαηλίδη και την Ιόλη Μιχαηλίδου, οι οποίοι από το νηπιαγωγείο με βοηθούν και στους ώμους τους πέφτει η συνέχιση της εφημερίδας.

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από μερικούς ανθρώπους που μπορεί να θεώρησαν ότι αδίκως τους κατηγορήσαμε. Υπήρξαν περιπτώσεις που όντως ήμασταν υπερβολικοί, όμως κανένας συνεργάτης δεν στόχευσε κανέναν για προσωπικούς λόγους ή συμφέροντα. Δεν ζητώ συγγνώμη από όσους με ταλαιπώρησαν και τους ταλαιπώρησα στα δικαστήρια επειδή είχαν τη μούγια και μουγιάστηκαν και μου κινούσαν αγωγές αβέρτα. Ούτε ζητώ συγγνώμη από όσους θίχτηκαν τόσο πολύ που έβαλαν συγγενείς και φίλους να τηλεφωνούν στο σπίτι μου στις τρεις και στις τέσσερις το πρωί απειλώντας και βρίζοντάς με. Ούτε ζητώ συγγνώμη από αυτούς τους αγανακτισμένους πολίτες, κυρίως του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, που μετά από κάθε δημοσίευμα έπαιρναν τηλέφωνο για να γαμήσουν τη μάνα μας και να μας απειλήσουν με θάνατο. Ούτε απολογούμαι στους εκατοντάδες επώνυμους που σε αυτά τα είκοσι χρόνια με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν πόσο αυτοί με αγαπούν και πόσο συμφωνούν μαζί μου, ενώ εγώ τους κατηγορώ. Δεν απολογούμαι ούτε στους διάφορους «καλοπροαίρετους» που έπαιρναν τηλέφωνο για να με ενημερώσουν ότι ο τάδε και η τάδε πάσχουν από καρκίνο και θα ήταν φρόνιμο να μη γράφουμε τίποτα εναντίον τους έως ότου περάσουν τη δοκιμασία τους. Σας πληροφορώ, αγαπητοί αναγνώστες, ότι ουδέποτε άφησα να περάσει καμία κριτική ή αναφορά για κανέναν που γνωρίζαμε ότι ήταν άρρωστος ούτε για κανέναν που πέθανε αν δεν περνούσε κάμποσος καιρός, ακόμα και αν ήταν πολύ μεγάλα αστέρια, όπως ο Χρ. Κατσαμπάς, ο Στ. Αγγελίδης και πολλοί άλλοι.

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ

Εάν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. Δουλέψαμε σκληρά, χωρίς αυταπάτες και χωρίς πολιτικές φιλοδοξίες, είτε προσωπικές είτε καθαρά οργανωτικές. Η ΕΝΩΣΙΣ δεν κυκλοφόρησε ως ένα έντυπο ενός κινήματος για την ΕΝΩΣΗ ούτε είχε τη φιλοδοξία να συσπειρώσει κόσμο για να αποτελέσει αυτός ο κόσμος ΤΟ κίνημα που θα έκανε τις αναγκαίες ανατροπές για να υπάρχει αντίσταση στον Τούρκο εισβολέα. Από την αρχή ξεκαθαρίσαμε τους στόχους μας και τις βασικές μας αρχές. Θέλαμε τότε, το ίδιο και σήμερα, να κρατηθούμε σε αυτόν τον τόπο ως Έλληνες, ώσπου να έρθει μία νέα γενιά, πολύ καλύτερη από εμάς, που θα ανατρέψει τις κυρίαρχες λογικές και ιδεολογίες του κυπριακού κρατιδίου και του ίδιου του λαού. Θέλαμε να κρατηθεί μία ΜΑΓΙΑ, σαν αυτήν που αναφέρει ο Μακρυγιάννης, διότι βλέπαμε όλες τις αλλοιώσεις που είχε υποστεί ο λαός μας και ο πολιτισμός του. Θέλαμε να κριτικάρουμε όλο το κομματικό κατεστημένο και να ανοίξουμε δρόμους προβληματισμού για μία ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, για μία άλλου είδους αντίσταση εναντίον των Τούρκων και των στηριγμάτων τους. Πολεμήσαμε όλες τις ιδεολογίες και τα ιδεολογήματα που έριξε ο εχθρός, ντόπιος και ξένος, μέσα στα κεφάλια μας. Πολεμήσαμε την ηττοπάθεια, τον ωχαδελφισμό, τον εφησυχασμό και την ιδεολογία που ενσωμάτωνε όλα τα μεγάλα κακά για τον τόπο, την ιδεολογία του ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΥ ΒΙΟΤΙΚΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ. Αυτήν την ιδεολογία του εκμαυλισμού και της παραπλάνησης του λαού για να απομακρυνθεί από τους πραγματικούς στόχους του για την ελευθερία του την πολεμήσαμε ανελέητα. Πολεμήσαμε και τις θεωρίες του ΠΟΛΥΠΟ ΛΙΤΙΣΜΟΥ, της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ, του ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΣΜΟΥ, της ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗΣ, που αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος για τον ανοιχτό και τον κρυφό ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟ στο νησί. Ασκήσαμε δριμύτατη κριτική σε όλες αυτές τις δυνάμεις που πάλεψαν με νύχια και με δόντια, με τα γνωστά κονδύλια των Αμερικανών, των Άγγλων, των Νορβηγών και των εδώ λακέδων τους, να δημιουργήσουν ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και να αποπροσανατολίσουν τον λαό από τον στόχο του που παρέμεινε έως σήμερα Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΕ ΧΟΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ ΜΑΣ.

Υπερασπιστήκαμε τον ελληνικό μας πολιτισμό και την παράδοσή μας, την εκκλησία μας και τον στρατό μας. Υπερασπιστήκαμε ακόμη όλες τις εθνικοαπελευθερωτικές δυνάμεις που έδρασαν στο νησί, έστω και αν πολλές φορές δεν μας έβρισκαν εντελώς σύμφωνους. Υπερασπιστήκαμε τον τόσο συκοφαντημένο αγώνα της ΕΟΚΑ όσο κανένας άλλος, ούτε καν οι ίδιοι οι αγωνιστές. Δώσαμε σκληρές μάχες με όλους τους ΝΕΟΚΥΠΡΙΟΥΣ και ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΥΣ ΝΕΟΤΟΥΡΚΟΥΣ για να μην περάσει η ιδεολογία της υποταγής μας στους ισχυρούς διά μέσου της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Όλοι αυτοί οι εχθροί του Ελληνισμού δεν έδειξαν πάντα ανοιχτά τα δόντια τους. Ροκάνισαν σιγά σιγά τον κοινωνικό ιστό, προώθησαν κρυφά και έντεχνα τα νέα ιδεολογήματα και συσκότισαν τα μυαλά των Ελλήνων με σταδιακές δόσεις των νέων ναρκωτικών. Ο Τούρκος δεν είχε να κάνει τίποτα, ούτε ένα δαχτυλάκι δεν χρειάστηκε να κινήσει. Η σήψη και ο εκμαυλισμός δεν προήλθε από τους Τούρκους. Οι δικοί μας οδήγησαν τον κόσμο στα πιο βαθιά αυτοκτονικά χασμουρητά. Οι δικοί μας έδωσαν το σύνθημα της Σιγκαπούρης της Μεσογείου, του Μόντε Κάρλο της Ανατολικής Μεσογείου και της Ελβετίας παρά θίν’ αλός. Είναι οι δικοί μας που παρεξήγησαν την ένταξή μας στην Ευρώπη. Μόνο εμείς προειδοποιούσαμε πως Ευρώπη χωρίς την ελληνική μας ταυτότητα σημαίνει ναρκωτικά, τε ράστιες ταξικές αντιθέσεις, πορνεία φυσική και πνευματική, σημαίνει αθλιότητα και εθνική ισοπέδωση. Κάθε τυφλή υιοθέτηση των μοντέρνων τάσεων της Ευρώπης σήμαινε και άλλο ένα καρφί στην καρδιά του κυπριακού Ελληνισμού. Δώσαμε κι εδώ σκληρές μάχες, όχι μόνο με τους ευρωπαϊστές, αλλά και με την άλλην όψη των ευρωπαϊστών, αυτήν που ενώ υιοθετεί όλα τα κακά του νέου ανθρώπου, επιστρέφει και σε αυτές τις ρίζες που εγκλωβίζουν ακόμη περισσότερο τον κόσμο, στις ρίζες του χωρκάτικου κυπριωτισμού, όπου η υπερηφάνεια μας περιορίζεται στο ΤΖΙΑΙ και σε πεντέξι άλλες λέξεις και φράσεις της κυπριακής διαλέκτου, η οποία δειλά δειλά προβάλλεται ως ΓΛΩΣΣΑ αυτόνομη και απέναντι στην κοινή ελληνική.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ

Είκοσι χρόνια λέμε περίπου τα ίδια πράγματα και κανείς δεν μας ακούει. Τα είπαμε σοβαρά, τα είπαμε μέσω της σάτιρας, τα είπαμε μεταξύ σοβαρού και αστείου, τα είπαμε λογοτεχνικά, τα είπαμε με πολλούς τρόπους, ακόμα και βρίζοντας μέσα στην απελπισία μας. Ρίξαμε άπειρα αυγά στους τοίχους και προφανώς το ίδιο θα κάνουμε και στο μέλλον. Ένα μέλλον που δεν προδιαγράφεται ρόδινο ούτε φαίνεται ότι θα ξεφύγει από τον νεοκυπριακό μικροαστισμό. Ένα μέλλον που μπορεί να μην έχει την κραιπάλη των προηγούμενων δεκαετιών, όμως βρίσκει τον Ελληνισμό πιο εξασθενημένο την ίδια στιγμή που νέες δυνάμεις στην περιοχή, όπως είναι ο ισλαμισμός και ο σιωνισμός, βρίσκονται σε έξαρση. Γι’ αυτό λέμε πως οι Τούρκοι δεν έχουν να κάνουν τίποτα, παρά κατά καιρούς να δείχνουν τα δόντια τους. Η Κύπρος σιγά σιγά μουσουλμανοποιείται και σε περίπτωση μίας νέας πτώχευσης, όπου ο κόσμος θα σηκωθεί και θα φύγει, οι Τούρκοι θα πάρουν το νησί χωρίς πόλεμο και εμείς θα φωνάζουμε ακόμη για τα δικαιώματα των παράνομων και μη μεταναστών. Βρισκόμαστε στη σφηκοφωλιά της παγκόσμιας αντίδρασης και κανείς δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Ζούμε σαν να μη μας νοιάζει το αύριο, ζούμε χωρίς αυτά τα στοιχεία που ενδυναμώνουν τους λαούς και τους κάνουν να δημιουργούν και να ορίζουν το μέλλον τους ως εκείνοι θέλουν και όχι ως δούλοι του ενός ή του άλλου συστήματος. Ζούμε ως ετεοκύπριοι, νεοκύπριοι, εγγλεζούθκια, αμερικανούθκια, ως Ευρωπαίοι μοντέρνοι, ως εκσυγχρονισμένοι καταναλωτές και τίποτα δεν καταφέρνουμε, διότι είμαστε άριστοι μόνο όταν είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Το μόνο που καταφέρνουμε καλά είναι να είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Δείτε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μόνο όταν ήταν μπροστά η ελληνική σημαία νιώσαμε πως αυτή η γη είναι δική μας και παλέψαμε γι’ αυτήν, είτε στις πορείες των μαθητών, των γυναικών και των προσφύγων είτε στις πορείες των μοτοσυκλετιστών είτε στις ηρωικές στιγμές αυτού του λαού, με τον Ισαάκ, τον Σολωμού και τις τραγικές φιγούρες των συγγενών των αγνοουμένων. Εκεί που αντισταθήκαμε, αντισταθήκαμε με τον ελληνικό εαυτό μας, τους ποιητές μας, τους ήρωές μας και τους αγίους μας. Αυτή ήταν και η δική μας παρακαταθήκη: Να μείνουμε πιστοί στα ιδανικά και τις αρχές του έθνους και του λαού μας. Δυστυχώς ξανά αποτύχαμε.

Πέρασαν είκοσι χρόνια και αντί ο Ελληνισμός, με τη δική μας συνεισφορά ή χωρίς, να είναι πιο δυνατός, πιο έτοιμος να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών, βρίσκεται πιο εξασθενημένος, σχεδόν νεκρός, χωρίς ίχνος συνειδητοποίησης των μεγάλων κινδύνων και χωρίς αντιστάσεις· ένα πλαδαρό έθνος απατεώνων, κλέφτων, γραικύλων, τάχατες ευρωπαϊστών. Η άλωση του ελληνικού έθνους είναι μία πραγματικότητα. Η αλλοτρίωση του λαού μας σε Κύπρο και Ελλάδα είναι τέτοια που αμφιβάλλω αν θα καταλάβουμε το ΚΑΚΟ όταν κάνει την εμφάνισή του. Μπορεί να πανηγυρίζουμε κιόλας, καλή ώρα τώρα που ενώ οι Τούρκοι έκαναν εισβολή στη θάλασσά μας, οι υπουργοί μας γυρίζουν τις Κυριακές στους γάμους ή στο κυνήγι στη Βουλγαρία.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Στα ζητήματα πολιτισμού όντως πέσαμε πολύ έξω, έστω και αν ασκήσαμε σφοδρότατη κριτική στα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα. Νομίζω πως και σε αυτό το θέμα δώσαμε σκληρές μάχες χωρίς αντίκρυσμα. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, το βιβλίο, τα εικαστικά και όλες οι άλλες μορφές τέχνης, παρά τις προσπάθειές μας, άνθισαν προς το χειρότερο. Ξεφύτρωσαν δεκάδες θεατρικές ομάδες, βιβλιοπωλεία, γκαλερύ, αίθουσες κινηματογράφου, τραγουδοποιοί, πνευματικά στέκια και χώροι πολυπολιτιστικής δημιουργίας. Όλη αυτή η ποσότητα, όμως, αντί να μετατραπεί και σε κάποια ποιότητα, μετατράπηκε σε χυδαιότητα. Τίποτα το καινούργιο δεν κόμισαν οι νέοι καλλιτέχνες, αντιθέτως έγιναν πιο συντηρητικοί και έθεσαν την τέχνη τους στην υπηρεσία όχι μίας νέας ελληνικής άνοιξης, αλλά ενός ισοπεδωτικού παγκοσμιοποιημένου πολιτιστικού κατεστημένου. Η κριτική μας δεν έπιασε τόπο· κάναμε μόνο περισσότερους εχθρούς. Το καύχημα των Κυπρίων πως έχουμε τους περισσότερους πτυχιούχους στον κόσμο σε αναλογία πληθυσμού και πως σ’ αυτόν τον τόπο κυκλοφορούν κατά εκατοντάδες οι ποιητές, οι τραγουδιστές, οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, οι βιβλιοφάγοι, οι ζωγράφοι και οι εικαστικοί, οι διανοούμενοι και οι πνευματικοί άνθρωποι δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Σημαίνει μόνο πως κάτι πολύ αρρωστημένο υπάρχει στο βασίλειο της Κυπριακής Δημοκρατίας για να έχει τόσα πολλά ταλέντα χωρίς κανένα αντίκρυσμα, χωρίς να νιώθει κανείς ότι κάτι γίνεται επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο. Τα δυο τρία στέκια της δεκαετίας του ’80 δημιούργησαν πολύ περισσότερες τομές στα πολιτιστικά δρώμενα παρά η σημερινή πληθώρα μορφωμένων καλλιτεχνών.

ΚΟΙΝΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Η μεγαλύτερή μας αποτυχία δεν είναι που δεν καταφέραμε να σταματήσουμε την κατρακύλα του έθνους. Αυτό ήταν, έτσι κι αλλιώς, πέραν των δυνάμεών μας. Ούτε που δεν καταφέραμε να ενοποιήσουμε τις αντικατοχικές δυνάμεις σε ένα ενιαίο μέτωπο εθνικής απελευθέρωσης. Αυτό ούτε στους στόχους μας ήταν ούτε είναι κάτι στο οποίο θα μπορούσαμε να διαδραματίσουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μεγαλύτερή μας αποτυχία είναι που δεν καταφέραμε να φτιάξουμε, με έστω χαλαρούς δεσμούς, έναν ΚΟΙΝΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ σε Ελλάδα και Κύπρο με τις δυνάμεις στην Ελλάδα που χρόνια τώρα συμφωνούν μαζί μας και βρίσκονται γι’ αυτόν τον λόγο και αυτοί στο περιθώριο του περιθωρίου. Δεν καταφέραμε μαζί με όλους τους συναγωνιστές στην Ελλάδα να γράψουμε ένα ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ του ελληνικού έθνους. Δεν καταφέραμε να θέσουμε κάποιες κοινές θέσεις προς συζήτηση για να απεμπλακούμε από το αδιέξοδο και την εθνική κατρακύλα. Ένα ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Αυτά μπορούσαμε να τα κάνουμε· είχαμε και τις θέσεις, είχαμε και το ανθρώπινο δυναμικό για να υλοποιήσουμε αυτό το έργο. Με ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσαμε τουλάχιστον να είχαμε κι άλλες επιλογές πολιτικής δράσης, πέραν αυτής που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια. Θα μπορούσαμε ακόμη να καλέσουμε και τον λαό να συμβαδίσει μαζί μας, ακόμη και να ψηφίσει συναγωνιστές μας ώστε, έστω και μειοψηφικά, η άποψή μας να ακούγεται, να ζυμώνεται και η ιδέα της απελευθέρωσης να παίρνει σάρκα και οστά. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης ενός ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ, τώρα όλος ο πατριωτικός χώρος, όλος ο ελληνικά σκεπτόμενος χώρος, όλος ο κόσμος της Αυτοδιάθεσης-ΕΝΩΣΗΣ παραπαίει ανάμεσα σε μία εθνομηδενιστική και προδοτική Αριστερά και μία άκρως επικίνδυνη άκρα Δεξιά που δεν έχει καμία σχέση με τον Ελληνισμό έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς.

Έχουμε όλοι ευθύνες για την έλλειψη ενός τέτοιου μανιφέστου. Προσωπικά νιώθω ότι αυτή είναι και η μεγαλύτερή μου αποτυχία, η μεγαλύτερή μου ήττα και ένας από τους βασικούς λόγους που τώρα αδειάζω τη θέση μου και βάζω τον σταυρό μου για να έρθουν καλύτερες μέρες. Δεν είναι αργά να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το ΕΘΝΟΣ ως συλλογικότητα πρέπει να ξυπνήσει και να αναλάβει την απελευθέρωση ΟΛΗΣ της πατρίδας μας, από τον Απόστολο Ανδρέα μέχρι το Σουφλί και την Κέρκυρα. Μαζί οι πανέλληνες πρέπει να βρουν τρόπους να ανατρέψουν τα σημερινά δεδομένα που μας θέλουν καθολικά διαμαρτυρόμενους δουλοπάροικους και σκλάβους των Τούρκων, των Σιωνιστών και των Αγγλοσαξόνων, Ευρωπαίων και μη, και ΟΧΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ. Πρέπει επιτέλους να βροντοφωνάξουμε πως Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΗ ΛΥΣΗ είναι η ΕΝΩΣΙΣ αυτής με την υπόλοιπη Ελλάδα. Αν δεν το πούμε αυτό, θα είμαστε υπόχρεοι να πούμε πως δεν πειράζει αν η Θράκη ανεξαρτητοποιηθεί ή αν η Μακεδονία μοιραστεί με τους Σκοπιανούς, η Τσαμουριά με τους Αλβανούς και το Αιγαίο με τους Τούρκους, οπότε αυτό που θα παραμείνει να είναι ένας κανονικός ΒΟΘΡΟΣ, όπως τον οραματίζονται όλα τα ρεμάλια της παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Δεν είναι αργά. Είτε θα πεθάνουμε σαν Έλληνες είτε απλώς θα ψοφήσουμε. Πρέπει να διαλέξουμε. Υπάρχουν ακόμα δυνάμεις μέσα στον λαό μας, υπάρχει ακόμα ΛΑΟΣ, έστω κι αν είναι δυσεύρετος. Υπάρχουν και οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες, υπάρχουν και οι οραματιστές και οι μουρλοί πατεράδες, μανάδες και μαθητές, έτοιμοι για σκληρούς αγώνες και θυσίες. Ας αποδεχτούμε όλοι την αποτυχία μας και ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε μυαλά, να σκοτώσουμε τον αριστερό και τον δεξιό που έχουμε μέσα μας, ας σκοτώσουμε και τον ραγιά και τον προοδευτικό που έχουμε μέσα μας και ας αφήσουμε το ελεύθερο ελληνικό πνεύμα να μας κυριεύσει. Όλες οι μικροομάδες που υπάρχουν, όλα τα έντυπα, οι ενορίες, οι συσπειρώσεις, οι μονάδες απ’ εδώ κι απ’ εκεί, οι ομάδες των ακριτικών μας περιοχών, οι φλογεροί παπάδες και οι πεφωτισμένοι μητροπολίτες μαζί με τους φτωχούς αγρότες μας, τους ταλαιπωρημένους εργάτες των πόλεων και όλους τους ανθρώπους που θέλουν ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και ας ΤΡΩΓΟΥΝ ΠΕΤΡΕΣ, ας ενώσουμε τα χέρια και τις φωνές μας και ας συνέλθουμε στη Λευκωσία πρώτα για ένα συνέδριο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΑΣ και, κατ’ επέκταση, του ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ.

H MΕΓΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Ναι, είχαμε και επιτυχίες. Η μεγαλύτερη ίσως να ήταν η απόρριψη του σχεδίου Ανάν, όπου είχαμε κι εμείς πολύ μεγάλη συμμετοχή. Η απόρριψη του σχεδίου δεν είναι δική μας και μόνο επιτυχία. Ούτε έχει ιδιαίτερη σημασία για μας. Εμείς κάναμε το καθήκον μας και ήμασταν συνεπείς στις θέσεις μας. Το ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ήταν η δική μας ΔΙΚΑΙΩΣΗ, διότι μόνο εμείς, ως πολιτική δύναμη, τονίζαμε και ουρλιάζαμε πως η πολιτική που ακολουθούσαμε, με τη διεθνοποίηση, με την εμμονή μας στον ΟΗΕ και την Ευρώπη, θα μας έφερνε ένα σχέδιο τύπου Ανάν, όπως και έγινε. Μόνο η ΕΝΩΣΙΣ καταδίκαζε τα Ηνωμένα Έθνη και τους διάφορους διαμεσολαβητές των ξένων πρεσβειών, μόνο εμείς ανοιχτά υποστηρίζαμε πως οποιαδήποτε παρέκκλιση από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα θα οδηγούσε σε μεγάλη τραγωδία. Μόνο εμείς καταγγείλαμε τον ΟΗΕ ως άλλα στρατεύματα κατοχής και τους Ευρωπαίους ως τους διαμεσολαβητές που, στην καλύτερη περίπτωση, θα μας έφερναν ένα σχέδιο που θα βόλευε τα κεκτημένα των Τούρκων από την εισβολή και την κατοχή της Κύπρου. Η εντελώς μειοψηφική μας άποψη στο τέλος δικαιώθηκε και υιοθετήθηκε από την πλειοψηφία του κυπριακού λαού, έστω και προσωρινά, για να απορρίψει το σχέδιο που λίγους μήνες πριν ο ίδιος επιζητούσε.

Είναι σημαντικό να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα από αυτήν την εμπειρία μας, διότι και σήμερα τίθενται τα ίδια διλήμματα, οι ίδιες ανθελληνικές προτάσεις. Εξακολουθούμε να θεοποιούμε τον ΟΗΕ και την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ και ας δείχνουν συνεχώς απροκάλυπτα ότι θέλουν να μας τιμωρήσουν για το 2004 και εμείς δεν μάθαμε ΤΙΠΟΤΑ.

ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΚΥΤΑΛΗΣ

Παραδίδοντας τη σκυτάλη στους «μιτσιούς», τους εύχομαι καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο τους. Θα είναι πολύ πιο δύσκολο, μιας και θα έχουν να αντιμετωπίσουν άπειρους εχθρούς και πολλές παγίδες. Παρακαλώ τους αγίους μας να τους φωτίσουν και να τους δίνουν δύναμη. Εύχομαι να μείνουν πιστοί στο δικό μας τρίπτυχο, στους αγίους μας, τους ποιητές μας και τους ήρωές μας, να μην υποκύψουν στις εύκολες λύσεις και να παραμείνουν ανένδοτοι ενωτικοί, λάτρεις της ελευθερίας. Πνευματικά ελεύθεροι, μακριά από δογματισμούς και ξένες ιδεολογίες και ιδεολογήματα, μακριά από -ισμούς τους συρμού και της μόδας. Εύχομαι να παλέψουν για τα εθνικά και κοινωνικά μας δίκαια, πιστοί στις παραδόσεις του έθνους μας και του λαού μας, μπροστάρηδες στους αγώνες και για την κοινωνική δικαιοσύνη και για την προσωπική απελευθέρωση. Εύχομαι να μην ξεχάσουν ποτέ τα δίκαια των φτωχών, των καταπιεσμένων και των ταλαιπωρημένων συμπατριωτών μας. Εύχομαι να μην ξεχάσουν ποτέ την καταγωγή μας, εθνική και ταξική, να μην ξεχάσουν ποτέ πως, ως Έλληνες και Ορθόδοξοι, δεν έχουμε κανέναν λόγο να θέλουμε το κακό κανενός άλλου λαού, εκτός αυτών που μας θέλουν υποδουλωμένους και σκλάβους είτε άλλων εθνών είτε παγκόσμιων κέντρων εξουσίας.

ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

Μία καινούργια αρχή ανατέλλει. Με τον Καζαντζίδη και τον Μπιθικώτση να ευφραίνουν τα αυτιά μας, αναζητούμε όλοι τη νέα ελπίδα· μία ελπίδα που μόνο οι νέοι άνθρωποι μπορούν να οραματίζονται. Είμαι σίγουρος πως οι μιτσιοί θα αντεπεξέλθουν. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουν να κομίσουν μία νέα ελπιδοφόρα πρόταση ούτε είμαι σίγουρος ότι δεν θα σπάσουν τα μούτρα τους. Ξέρω, όμως, ότι θα προσπαθήσουν και θα δώσουν σκληρές μάχες για να συνεχίσουν τον άνισο αγώνα μας.

Δεν ξέρω πώς να τους αποχαιρετήσω. Σκέφτηκα πρώτα με κάτι ηρωικό, όπως το ΕΟ, ΜΩΡΕ, ΕΟΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, αλλά παραείναι αισιόδοξο. Μετά είπα να κάνω αυτό που συνήθως κάνω σε όλα τα έργα μου, να τελειώσω με το ΕΧΕΤΕ ΓΕΙΑ, ΒΡΥΣΟΥΛΕΣ που παραείναι απαισιόδοξο. Τελικά κατέληξα στη μεγάλη μου αγάπη, το ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ Θ’ ΑΡΓΗΣΕΙ, ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑΥΓΗ, ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕ ΛΙΓΑΚΙ ΥΠΟΜΟΝΗ… Ούτε αυτό, όμως, θα είναι το τέλος μου. Επιλέγω τον ΑΜΑΡΑΝΤΟ:

Αχ, για ιδέ, καλέ, για ιδέ
για ιδέστε τον αμάραντο!
(Για ιδέστε τον αμάραντο
σε τι βουνό φυτρώνει, καλέ!)

Αχ, φυτρώ, καλέ, φυτρώ
φυτρώνει μες στα δύσβατα.
(Φυτρώνει μες στα δύσβατα,
στις πέτρες, στα λιθάρια, καλέ.)

Αχ, ποτέ, καλέ, ποτέ
ποτέ του δεν ποτίζεται.
(Ποτέ του δεν ποτίζεται
και δεν κορφολογιέται, καλέ.)

Αχ, τον τρών’, καλέ, τον τρών’
τον τρών’ τα λάφια και ψοφούν.
(Τον τρών’ τα λάφια και ψοφούν,
τ’ αγρίμια κι ημερεύουν, καλέ.)

Στον νου μου, φυσικά, πλανιέται το τραγούδι του πατέρα μας Μάρκου ΑΠΕΛΠΙΣΤΗΚΑ:

Τι πάθος ατελείωτο
που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή
κι εγώ τον θάνατό μου.

Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω.

Όσο είναι η νύχτα σκοτεινή
έτσι ’ναι κι η καρδιά μου
και σαν τη σιγανή βροχή
τρέχουν τα δάκρυά μου.

Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω.

Θα πά’ να εύρω μια σπηλιά
με πέτρες και με χώμα,
εκεί θ’ αφήσω κόκαλα,
ζωή, ψυχή και σώμα.

Δεν θα φύγω, όμως, με ένα τέτοιο άσμα. Παραμένω με τον ΑΜΑΡΑΝΤΟ, έστω κι αν δεν τον τραγούδησε ο Καζαντζίδης ή ο Μπιθικώτσης. Τον τραγούδησε η Βιτάλη, τον τραγούδησε κι η Ελευθερία.

Βάσος Φτωχόπουλλος

Η μονοδιάστατη πολιτική της υποτέλειας | ΕΝΩΣΙΣ Οκτωβρίου

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα

Από το 2004 και μετά, είχαμε αρκετές ευκαιρίες –εάν υπήρχαν οι πεφωτισμένοι ηγέτες– να αλλάζαμε πολιτικές και να διεκδικούσαμε ένα καλύτερο μέλλον για την Κύπρο. Το ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού ναι μεν έσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία από τη σταδιακή τουρκοποίησή της, αλλά δυστυχώς δεν ήταν αρκετό για να αποτρέψει άλλες συμφορές.

Ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος βγήκε θριαμβευτής από το δημοψήφισμα με το 76% του πληθυσμού έτοιμο να τον στηρίξει, ο ίδιος έμεινε προσκολλημένος στο ΑΚΕΛ χωρίς να κάνει τίποτα, έστω και αν ήταν ορατή η κωλοσυρμαθκιά της κουφής. Άνοιξε και τα οδοφράγματα και τον ασκό του ΑΚΕΛ. Το αποτέλεσμα το βίωσε και ο ίδιος στο πετσί του – το ΑΚΕΛ μαζί με τον ομόσταβλό του ΔΗΣΥ, αμφότερα άλογα του Μπάκιγχαμ Πάλας, τον εξόρισαν από την εξουσία και μετά και από τη ζωή. Αντί, δηλαδή, να σταθεροποιήσει τη θέση του το κομμάτι του λαού που ήθελε άλλες πολιτικές επιλογές, σταθεροποίησαν τη θέση τους αυτοί που ήθελαν όχι μόνο να τσιμεντώσουν το ΝΑΙ, αλλά να τσιμεντώσουν οριστικά ολόκληρη την Κύπρο στο άρμα της Τουρκίας. Οι ναινέκοι, όχι μόνο δεν έδωσαν τις παραιτήσεις τους, όχι μόνο δεν πήγαν στα σπίτια τους, αλλά βρέθηκαν ξανά στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της εξουσίας. Στη συνέχεια, το ΑΚΕΛ και έπειτα ο ΔΗΣΥ κατέστρεψαν τη νήσο και εξουδετέρωσαν ένα από τα πιο σημαντικά όπλα που είχαμε ως πολιτεία και λαός, την εύρωστη οικονομία μας. Χάρη σε αυτήν την οικονομία καταφέραμε να ενταχθούμε στην Ευρώπη, όχι για να ανεβάσουμε κι άλλο το βιοτικό μας επίπεδο, αλλά για την ΑΣΦΑΛΕΙΑ μας, όπως υποστήριζαν κιόλας οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές.

Το τραγελαφικό της όλης υπόθεσης είναι ότι ενώ ήταν τα ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και η ΕΥΡΩΠΗ που μας έφεραν το σχέδιο Ανάν και μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού, εμείς, απορρίπτοντάς το, προσκολληθήκαμε περισσότερο και στα ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ για να βρούμε το δίκαιό μας. Πήγαμε, δηλαδή, στους φονιάδες μας για να βρούμε το δίκαιό μας. Σήμερα, συνεχίζουμε το ίδιο βιολί. Παραμένουμε προσκολλημένοι στους ίδιους συμμάχους, ενώ είναι ορατό σε όλους ότι έχει –λόγω φυσικού αερίου– αναβαθμιστεί ο ρόλος μας στην περιοχή. Με κεκτημένη την ταχύτητα του υποτελούς ανθρώπου, εκλιπαρούμε για ένα κομμάτι δικαιοσύνης, δίνοντας από πάνω και πολλά ανταλλάγματα που ούτε καν τα ζητάνε οι λεγόμενοι σύμμαχοί μας. Όλα τα στελέχη της κυβέρνησης Αναστασιάδη και ο ίδιος προσωπικά λειτουργούν σαν μουχτάρηδες των ξένων και ανέχονται να ασελγούν πάνω τους οι ξένοι έτσι για χάζι. Χρόνια βουτηγμένοι στην υποτέλεια, ΔΕΝ χωράει στο μυαλουδάκι τους πως μπορεί να υπάρξει κι άλλου είδους πολιτική, άλλες λογικές και άλλες συμμαχίες. Τα έδωσαν ΟΛΑ στους Αμερικανούς και τώρα εκλιπαρούν όλους, Αμερικανούς, Εγγλέζους και Ευρωπαίους, για μία δηλωσούλα που θα κατακρίνει κάπως τους Τούρκους που σε λίγο θα μπουν στη Λεμεσό και δεν θα το πάρουμε χαμπάρι.

Η περιοδεία του τουρκικού στόλου στην ΑΟΖ μας δεν είναι ένα άλλο τουρκικό τερτίπι. Είναι ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας. Οι Τούρκοι ΔΕΝ θέλουν ούτε την ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ούτε κάποια λύση που θα εξασφαλίζει την ύπαρξη των ΕΛΛΗΝΩΝ στην Κύπρο. Η δική μας επίσημη πολιτική είναι η πολιτική που ανοίγει την όρεξη των Τούρκων. Οι Τούρκοι –το έχω γράψει άπειρες φορές– δεν είναι ηλίθιοι, δηλαδή δεν είναι Έλληνες. Κατανοούν τι γίνεται στην περιοχή μας. Είμαστε απλώς τυχεροί ή σσιέπει μας που τ’ άψη ο Θεός μας και δεν βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση.

Είμαστε μέλος της ΕΥΡΩΠΗΣ και δεν καταφέρνουμε να κάνουμε την ΕΥΡΩΠΗ να θυμώσει με το γεγονός ότι οι Τούρκοι αμφισβητούν δικά της εδάφη. Η Τουρκία θέλει να ενταχθεί στην ΕΕ κι εμείς ή η Ελλάδα δεν μπορούμε να τους πούμε ανοιχτά ότι στην ΕΕ δεν θα μπείτε ως ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΣΦΑΓΕΙΣ. Οι Τουρκοκύπριοι έχουν ανάγκη την επαφή τους με τις ελεύθερες περιοχές κι εμείς δεν ασκούμε κανέναν έλεγχο των οδοφραγμάτων· ούτε καν απειλήσαμε με κλείσιμό τους δημιουργώντας έτσι και μία αντιπαράθεση ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους και τους Τούρκους. Έρχεται ο Κάμερον στις βάσεις και δεν θέτουμε την Αγγλία μπροστά στα σωστά διλήμματα: είτε ως εγγυήτρια δύναμη να προστατεύσει την ΑΟΖ μας ή να σηκωθεί να φύγει από τα εδάφη μας, αφού δεν πληρώνει κιόλας τίποτε. Ακόμα, θεμιτή θα ήταν η απειλή ότι τις βάσεις τις θέλουμε για να τις εκμισθώσουμε για τριάντα χρόνια στους Αμερικανούς ή τους Ρώσους ή τους Κούρδους, εάν θα μπορούσαν έτσι να διώξουν τους Τούρκους από το νησί. Εμείς εκεί, σαν κλαμένα μουνιά να τρέχουμε απ’ εδώ κι απ’ εκεί να ζητάμε το δίκαιό μας, λες και οι ισχυροί του κόσμου είναι εδώ για να διανείμουν δικαιοσύνη και όχι για να υποδουλώνουν ποικιλοτρόπως τους λαούς. Οι Ρώσοι και οι Ισραηλίτες άνοιξαν με τα γυμνάσιά τους στην περιοχή κάποιες πόρτες. Εμείς ελπίζω πως θα ρίξουμε έστω και μία κλεφτή ματιά να δούμε τι υπάρχει πίσω από τις πόρτες. Αμφιβάλλω και επιστρέφω στο πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είμαστε εμείς. Εμείς, δηλαδή η Κύπρος και η Ελλάδα. Ούτε ένα ταξίδι του Σαμαρά στην Κύπρο δεν κατορθώσαμε να οργανώσουμε. Ούτε ένα πολεμικό πλοίο δεν κατέφτασε στη Λεμεσό, ούτε ένα αεροπλάνο δεν στάθμευσε στη βάση Γεωργίου Παπανδρέου στην Πάφο. Μα πότε θα υπάρξει εθνική πολιτική αποτροπής, πότε θα νιώσουμε περήφανοι και θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας έναντι του εαυτού μας; Πότε επιτέλους θα καταλάβουν οι Κύπριοι ότι χωρίς ένα ενιαίο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα σε Ελλάδα και Κύπρο δεν υπάρχει ελπίδα ελευθερίας ή και αναγέννησης του εθνικού μας βίου;

Είναι φρικτή η απουσία της Ελλάδας, μάλιστα σε μία περίοδο που ολόκληρη η περιοχή καίγεται και θα είχαμε κάθε δικαίωμα να λάβουμε τα μέτρα μας. Ποιος, όμως, θα λάβει τα απαραίτητα μέτρα; Ο Αναστασιάδης που ξεπληρώνει αυτά που πήρε επί σχεδίου Ανάν ή η χεσμένη Ελλάδα που η αντιπολίτευσή της, αντί να είναι το εθνικά σκεπτόμενο κομμάτι του λαού μας, είναι οι Τούρκοι του ΣΥΡΙΖΑ;

Β.Φ.

Καλός Τουρκοκύπριος… δεν υπάρχει | ΕΝΩΣΙΣ Σεπτεμβρίου

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα Σεπτεμβρίου

Πρέπει να ομολογήσω πως δεν συμπαθώ ιδιαιτέρως τους Τουρκοκύπριους, όπως δεν συμπαθώ ούτε τους Ελληνοκύπριους. Πέραν του γεγονότος ότι οι Τούρκοι της Κύπρου έχουν την αλαζονεία του νικητή και του προστατευόμενου των ισχυρών, υπήρξαν ιστορικά τα τσιβίτζια της αποικιοκρατίας, άσε που χαρακτηρίζονται και από το ιδιότυπο μείγμα του poor Turk με τον κακομάζαλο ΑΚΕΛικό. Παρακολουθώ ανελλιπώς αυτά τα ελληνοτουρκικά προγράμματα του ΡΙΚ, όπως και όλες τις εκδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν Έλληνες και Τούρκοι. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους τελευταίως δεν είμαι καλά. Κατά τις απόψεις των προγραμμάτων αυτών, όλοι οι Τούρκοι της Κύπρου είναι καλοί. Εκτός από τους Αττίλες και τους Γκρίζους Λύκους και τους οπαδούς του Ντενκτάς, οι υπόλοιποι είναι επαναστάτες, προοδευτικοί «Κύπριοι» που θέλουν την ειρήνη, την επανένωση και όλο το υπόλοιπο παραμύθι που μας σερβίρουν και από τις δύο πλευρές των οδοφραγμάτων. Μάλιστα, πολλοί Ελληνοκύπριοι λένε και διάφορα εντελώς σαχλά, όπως «εμείς μια χαρά είμαστε, η κατοχή των Τουρκοκυπρίων είναι διπλή τζιαι υποφέρουν παραπάνω που μας». Άλλοι υποστηρίζουν κιόλας πως μόνο οι Τουρκοκύπριοι αντιστέκονται στους Τούρκους και το λένε κιόλας περήφανα. Όταν τους πεις «καλά, εσείς γιατί δεν αντιστέκεστε στους Τούρκους;», αίφνης χάνουν την περηφάνια τους και μιλούν για αντικειμενικές συνθήκες και άλλα τέτοια του κερατά.

Έχω ακούσει εκατοντάδες Τούρκους να μιλούν για την ειρήνη, την επανένωση και τη συμβίωση. Κανένας, μα κανένας δεν είπε ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τα σπίτια μας που τα πήραν με τη βία εξαιτίας μίας εισβολής και κατοχής που δολοφόνησε, βίασε, ξεσπίτωσε και κατέστρεψε μία ολόκληρη χώρα και τον λαό της και να επιστρέψουν στα δικά τους σπίτια για να ζήσουμε ειρηνικά. Θέλουν όλα τα καλά της εισβολής και της κατοχής, συν τα επιπρόσθετα που έχουμε εμείς ή που φαντάζονται πως έχουμε εμείς. Θέλουν τα κατεχόμενα, αλλά θέλουν για παράδειγμα και τη μοιρασιά της εξουσίας. Θέλουν το κρατίδιό τους, θέλουν και το μερτικό τους στο δικό μας. Θέλουν να είναι Ευρωπαίοι πολίτες, όχι όμως και να τηρούν τους νόμους της ΕΕ. Τον σκύλο χορτάτο, την πίτα σωστή και τους Ελληνοκύπριους στη θέση τους, ραγιάδες και γκιαούρηδες. Αυτοί είναι οι Τουρκοκύπριοι, αυτοί οι μεθοδικοί ΑΚΕΛικοί του Βορρά. Προσέξτε τους καλά. Μιλούν ακριβώς όπως οι ΑΚΕΛικοί της δικής μας πλευράς. Μοιάζουν κιόλας και κάνουν και τις ίδιες χειρονομίες και έχουν και τα ίδια ιδανικά. Ίσως η μόνη διαφορά είναι το γεγονός ότι κάποιοι μιλούν καλύτερα ελληνικά από τους δικούς μας ΑΚΕΛικούς.

Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι οι απόγονοι των εποίκων του 1571. Είναι τα παιδιά και τα εγγόνια αυτών των στρατιωτών και κουβαλητών που έσφαξαν και βίασαν Έλληνες και Βενετσιάνους για να κατακτήσουν το νησί. Είναι αυτοί που αργότερα στελέχωσαν την οθωμανική διοίκηση και στάθηκαν εμπόδιο σε κάθε ελληνική διεκδίκηση, σε κάθε ελληνικό αίτημα. Ο χρόνος, φυσικά, δημιουργεί ΔΙΚΑΙΟ και έτσι απέκτησαν ανά τους αιώνες το δικαίωμα να αποκαλούνται Τουρκοκύπριοι, αυτό όμως δεν τους κάνει ΚΥΠΡΙΟΥΣ, ούτε αυτούς ούτε τις άλλες μειονότητες. Κύπριοι είναι μόνο οι Έλληνες, οι άλλοι κάτοικοι του νησιού είναι απλώς πολιτογραφημένοι Κύπριοι, δηλαδή κατέχουν κυπριακό διαβατήριο, όπως σήμερα μπορεί να έχει κι ένας Λιβανέζος κι ένας Ρώσος ή Ουκρανός κροίσος. Το διαβατήριο, όπως και η βία, δεν κάνει τον Κύπριο, όπως τα χρήματα δεν κάνουν τον άνθρωπο. Κανένας Τουρκοκύπριος δεν έχυσε το αίμα του για την ελευθερία αυτού του τόπου, αντιθέτως ήταν εκεί, στο πλευρό ΟΛΩΝ των κατακτητών, για να κάνει όλες τις βρώμικες δουλειές των αποικιοκρατών, άρα δεν μπορούν με ΤΙΠΟΤΑ να ονομάζονται ΚΥΠΡΙΟΙ. Κανένας Τουρκοκύπριος δεν έχυσε το αίμα του για την ελευθερία της Κύπρου.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που ενώνει όλους τους ΑΚΕΛικούς της μοιρασμένης πατρίδας τους; Μα ο κυπριωτισμός, φυσικά. Η φασιστική ιδεολογία που θέλει να αναιρέσει και τη δική μας εθνική ταυτότητα και την ταυτότητα των Τούρκων της Κύπρου και να δημιουργήσει με παρθενογένεση το νέο ΕΘΝΟΣ των Κυπρίων, όπου Έλληνες και Τούρκοι θα πίνουν μαζί μιαν κκάσπερκ, μιαν κοακόλαν τζιαι να τρώσιν χαλλούμιν με παττίχαν τζιαι να λαλούν «ΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΝ ΕΝ ΕΣΙΕΙ, ΜΕΝ ΑΚΟΥΕΤΕ ΠΕΛΛΑΡΕΣ». Δεν υπερβάλλω, υπήρξαν μαρξιστές Τουρκοκύπριοι που έγραφαν ότι είμαστε ένα έθνος επειδή αμφότεροι τρώμε χαλλούμι και φορούσαμε βράκες. Όπως δηλαδή εγώ είμαι Εσκιμώος επειδή πίνω κόκα κόλα και φορώ τα ρούχα που φορούν οι Εσκιμώοι!!!

Ο κυπριωτισμός είναι η ιδεολογία της οπισθοδρόμησης και των δύο πλευρών. Οι ΑΚΕΛικοί του Βορρά και του Νότου θέλουν να επιστρέψουν στη θαλπωρή μιας άλλης εποχής, γι’ αυτό αναγκαστικά τα πρότυπά τους τα ψάχνουν στις δεκαετίες που πέρασαν, στα επαγγέλματα που δεν υπάρχουν πια και στα ήθη και τα έθιμα που υποτίθεται ήταν κοινά. Τίποτα δεν ήταν κοινό. Ακόμη και αν μέναμε σε μεικτά χωριά, εκείνοι ήταν στη γειτονιά τους κι εμείς στις δικές μας. Ξεχνούν όλοι μία βασική πτυχή της διαφορετικότητάς μας, που πάλι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να σέβονται όλοι και τελικά ΜΟΝΟ εμείς που είμαστε εναντίον της πολιτικής ορθότητας και του πολυπολιτισμού σεβόμαστε, δηλαδή το γεγονός ότι εμείς διαμορφώσαμε την ταυτότητά μας ως χριστιανοί και Έλληνες Ορθόδοξοι και αυτοί ως άποικοι μουσουλμάνοι. Η δική μας πορεία δεν έχει καμία σχέση με τη δική τους. Το έφερε η μοίρα και η αποικιοκρατία να ζήσουμε στο ίδιο νησί. Εμείς τρώγοντας χοιρινό και κόλλυβα, αυτοί τρώγοντας αρνί και τα πλευρά μας. Εμείς ως Έλληνες ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, αυτοί ως τσιβίτζια των Οθωμανών της αγγλοκρατίας και μετά της δεύτερης τουρκοκρατίας. Το γεγονός ότι και εμείς και οι Τούρκοι και οι Κούρδοι τραγουδάμε τη «Βράκα», ο καθένας με τον τρόπο του, δεν μας σταμάτησε να αλληλοσκοτωνόμαστε καθημερινώς. Οπότε όλα αυτά τα ιδεολογήματα περί κοινής κουλτούρας είναι φούμαρα για να γλεντούν αυτοί που έχουν να κερδίσουν σε ιδεολογικό επίπεδο – και αυτοί είναι οι Τούρκοι. Ο κυπριωτισμός βολεύει κυρίως τους Τουρκοκύπριους και όλους τους δικούς μας που θέλουν να επιστρέψουν δήθεν στην παράδοση για να μιλάμε με 83 λέξεις και να σκεφτόμαστε με λιγότερες. Η επιστροφή στις ρίζες, όπως εκφράζεται από τους ιδεολόγους του κυπριωτισμού, είναι η επιστροφή σε μία ιδιότυπη τουρκοκρατία.

Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ισχυρίζεται πως έχουμε κοινό πολιτισμικό παρελθόν και όταν οι δικοί μας διανοούμενοι προβάλλουν τη ζωή κάτω από τους αποικιοκράτες, Άγγλους, Οθωμανούς, Βενετσιάνους και Φράγκους, ως ιδανική για τις δύο κοινότητες, τότε καταλαβαίνετε γιατί οι διάφοροι Έρογλου σε λίγα χρόνια θα μας καταγγέλλουν για εγκλήματα πολέμου κατά την εισβολή των Αχαιών στην Κύπρο και η σφαγή των τότε Τουρκοετεοκύπριων.

Υ.Γ.: Δεν με ενοχλεί τόσο που κάποιοι έχουν την άποψη ότι οι Έλληνες και οι Τούρκοι μπορούν να ζήσουν μαζί ειρηνικά, ούτε με ενοχλούν οι ψευδαισθήσεις πολλών συμπατριωτών μας που πιστεύουν ότι ο νούρος του σσιύλλου μπορεί να ισιώσει. Με ενοχλούν, όμως, αφάνταστα όλες αυτές οι αρλούμπες περί κοινής πατρίδας και κοινού πολιτισμού. Δεν έχω απολύτως κανένα κοινό πολιτισμικό στοιχείο με τις ορδές των Μογγόλων που κατέφτασαν από την Ανατολή ούτε με τους Οθωμανούς και μετέπειτα Τούρκους που το ’φερε η μοίρα να βρίσκονται συνεχώς με το σπαθί στο χέρι να μας σφάζουν, έστω και αν στο Λονδίνο έτρωγα πού και πού κανένα Ντόνερ Κεμπάπ, έστω και αν απολαμβάνω την Eftalya και τον Zeki Müren να τραγουδά τη Μανώλια. Είμαι φορέας ενός άλλου πολιτισμού, ακριβώς στην αντίπερα όχθη του Ισλαμισμού και του παντουρκισμού. Είμαι παιδί των αρχαίων φιλοσόφων, του Ευριπίδη, του Ομήρου, της Σαπφούς, του Αρχίλοχου και του Αριστοφάνη, όπως και των Βυζαντινών πατέρων και ποιητών, είμαι παιδί ενός νεοελληνικού πολιτισμού που δεν εχει καμία, μα καμία σχέση με τους Μογγόλους, με τους γενίτσαρους, τους Γκρίζους Λύκους και τους κεμαλιστές που έσφαξαν την οικογένειά μου.

Β.Φ.

Εκποιώ την ράτσα σας, εκποιώ… | ΕΝΩΣΙΣ Αυγούστου

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα Αυγούστου

Η σημερινή σήψη και παρακμή δεν είναι φαινόμενο που αρχίζει με τον Χριστόφια και συνεχίζεται με τον Αναστασιάδη. Είναι ένα φαινόμενο με ρίζες στην ήττα του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα και του «αγώνα» μετά για την εδραίωση του ανεξάρτητου κυπριακού κράτους. Η ελίτ που ανέλαβε να καθοδηγήσει τον κυπριακό λαό μετά την ΕΟΚΑ είχε βασικά δύο στόχους: αφ’ ενός να ιδρύσει κράτος με βάση τα γνωστά ευρωπαϊκά πρότυπα (βλέπε αγγλικά) και αφ’ ετέρου σταδιακώς να αποεθνικοποιήσει τις μάζες και να τις απομακρύνει από τη γραμμή της Ενώσεως. Πέτυχε και στα δύο μόνο ως έναν βαθμό. Οι ρίζες του ενωτικού κινήματος ήταν βαθιές, χύθηκε πολύ αίμα για την Ένωση και ο πόθος του λαού για ελευθερία δεν θα μπορούσε κατ’ ουδέναν λόγο να ταυτιστεί με το έκτρωμα της Ζυρίχης. Άλλωστε, ο Μακάριος ο ίδιος επέμενε πως η ανεξαρτησία ήταν ένα στάδιο, ένα αναγκαίο στάδιο πριν από την Ένωση.

Ρίχτηκε, λοιπόν, ηγεσία και λαός, στον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον. Οι σημερινοί μας ηγέτες, και όχι μόνο οι πολιτικοί, είναι παιδιά και μαθητές αυτών των πρώτων σκαπανέων της Νέας Κύπρου. Οι σκαπανείς αυτοί ήξεραν μόνο έναν δρόμο. Τον δρόμο του χρήματος, του κέρδους και του υψηλότερου βιοτικού επιπέδου. Ήξεραν μόνο τον δρόμο του συμβιβασμού και της υποτέλειας. Άφησαν την ανεξαρτησία τους στα χέρια των αγγλικών βάσεων, των αδέσμευτων κρατών και του ΟΗΕ, τη στιγμή μάλιστα που η Τουρκία δεν ήταν ο γίγαντας που είναι σήμερα. Έχτιζαν τον κυπριακό «παράδεισο», ενώ οι Τουρκοκύπριοι, που σιγά σιγά γίνονταν και αδελφοί μας, ετοίμαζαν την εισβολή με την εισαγωγή όπλων και άλλου υλικού από την Τουρκία.

Η ελίτ αυτή, το κράτος δηλαδή, σιγά σιγά δημιουργεί μία κυπροκεντρική αστική τάξη, η οποία έχει κάθε συμφέρον να είναι υποχείριο των Άγγλων και του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Η αστική τάξη θα υποχωρεί σε κάθε βήμα και απαίτηση της Τουρκίας και της Αγγλίας ή της Αμερικής. Το κέρδος; Μα ένα γλείψιμο από το κόκαλο της παγκόσμιας υπεραξίας που παρήγαγαν οι λαοί για χάρη των μεγάλων δυνάμεων. Γλείψε γλείψε, κατάφερε η αστική τάξη να μεταφέρει αυτήν τη νοοτροπία και στις μάζες του κυπριακού λαού με πρωτοπόρο το προδοτικό με βούλα ΑΚΕΛ, το οποίο λάνσαρε το σύνθημα ΓΙΑ ΕΝΑ ΥΨΗΛΟΤΕΡΟ ΒΙΟΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, έστω και αν αυτό σήμαινε την εκποίηση της ανεξαρτησίας, έστω και αυτής της κολοβής που μας κληροδότησαν οι Άγγλοι. Με ένα ψηλό βιοτικό επίπεδο φτάσαμε στο πραξικόπημα και στην εισβολή. Ο τόπος σκοτείνιασε, μύρισε πτωμαΐνη κι εμείς ΔΕΝ είχαμε μάθει τίποτα. Συνεχίσαμε για ένα ακόμα υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, λες και δεν τουρκοπατήθηκε το νησί. Οι πολιτικοί μας συνέχισαν την ίδια τακτική με τα ίδια αποτελέσματα. Κλάψε κλάψε στα Ηνωμένα Έθνη και στα άλλα διεθνή φόρα, συνεχίζαμε την πορεία που βόλευε τα αφεντικά μας, δηλαδή τους Άγγλους και κατ’ επέκταση τους Τούρκους. Κανείς δεν σκέφτηκε πως υπήρχε και άλλη επιλογή, άλλη πολιτική, άλλη πορεία. Από το σύνθημα για μια Κύπρο ανεξάρτητη, ενιαία, αδέσμευτη για όλους τους κατοίκους της, Έλληνες, Τούρκους, Μαρωνίτες, Αρμένιους και Λατίνους, φτάσαμε τώρα στο σύνθημα για επανενωμένη ομόσπονδη Κύπρο. Περάσαμε φυσικά και από έναν δεύτερο παράδεισο, από μια Κύπρο που σαν την Κύπρον εν έσιει, μεν ακούετε πελλάρες και, όντως, τον παράδεισο αυτόν τον δημιούργησε η γενιά της ανεξαρτησίας, η γενιά της αποελληνοποίησης του κυπριακού λαού. Το ΟΧΙ του 2004 ήταν απλώς ίσως το τελευταίο μας σκίρτημα ως Έλληνες σε αυτόν τον τόπο. Έτσι για να μας θυμίζει ότι στην πολιτική πάντα υπάρχει και άλλη οδός, όχι μόνο η οδός της υποτέλειας.

Τώρα βρισκόμαστε ξανά μπροστά στον προθάλαμο της ΚΟΛΑΣΗΣ. Το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο του ΑΚΕΛ έφερε την τρόικα, το μνημόνιο, την κατάρρευση και την καταστροφή. Ό,τι έμεινε όρθιο μετά χαράς και ευχαρίστως το γκρέμισε η άλλη όψη του νομίσματος, το ΑΚΕΛ της Δεξιάς, δηλαδή ο νεοκυπριακός ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ. Τώρα, ο ΔΗΣΥ παίρνει την πολιτική της υποτέλειας σε ένα καινούργιο στάδιο. Τώρα εκποιεί την εθνική μας ανεξαρτησία με το πρόσχημα ότι είναι για το καλό μας, μιας και δεν υπάρχει άλλη οδός. Κανείς δεν σκέφτεται πως το μοντέλο μπορεί να είναι σάπιο, πως η λογική της εκποίησης της εθνικής μας ανεξαρτησίας για ένα κομμάτι ψωμί οδηγεί τον τόπο στην εξαφάνιση και μετατρέπει τους Έλληνες της Κύπρου από αφέντες του τόπου σε φραγκολεβαντίνους ραγιάδες. Ποιος από όλους αυτούς τους έξυπνους παράγοντες μπορεί να μας εγγυηθεί πια πως δεν θα καταρρεύσει και η ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ, πως δεν έχει ήδη εκποιηθεί το φυσικό αέριο και τα πετρέλαιά μας; Το ΚΟΙΝΟ ΚΥΠΡΙΩΝ είναι γνωστό πια ως ΚΟΙΝΟ ΚΟΠΡΙΩΝ. Με την ανάμειξη τώρα και των Αμερικανών έχει μετατραπεί σε ΚΟΙΝΟ ΜΑΦΙΩΝ και όλα τα σαΐνια της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και του κρατικού μηχανισμού επιμένουν στο ίδιο βιολί της σωτηρίας διά μέσου του ίδιου μοντέλου που μας κατέστρεψε.

Μόλις κάποιο στέλεχος της κυβέρνησης τα βρει σκούρα, η απάντησή του είναι «μα τι προτείνετε εσείς;». Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανείς να τους πει να παν να γαμηθούν, διότι όλοι, αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι, δεν είναι αμέτοχοι στη σήψη και στην παρακμή. Δεν υπάρχει κανείς να τους πει πως δεν είναι δουλειά δική μας να προτείνουμε λύσεις και, αν πράγματι ήθελαν εναλλακτικές προτάσεις, γιατί δεν έφτιαξαν επιτροπές με Έλληνες και ξένους ειδικούς, για να καταρτίσουν ένα δεύτερο εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση που όλα θα γκρεμιστούν; Υπάρχουν λύσεις, όμως αυτές οι ηγεσίες είναι ανίκανες να τις βρουν και ούτε που θέλουν. Ο νους τους είναι κουρδισμένος μόνο με το πρόγραμμα της υποτέλειας. 54 χρόνια ανεξαρτησίας, αυτά διδάχτηκαν, δεν πρόκειται να αλλάξουν τώρα. Απομένει, λοιπόν, στον λαό να κινητοποιηθεί. Η σωτηρία του τόπου επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, το λέει κιόλας το σύνταγμά μας (όχι της Ζυρίχης). Όταν, λοιπόν, αρχίσουν οι εκποιήσεις, ας τους γράψουμε έξω από τη βουλή το σύνθημα ΕΚΠΟΙΗΣΤΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΡΕΣ ΣΑΣ ΠΡΩΤΑ. Αν δεν καταλάβουν, ας τους γράψουμε ένα άλλο: ΕΚΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΑΣ και αν πάλι δεν καταλάβουν, όταν θα ανακοινώσουν την πρώτη εκποίηση, ας μαζευτούμε όλοι στο σπίτι του φουκαρά και άλλοι με τσάπες, άλλοι με ξύλα, άλλοι με κυνηγετικά κι άλλοι με σφεντόνες, μαζί με τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και τα σκυλιά μας, ας βροντοφωνάξουμε ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ. Ας το καταλάβουν και οι σκατοκυπραίοι οι βολεμένοι: ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ ΜΑΣ σημαίνει ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ. Έλεος! Ας ξυπνήσουμε. Και αν είναι να σπάσουμε κεφάλια, ε, τι να κάνουμε; Αυτό είναι το κόστος της ελευθερίας. Αν σπάσουν και μερικά κεφάλια των εξουσιαστών μας, ε, τι να κάνουμε; Αυτά παθαίνουν οι προδότες.

Υ.Γ.: Ζητώ συγγνώμη για τη γλώσσα μου. Ήθελα να είμαι πολύ πιο συγκεκριμένος, δηλαδή πιο σαφής, αλλά δεν μου το επιτρέπει η γιαλουσίτικη  ανατροφή μου.

Β.Φ.

Υπάρχει κατοχή; | ΕΝΩΣΙΣ Ιουλίου

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα

Τι μ’ ωφελούν οι άνοιξες
κι οι ομορφιές του κόσμου,
αφού ο κόσμος χάνεται,
ψεύτη ντουνιά,
έξαφνα από εμπρός μου…

Μ. Βαμβακάρης

Δεν μου αρέσουν οι έξυπνες και βαθυστόχαστες αναλύσεις, αυτές δηλαδή που, διά μέσου της λογοτεχνίας ή της τέχνης, προσπαθούν να ερμηνεύσουν το Κυπριακό ή τον κόσμο της Κύπρου. Ούτε μου αρέσουν οι «γεωστρατηγικές αναλύσεις», αυτές που γνωρίζουν δήθεν τι θα κάνει η Αμερική σε πέντε χρόνια, η Kίνα σε δύο και η Pωσία τώρα. Πέραν ίσως κάποιων αρετών και των δύο τρόπων αναλύσεως των φαινομένων της πολιτικής ζωής, στην ουσία οι οπαδοί αυτού του είδους γραψίματος πέφτουν EΞΩ στις αναλύσεις τους. Oι διανοουμενίστικες, οι επιστημονικές και οι θεολογικές αναλύσεις των προβλημάτων μας ΔEN κατάφεραν ούτε να πείσουν κάποιους να αλλάξουν πορεία στην πολιτική ζωή του τόπου ούτε και να προσθέσουν τίποτα στον πιο γενικό προβληματισμό περί του εθνικού μας προβλήματος και βίου. Σαράντα χρόνια αναλύσεων και καλής θέλησης και σπουδαίων ψηφισμάτων στους διεθνείς οργανισμούς και εντάξεων σε ευρωπαϊκές και άλλες ενώσεις και συνομιλιών με όλους τους παράγοντες δεν κατάφεραν τίποτα. Oι ηγέτες μας, όλοι, μοιάζουν μεταξύ τους. Μαζί με τους ηγέτες της άλλης πλευράς και τον λεγόμενο «διεθνή παράγοντα» κάνουν χειραψίες, χαμογελούν, δηλώνουν αισιοδοξία, κάποτε επιμένουν κιόλας πως έγινε πρόοδος, χωρίς όμως να φτάνουν στην πολυπόθητη λύση παρά τις τολμηρές και άλλες υποχωρήσεις μας. Γιατί άραγε; Ποιες σκοτεινές ή και μυστήριες δυνάμεις δεν αφήνουν όλους αυτούς τους καλοπροαίρετους κυρίους να βρουν μία λύση; Πώς γίνεται OΛOI, Έλληνες, Τούρκοι, Αγγλοαμερικανοί, Ευρωπαίοι και Εγγλέζοι (ναι, αυτούς τους βάζω και μόνους τους), OHEδες, κόμματα, κόμματοι, κομιτάτα και η κουτσή Μαρία, να θέλουν τη λύση και να μην τα καταφέρνουν; Yπάρχουν πολλές απαντήσεις, μένω όμως μόνο σε μία που υποψιάζομαι ότι είναι και η μόνη λογική. H απάντηση είναι ότι ΔEN YΠAPXEI ΠPOBΛHMA, πως το Κυπριακό δεν υφίσταται, βρίσκεται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μας –τη λέξη αυτήν τη χρησιμοποιώ όπως λέμε «αυτή είναι φαντασμένη»– και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να λυθεί κάτι που δεν υπάρχει. Aυτή είναι η μεγάλη δυσκολία και γι’ αυτό δυσκολεύονται τόσες και τόσες σοβαρές δυνάμεις. Δεν υπάρχει πρόβλημα, όπως δεν έγινε εισβολή, όπως δεν υπάρχει συνεχιζόμενη κατοχή. H απόδειξη πως δεν υπάρχει κατοχή είναι ολοφάνερη. Kανένας δεν φωνάζει εναντίον της κατοχής, κανένας δεν διεκδικεί την απελευθέρωση του νησιού και κανένας ή σχεδόν κανένας δεν ξοδεύει έστω και μία ώρα στις 20 του Iούλη να αναλογιστεί τι έχουμε πάθει. Aκόμη και το συλλαλητήριο εναντίον της κατοχής στις 20 του Iούλη το καταργήσαμε, όπως καταργήσαμε και τις διαδηλώσεις στην πράσινη γραμμή. Mόνο κάποιοι νέοι, ρομαντικοί και «φαιδροί», επιμένουν κάθε χρόνο να μας θυμίζουν πως ναι, οι TOYPKOI είναι AKOMH EΔΩ.

Mερικοί μάλιστα μπαινοβγαίνουν στα κατεχόμενα χωρίς κανένα πρόβλημα. Άλλοι κάνουν χρυσές δουλειές με τα κατεχόμενα και ακόμα και η κυπριακή κυβέρνηση επισήμως ψωνίζει και εμπορεύεται με τα κατεχόμενα. Ποια κατεχόμενα, ρε ππεζεβέγκηδες; Γι’ αυτό λέω πως η κατοχή είναι στη σφαίρα της φαντασίας μας. Aπό φαντασία και άππωμα κάνουμε τις δοσοληψίες μας με τους Τούρκους. Τόσο φαντασμένοι είμαστε, που νομίζουμε πως ο κόσμος και κατ’ επέκταση οι Τούρκοι είναι δικοί μας.

Tο κυπριακό πρόβλημα δημιουργήθηκε διότι οι Κύπριοι ήθελαν την ελευθερία τους, δηλαδή την Ένωση του νησιού με την Ελλάδα. Όσο υπήρχε ένα κίνημα των Eλλήνων για την ENΩΣH, υπήρχε και ένα άλυτο πρόβλημα που σταδιακώς ονομάστηκε Κυπριακό. Tώρα κανείς δεν διεκδικεί ούτε την ελευθερία του ούτε την Ένωση, γι’ αυτό άλλωστε και δεν μπορούν να φτάσουν οι «άλλοι» στην πολυπόθητη λύση, διότι η πολυπόθητη λύση είναι μία, η απελευθέρωση της Κύπρου και η Ένωσή της με την Ελλάδα. Λογικά, δηλαδή, θα έχουμε κάποιες ελπίδες να λύσουμε το πρόβλημα MONO εάν υπάρξει ζωντανό και ρωμαλέο κίνημα υπέρ της απελευθέρωσης-Ένωσης. Kάτι τέτοιο προϋποθέτει να σταματήσουμε να έχουμε αυταπάτες πως ένα νέο, ανανεωμένο EΘNIKO ΣYMBOYΛIO μπορεί να χαράξει μια νέα πορεία. Tο Εθνικό Συμβούλιο υπάρχει για να μην μπορέσει ποτέ να αναπτυχθεί ένα EΘNIKO κίνημα. Oι αντιρρησούλες και οι μεμψιμοιρίες μερικών μελών δεν αλλοιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα. Tο Εθνικό Συμβούλιο πρακτορεύει τα συμφέροντα των Tούρκων και των άλλων αλλοδαπών. Αν κάποιοι νιώθουν αδικημένοι από αυτήν την τοποθέτηση, ας το δείξουν στο Εθνικό Συμβούλιο. Ας χτυπήσουν επιτέλους το χέρι τους στο τραπέζι και ας καταγγείλουν τους υπόλοιπους που ανοιχτά και ξεδιάντροπα πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα.

Θα μου πείτε τώρα πως κι εγώ παραφέρομαι, πως δεν αναλύω τα γεγονότα, παρά κάνω πολεμική εναντίον αυτών που δεν συμφωνούν μαζί μου. Θα συμφωνήσω απολύτως μαζί σας. Πριν από λίγο καιρό, ένας στενός μου συνεργάτης, ο Γιώργος Τριλλίδης, φίλος και διεισδυτικότατο μάτι και γραφιάς ολκής, μου είπε, όταν τον πήρα τηλέφωνο για να του πω πως έχω μερική κατάθλιψη, ότι αυτός έχει ολική κατάθλιψη. Yπέθεσα πως και γι’ αυτόν «γυναίκα θα ’ν’ η αιτία» που λέει ο Tσιτσάνης, όμως στη συνέχεια άλλα μου είπε. Eίπε OTI AΠOTYXAME. Είκοσι χρόνια, είπε, γράφουμε και κανείς δεν μας ακούει. EXEI ΔIKAIO. Nιώθω τόσο απελπισμένος, που ούτε καν το «AΠEΛΠΙΣTΗKA» του Βαμβακάρη δεν με εκφράζει. Oυτε το τραγούδι του με εκφράζει – τέτοια είναι η απελπισία μου και η θλίψη μου. Aποτύχαμε, όμως κρατήσαμε τη φλόγα της απελευθέρωσης και της Ένωσης άσβηστη. Yπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις, που έλεγε και ο αναθεωρητής Σαββόπουλος στους αριστουργηματικούς KΩΛOEΛΛHNEΣ του. Aποτύχαμε, όμως δεν έχουμε πει την τελευταία μας λέξη.

Β.Φ.

Βαδίζουμε και παραμιλώ | Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα | ΕΝΩΣΙΣ Ιουνίου

Oι ευρωεκλογές τελείωσαν και, όπως αναμενόταν, η πίτα μοιράστηκε και ο σκύλος έμεινε χορτάτος. Όλοι νίκησαν, πλην του Λιλλήκα που για ελάχιστους ψήφους –ελέω Ελπίδας Πλατή και ΣΙΑ– έμεινε εκτός της Ευρωβουλής, αφήνοντας ταυτοχρόνως και το ΔHΣAKEΛ να πανηγυρίζει. Είναι πια φανερό σε όλους πως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το ΔHΣAKEΛ να θριαμβεύει, όσες προδοσίες και αν διαπράξει, όσες ατασθαλίες και σκάνδαλα και αν προκαλέσει. O ΔHΣY είναι όπως τα μικρόβια· αυξάνεται και μεγαλουργεί μέσα στις ακαθαρσίες και τους βόθρους. Επιζεί και θριαμβεύει, όπως ακριβώς οι κατσαρίδες και οι νυφίτσες…

Δύο είναι οι δυνάμεις που μπορούν να τον σταματήσουν. H πρώτη είναι ο ίδιος ο λαός, όταν επιτέλους κατέβει στους δρόμους και τα κάνει όλα λίμπα, χωρίς να χάφτει το παραμύθι περί εξόδου από το αδιέξοδο. Δυστυχώς, προς το παρόν ο λαός είναι απών. H δεύτερη δύναμη έχει να κάνει με τα κόμματα, δηλαδή μία λύση που μπορεί να δοθεί από τα πάνω, δηλαδή με μία συμμαχία όλων των κομμάτων και οργανώσεων που βρίσκονται στο αντικατοχικό και αντιομοσπονδιακό στρατόπεδο, έστω και αν και αυτά κατά καιρούς παραπαίουν απ’ αυτές τις θέσεις. Mιλώ για EΔEK, ΣYMMAXIA ΠOΛITΩN, ΔHKO, OIKOΛOΓOΥΣ και Θεοχάρους του ΔHΣY, συν φυσικά όλες τις άλλες οργανώσεις και ομάδες που έχουν εκφραστεί εναντίον της προτεινόμενης από το ΔHΣAKEΛ λύσης του Κυπριακού. Aν αυτές οι δυνάμεις, έστω και σε αυτήν την ύστατη στιγμή, δεν καταλαβαίνουν πως η πατρίδα κινδυνεύει, όχι με διχοτόμηση και αρχίδια καλαβρέζικα, αλλά με την TOYPKOΠOIHΣH της και τον αφελληνισμό της και δεν συμμαχήσουν για να αποτρέψουν τα μεγάλα κακά, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν τρέφω αυταπάτες. Γνωρίζω πολύ καλά το ποιόν και αυτών των κομμάτων, γνωρίζω επίσης πως πολλές φορές υπήρξαν και αυτοί φορείς της ίδιας πολιτικής γραμμής και δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Όμως τώρα, όσο ο λαός δεν είναι στους δρόμους, οφείλουμε όλοι μαζί να δώσουμε τη μάχη για να βάλουμε τέρμα στην εναλλαγή της εξουσίας από το ένα κόμμα στο άλλο, με το αμαρτωλό ΔHKO να παίζει τον ρόλο τον PYΘMIΣTIKO που στο τέλος της ημέρας σημαίνει τον ρόλο της ΣYNENOXHΣ. Aν όλοι οι ηγέτες δεν καταλάβουν πως TΩPA πρέπει να μοιραστούν τα οφίτσια και να βάλουν TΩPA μπρος τον πιο εκλέξιμο υποψήφιο για τη συγκρότηση μίας συμμαχίας που θα τερματίσει τα χανουμάκια του Αναστασιάδη, τότε μην εκπλαγείτε όταν ο ίδιος ο Αναστασιάδης θα υψώνει και την τουρκική σημαία στο Προεδρικό.

Zούμε ιστορικές στιγμές σε μία Κύπρο που χάνεται. H Κύπρος τελείωσε το 1974. Έκτοτε, κάθε χρόνο που περνά, εξαφανίζεται και ένα είδος Κύπριου. Χάνονται για πάντα ουσιαστικά πράγματα του ψυχισμού και του πολιτισμού μας. Έως το 1974 ζούσαμε στο φυσικό μας περιβάλλον. Έπειτα, όπως τα ζώα της ζούγκλας, ή εξαφανιζόμασταν ή περνούσαμε στους ζωολογικούς κήπους. Oι μανάδες, οι κόρες και οι πρόσφυγες στους συνοικισμούς που βλέπουμε στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εισβολής είναι οι τελευταίοι των Κυπρίων. Mέσα σε 40 και μόνο χρόνια όλα έχουν αναποδογυριστεί. Δείξτε μου έναν άνθρωπο μόνο που να μοιάζει με Kυπραίο και όχι με Mαλτέζο, Φραγκολεβαντίνο, Τουρκοκύπριο, Λιβανέζο ή μελαχρινό αμερικανάκι ή γάδαρο και θα σας πω EYΓE. Xάσαμε ό,τι πιο πολύτιμο είχαμε, αυτήν την ιερή ταύτιση του KYΠPOΣ ίσον EΛΛHNIΣMOΣ και Ορθοδοξία. Χάσαμε τη λαλιά μας και τώρα, ως πτυχιούχοι, τσαππίζουμεν σε μια γλώσσα του TZIAI και του TΣIE και νομίζουμε κιόλας πως υπερασπιζόμαστε τη διάλεκτό μας. Tώρα η Κύπρος, γεμάτη πτυχιούχους, ποιητές, καλλιτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους, οδεύει προς την πραγματική κόλαση και δεν υπάρχει κανείς να ουρλιάξει ΦTANEI, είμαστεν τζιείνοι που ’μαστεν τζι εμείς τζιαι τα παιθκιά μας και δεν θα αλλαξοπιστή- σουμε. Δείτε το «BIZ ΕΜΕΙΣ» και το «KATΩ AΠOTONIΔIOOYPANO» του PIK για να καταλάβετε πώς τουρκοποιείται σταδιακώς η Κύπρος. Δείτε τους σκατάες τους Τουρκοκύπριους πώς υιοθετούν τον πολιτισμό μας και πώς τον τουρκοποιούν, μάλιστα με τις ευλογίες μας. Δείτε και τους δικούς μας τους σκατάες πώς αγαλλιάζονται που οι Τούρκοι τραγουδούν τα δημοτικά μας τραγούδια στα τούρκικα, σαν να είναι δικά τους. Nαι, και ισχυρίζονται πως είναι δικά τους. Δεν μιλώ για τα επείσακτα της Mικράς Aσίας που κάποια ήταν κοινά ανάμεσα σε όλους τους μικρασιάτικους λαούς, αλλά ακόμη και για σύγχρονα τραγούδια γραμμένα από έντεχνους και όχι αναγκαστικά δημοτικά.

Δείτε τη δράση του PRIO και άλλων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για να καταλάβετε πώς αρχίζει και πώς συνεχίζεται ο αφελληνισμός της Κύπρου. Δείτε ποιοι χρηματοδότησαν το γκέυ πράιντ και ποιοι οργανώνουν τις ελληνοτουρκικές πολιτιστικές εκδηλώσεις. Διαβάστε το βιβλίο του Mακάριου Δρουσιώτη για να δείτε πως αδίκως κατηγορούμε τους καημένους τους αγγλοαμερικανούς για την εισβολή των Τούρκων, διαβάστε και τις εφημερίδες για την τροφοδότηση με ρεύμα των κατεχομένων για να φέρουν νερό στην Κύπρο. Aν έχετε νου, σκεφτείτε ποιοι θα πάρουν το φυσικό αέριο και τα πετρέλαιά μας. Aν έχετε νου, ζητήστε από τις στατιστικές υπηρεσίες να σας πουν πόσοι είναι οι μουσουλμάνοι στις ελεύθερες περιοχές και πόσοι οι ορθόδοξοι στα κατεχόμενα.

Θα μπορούσα να παραμιλώ σε άλλες τρεις σελίδες για όσα συμβαίνουν στην αποδόμηση της ελληνικότητάς μας και την τουρκοποίηση του νησιού. Mένω ως εδώ προς το παρόν. Λέω μόνο πως πρέπει να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό πριν να είναι αργά. Aς τον ονομάσουμε πρώτα. Λέγεται TOYPKOΣ. Aς το συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι και να κάνει το ΔHΣAKEΛ, ο Τούρκος είναι Τούρκος και ως τέτοιον πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Aς αρχίσουμε με το να κλείσουμε τα οδοφράγματα. Άκουσον άκουσον! Πώς γίνεται να πηγαίνει κανείς εκδρομή στα εδάφη που του έκλεψε ο κατακτητής σκοτώνοντας τους συμπατριώτες του; Πώς γίνεται να γινόμαστε τουρίστες στα δικά μας κατακτημένα εδάφη; Nα κλείσουν τώρα, για να θυμόμαστε τουλάχιστον πως εδώ έγινε μια εισβολή, μια κατοχή, μια σφαγή.

B.Φ.

Βία στη βία της εξουσίας | ΕΝΩΣΙΣ Μαΐου

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα Μαΐου

Πολλά είναι τα κακά που υφίσταται κανείς ως μετανάστης. Η καθημερινή άσκηση βίας, σωματικής και ψυχολογικής, που ασκείται σε όλους τους μετανάστες δεν περιγράφεται εύκολα. Μαθαίνεις όμως να ζεις με την κατάσταση αυτήν και να φτιάχνεις τις άμυνές σου για να μπορείς να ανταπεξέλθεις. Μία άμυνα –αν σε παίρνει– είναι να επιστρέφεις τη βία από όπου και αν προέρχεται. Μία άλλη είναι να την αποφεύγεις πάση θυσία. Αναλόγως των προσωπικών σου χαρακτηριστικών, κάνεις και τις επιλογές σου. Ως μετανάστης, προσπάθησα να κάνω και τα δύο. Απέτυχα οικτρά. Έμαθα, όμως, να μισώ θανάσιμα τη ΒΙΑ. Έμαθα να μην πέφτω θύμα του θυμού μου και της απελπισίας μου.

Τώρα βρίσκομαι ξανά σε απόγνωση. Ποτέ δεν περίμενα πως θα με κυριεύσει ο θυμός και πως στα γεράματά μου θα σκέφτομαι τη ΒΙΑ ΙΣΩΣ ΩΣ ΤΗ ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΣΩΤΗΡΙΑ. Όταν όμως τα πάντα γύρω σου καταρρέουν και βλέπεις τους οικείους σου, τους φίλους σου και τους συμπατριώτες σου να κατατροπώνονται από τις λογής λογής εξουσίες, τότε σε πιάνει το παράπονο, θυμώνεις, μα νιώθεις και αδύναμος ν’ αντιδράσεις, να βρεις λύσεις στα αδιέξοδά σου. Όταν μια ζωή τα όνειρά σου καταρρακώνονται και η καθημερινότητά σου γίνεται ένας εφιάλτης, όπου δεν ξέρεις από πού θα σου ’ρθει το επόμενο χαστούκι, το επόμενο ψέμα, η επόμενη διάψευση, η επόμενη απάτη η οποία μάλιστα θα παρουσιάζεται ως ευεργεσία, τότε σου ’ρχεται να πιάσεις την πολιτική μας ηγεσία και να την κρεμάσεις στην πλατεία Ελευθερίας. Μόνο που η πλατεία Ελευθερίας δεν υπάρχει πια. Είναι εδώ και σχεδόν μια δεκαετία ένα απέραντο εργοτάξιο και κανένας δεν φαίνεται να θέλει να πιάσει τους δημάρχους και τους πολιτικούς απ’ τον λαιμό και να τους κρεμάσει, ας πούμε έξω από το Νέο Δημαρχείο. Καθημερινώς αγανακτείς με όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Κατεδαφίζεται η αξιοπρέπειά σου και ματαιώνεται η κάθε σου ελπίδα. Πας να χαμογελάσεις και σου βγαίνει ξινό. Προσπαθείς να φιλοσοφήσεις τα πράγματα, αλλά ούτε οι αρχαίοι ούτε οι νέοι φιλόσοφοι μπορούν να σου δώσουν απαντήσεις.

Προσωπικά δεν ήθελα στη ζωή μου πολλά πράγματα. Ήθελα μια σύνταξη, να μπορώ να κάθομαι σε κάποιο λαϊκό καφενείο και να έρχονται φίλοι, παλιοί και καινούργιοι, να έρχονται φοιτητές και φοιτήτριες, να λέμε ιστορίες για τα παλιά, να πίνουμε κανένα ούζο και, μόλις σουρουπώσει, να πηγαίνω για ύπνο. Στους φοιτητές θα έλεγα την ιστορία με τους κουρκουτάδες που αναγκαζόμασταν να τρώμε στη Γιαλούσα τον καιρό της αστοσιάς και στις φοιτήτριες θα έλεγα την ιστορία που ο φίλος μου ο Σάββας εφύρτηκεν όταν έπιασα ένα τεράστιο φίδι μέσα στο Αιγαίον και το έψησα στα κάρβουνα και το φάγαμε πίνοντας μία μπουκάλα Αγγλίας. Τέτοια αθώα πράγματα ονειρεύτηκα. Για τα άλλα όνειρα, για μια Γιαλούσα ελληνική και ελεύθερη, ούτε λόγος. Σε λίγα χρόνια ούτε να λέμε αυτά τα όνειρα δεν θα επιτρέπεται.

Τώρα, όμως, με ζορίζουν να πάρω τη σύνταξή μου, διότι –άκουσον άκουσον– δεν έχω απολυτήριο γυμνασίου (αφού δεν πήγα γυμνάσιο, πώς θα έχω;). Όταν την πάρω τη σύνταξή μου όμως, δεν θα αξίζει και τίποτα το σπουδαίο, διότι οι λογαριασμοί που καταφθάνουν πια δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν προλαβαίνεις να πληρώνεις, παρ’ ότι έχουν μειωθεί τα έσοδά μας και οι τράπεζες μάς απειλούν καθημερινώς. Τώρα με παίρνουν από την τράπεζα για να μου πουν ότι έχω αργήσει να πληρώσω τη δόση μου, ανεξαρτήτως εάν εδώ και είκοσι χρόνια πληρώνω κανονικά όλες τις δόσεις μου. Τώρα θέλουν κάτι παράλογους φόρους και κάτι νεόφερτα χαράτσια που δεν σε αφήνουν να ανασάνεις. Τώρα μάλιστα η αξία της όποιας περιουσίας έχουμε φτιάξει μηδενίζεται και, δεν φτάνει αυτό, ούτε καν μπορείς να την εκμεταλλευτείς είτε πουλώντας είτε ενοικιάζοντάς την. Ποιος και με τι θα την αγοράσει; Η απόγνωση άνοιξε λαγούμι, που λέει και ο τραγουδοποιός. Σε τέτοιαν κατάσταση πώς να μη σκεφτείς τη βία; Άιντε, πες πως σκέφτεσαι τη βία, ε και; Δεν είμαστε και νέοι · κάτι έχουμε βιώσει, κάτι έχουμε μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Είδαμε τη βία σε όλες της τις εκφάνσεις, στην Ευρώπη και αλλού, και είδαμε πού οδηγεί. Οδηγεί σε μία Γερμανία πιο ισχυρή (Μπάντερ Μάινχοφ), οδηγεί σε μία Ιταλία μπερλουσκονική (αντάρτικο πόλεων), οδηγεί στις φυλακές και στον Παπανδρέου της χειρότερης εκδοχής του (17 Νοέμβρη).

Είναι φυσιολογικό να θέλεις να σκοτώσεις τον Αναστασιάδη και τον Χριστόφια και όλη τη συνοπαρτζιάν τους. Είναι φυσιολογικό να σε πνίγει το παράπονο και να κυριαρχεί ο θυμός, όμως ας μην πέφτουμε στις παγίδες τους. Ήδη πολλοί το κάνουν και λένε «ΤΩΡΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΧΟΥΝΤΑ», μόνο που ξεχνούν πως οι χούντες καταστρέφουν τις πατρίδες και φέρνουν ταυτοχρόνως και τους Τούρκους και αφήνουν ανέπαφους τους πολιτικούς να συνεχίσουν τα έργα τους, μάλιστα ως εθνοσωτήρες κιόλας.

Δεν μπορώ να σκοτώσω κανέναν, ούτε άνθρωπο ούτε κτηνό ούτε καν τα κτηνά που μας κυβερνούν. Θέλω μόνο να πεθάνω με μια σχετική αξιοπρέπεια σε χώματα ελληνικά, έστω και αν δεν είναι στο χωριό μου. Φοβάμαι το σκοτάδι που μας περικυκλώνει, φοβάμαι που δεν βλέπω φως στην άκρη της σήραγγας, φοβάμαι πως τα χειρότερα έπονται. Κουράγιο, αδέλφια. Ας μην παραιτηθούμε. Ο Θεός είναι μεγάλος. Να κρατηθούμε μέχρι να ’ρθουν καλύτερες ήμερες και, αν μας προκαλέσουν κι άλλο, δυστυχώς θα πρέπει να κάνουμε και αυτήν τη θυσία, να βροντοφωνάξουμε ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Αυτό σημαίνει πως θα επιστρέψουμε στα κτηνώδη ένστικτα. Τι να κάνουμε; Η αυτοκτονία δεν είναι λύση.

Β.Φ.

Η Ορθοδοξία ως στάδιο τουρκοποίησης | ΕΝΩΣΙΣ Απριλίου

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα

Το έχω ξαναγράψει και το επαναλαμβάνω: Mπορει κάποιος να είναι OPΘOΔOΞOΣ και να μην είναι EΛΛHNAΣ, αλλά είναι πολύ δύσκολο να είναι κάποιος Έλληνας χωρίς να είναι Ορθόδοξος. Aς τελειώνουμε, λοιπόν, με τις θεωρίες που θέλουν την Ελλάδα και την Κύπρο κοσμικά κράτη, όπου όποιος έχει κι ένα διαβατήριο ταυτοχρόνως γίνεται και Έλληνας. Aς τελειώνουμε και με τις θεωρίες που θέλουν τον διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας, για να μπορούν πιο εύκολα να λεηλατούν το πολιτισμικό και υπαρξιακό μας πρόσωπο. Έλληνες δεν μπορούν να είναι οι αλλοδαποί οι οποίοι για ποικίλους λόγους κατα- φέρνουν να αποκτήσουν ελληνικά διαβατήρια και ως εκ τούτου μπορούν πια, ως πολίτες, να φέρνουν ένσταση εάν οι φαντάροι μας, οι βουλευτές μας ή και τα παιδιά μας στα σχολεία ορκίζονται ενώπιον της Αγίας Τριάδας. Δεν αποδεχόμαστε τον πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό χαρακτήρα της πολιτείας μας. O κάθε πολίτης δικαιούται να προσκυνά ακόμη και τον διάβολο, όμως, ως σύνολο, το ελληνικό έθνος και οι πολιτείες του είναι πολιτείες OPΘOΔOΞEΣ και ως τέτοιες πρέπει να τις διαφυλάξουμε. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού για να ικανοποιείται η πολτοποιητική μηχανή του καπιταλισμού που θέλει τους ανθρώ- πους ομοιόμορφα νούμερα χωρίς ταυτότητα, χωρίς πρόσωπο, χωρίς αντιστάσεις.

Γράφοντας τα πιο πάνω, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως και τον εσωτερικό εχθρό που δεν είναι άλλος από τον θρησκευτικό εαυτό μας. Δεν αναφέρομαι μόνο στην απόπειρα των Αμερικανών διά μέσου της θρησκευτικότητας να περάσουν τη λύση που θέλουν, όπως έγινε πρόσφατα με τη λειτουργία στην κατεχόμενη Αμμόχωστο, αλλά κυρίως στον ρόλο της ηγεσίας της εκκλησίας μας στο εθνικό ζήτημα, όπου δυστυχώς επικρατεί ο θρησκευτικός «πατριωτισμός», κάτι ανάλογο με τον κομματικό πατριωτισμό. Θεωρώ πιο επικίνδυνο τον λεγόμενο διάλογο ανάμεσα στις εκκλησίες, δηλαδή ανάμεσα στην ορθόδοξη εκκλησία και τους αιρετικούς, καθολικούς και προτεστάντες (Μαρωνίτες, Λατίνους κτλ.) και τους τουρκοκύπριους μουσουλμάνους, παρά τα φαντασμαγορικά παιχνίδια των νεοκυπρίων και της άρχουσας κοσμοπολιτικής τάξης στις επαναπροσεγγιστικές τους αηδίες, όπως ήταν πρόσφατα η λειτουργία του Aγίου Γεωργίου του Eξορινού. Tο θέαμα αυτό συγκινεί ελάχιστους συμπατριώτες μας και, αν προσέξατε καλά, πέραν των μερικών εκατοντάδων βαλτών, κανένας άλλος δεν έπεσε στην παγίδα των επαγγελματιών του εξευγενισμού της κατοχής. Φυσικά, οι ιθύνοντες, στη θέα των τεράστιων τουρκικών σημαιών που κοσμούσαν τους γύρω από την εκκλησία δρόμους, τα έκαναν πάνω τους, μόνο που δεν μας τις έδειξαν κι εμάς, προφανώς για να μη μας πιάσει η μπόχα.

Nοείται ότι με τον θρησκευτικό πατριωτισμό έρχεται η ίδια η εκκλησία μας να παίξει, εν ονόματι της πίστης του ίδιου του λαού, τον ρόλο των υποταγμένων δούλων των Οθωμανών. Mίλησαν όλοι για το μεγάλο κέρδος, για την αποτελεσματικότητα των διοργανωτών να φέρουν εις πέρας το εγχείρημα, για την κατάνυξη και άλλα τέτοια φαιδρά. Ποια κατάνυξη με τον Kυπριανού, Στυλιανίδη, Αβέρωφ, Χατζηγεωργίου, Σεβέρη, Μαραγκού και δεκάδες άλλους πολιτικούς που βγάζουν σπυράκια όταν ακούν για Ορθοδοξία, για ελληνική πίστη και για απελευθέρωση των εκκλησιών μας; Aς αφήσουμε τον Eξορινό και τα μεγάλα του ψέματα. Aς θυμηθούμε τον θρησκευτικό πατριωτισμό του μητροπολίτη Mόρφου με τις τουρκολαγνικές του τοποθετήσεις και τις επισκέψεις και λειτουργίες του Aγίου Mάμαντος. Πού μας οδήγησαν; Mήπως στις τελευταίες τοποθετήσεις του ίδιου Μητροπολίτη, ο οποίος τώρα μασά τα λόγια του για τον ρόλο του στο NAI του 2004, χωρίς να έχει το θάρρος να πει προσωπικά mea culpa; Και mea culpa πρέπει να πει, διότι ως Λατίνος έπραξε τότε. Tι έγινε με τον Κύκκου και τις δικές του απόπειρες να σώσουμε και να επαναλειτουργήσουμε κάποιες κατεχόμενες εκκλησίες; Tι έχει γίνει με τον Απόστολο Αντρέα και την περιβόητη αναστήλωσή του; Tι γίνεται με τους χιλιάδες επισκέπτες στα κατεχόμενα κάθε εβδομάδα για να προσκυνήσουν τους ναούς; Aφού τους συγκινεί τόσο πολύ και το έχουν τόσο ανάγκη να προσεύχονται στις κατεχόμενες εκκλησίες, γιατί δεν βρέθηκε τόσα χρόνια έστω κι ένας, έστω και ένας τρελός, να πει «εγώ δεν φεύγω από την εκκλησία του χωριού μου, εδώ θα μείνω και ας με σφάξουν τζιαι ας με κάμουν ματζιελιόν»; Γιατί οι τόσοι και τόσοι ηγέτες όλων των ειδών, μπροστά στις τόσες και τόσες ευρωπαϊκές και αμερικανικές κάμερες, δεν γονάτισαν στον Άγιο Γεώργιο και δεν είπαν μετά το Xριστός Aνέστη «ΔEN ΦEYΓOYME AΠ’ EΔΩ, H AMMOXΩΣTOΣ EINAI ΔIKH MAΣ» και ας μαρτυρούσαν. Aν τους έσφαζαν όλους οι Τούρκοι, καλό θα μας έκαναν. Aντ’ αυτού, ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας σταμάτησε τη λειτουργία, άκουσον άκουσον, για να δώσει δώρα στους κατακτητές. Έλεος! Πού είναι οι άλλοι ιεράρχες μας, οι ιεράρχες που έλεγαν «παρά το γαίμαν των πολλών, εν κάλλιον του Πισκόπου»; Τέτοιοι ιεράρχες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε ο ορθόδοξος τουρισμός. Nαι, αγαπητοί αναγνώστες, σήμερα οι ιεράρχες μας αυτό θέλουν και για την εκκλησία μας και για την πατρίδα μας. Nα μπορούμε δηλαδή να είμαστε επισκέπτες στις εκκλησίες που θα αποφασίσουν για μας οι Οθωμανοί και οι Αμερικανοί. Tα άλλα περί κατάνυξης είναι ιστορίες για μικρά παιδιά. Eίδατε, φαντάζομαι, και την κατάνυξη της Ορθοδοξίας στον Άγιο Τάφο, όπου ορθόδοξοι χουλιγκάνοι, κρεμασμένοι στα κουφώματα της εκκλησίας, περιμένουν σαν Oμονοιάτες να παραλάβουν το Άγιο Φως, το οποίο μετά ξευτιλίζουμε στο αεροδρόμιο Aθηνών με τη βλακεία της παραλαβής του με τιμές αρχηγού κράτους. H Ορθοδοξία είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, είναι η ζωή μας και η ανάστασή μας, για να την αφήσουμε μόνο στους ιεράρχες μας.

Β.Φ.

Πτώχευση αξιών, λαού και εξουσίας (ΕΝΩΣΙΣ Μαρτίου)

Τέτοιον βομβαρδισμό από ασυναρτησίες, ψευτιές και παραπλανητικές δηλώσεις δεν είχαμε ποτέ από καμία κυβέρνηση. Όταν μιλούν οι κυβερνητικοί ιθύνοντες και τα παπαγαλάκια τους –δημοσιογράφοι, τραπεζίτες και πολιτικοί– νομίζει κανείς πως ζούμε σε μιαν εύρωστη, παραδεισένια πολιτεία που είναι έτοιμη σε λίγους μήνες να προβάλει ως πρότυπο ανάπτυξης και ευημερίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Φυσικά, η πραγματικότητα στα νοικοκυριά της νήσου είναι εντελώς διαφορετική και αυτό το γνωρίζουν όλοι· και οι κλέφτες και οι ψεύτες της κυβέρνησης και ο ίδιος ο λαός, ο οποίος προς το παρόν ανέχεται τα πάντα χωρίς καμία ουσιαστική και μεθοδευμένη αντίσταση. Φτάνουμε σιγά σιγά στο τέλμα. Η φτώχεια είναι πια στο κατώφλι μας. Δεν είναι η φτώχεια της δεκαετίας του ’30, του ’40 ή του ’50, αλλά μια μοντέρνα φτώχεια που μας θέλει σκλάβους ενός συστήματος που θα καθορίζει τη ζωή μας ως μιαν πορεία μέσα στον χρόνο όπου το πρώτο ιδανικό είναι η εξόφληση των χρεών και των δόσεών μας. Τίποτε άλλο. Να δουλεύουμε μια ζωή για να πληρώνουμε χρέη και δόσεις, αλλά ταυτοχρόνως να τρώμε κουτόχορτο για να μπορεί το κάθε προεδρικό ψευταρίν και κλεφταρίν να μας κοροϊδεύει κι από πάνω.

Δεν φτάσαμε στον Αναστασιάδη τυχαία. Περάσαμε από την πιο αισχρή διακυβέρνηση της χώρας τα πέντε χρόνια του Δημήτρη Χριστόφια και του ΑΚΕΛ. Παρά τις καταστροφές που υπέστη η Κύπρος από αυτήν τη διακυβέρνηση, το ΑΚΕΛ βγήκε σχεδόν αλώβητο. Ελαχιστοποίησε τις ζημιές του με τη γνωστή μέθοδο του ΦΕΡΝΩ την ΤΡΟΪΚΑ αλλά είμαι και εναντίον της, ΦΕΡΝΩ το ΜΝΗΜΟΝΙΟ αλλά κάνω και διαδηλώσεις εναντίον του και πάει λέγοντας. Ελαχιστοποιεί τις ζημιές του και για έναν άλλον λόγο. Οι άλλοι, οι νέοι σωτήρες, είναι εξίσου άθλιοι· μάλιστα, σε μερικά ζητήματα έχουν ξεπεράσει και τον ίδιο τον Χριστόφια. Ο Χριστόφιας τώρα νιώθει δικαιωμένος, κατάφερε και προλεταριοποίησε την Κύπρο και την έχει τώρα έτοιμη για τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, μόνο που οι σύγχρονοι προλετάριοι ασχολούνται περισσότερο με τη Γιουροβίζιον και τα πρωινάδικα παρά με την επανάσταση.

Δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Τώρα μετράμε τις απώλειες και αναμένουμε. Ο καθένας ψάχνει για ατομικές λύσεις και ζει με αυτά που φύλαξε – αν φύλαξε σε καλύτερες χρονιές. Είναι, όμως, ολοφάνερο ότι η οικονομία θα καταρρεύσει κι άλλο. Η πρόσφατη συναλλαγή με την παραίτηση του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας είναι ενδεικτική του πόσο βλάκες και ακίνδυνους μας θεωρεί η κυβέρνηση. Οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια να φτάσουμε στα χάλια της Ελλάδας που, ως γνωστόν, ούτε μετά από εκατό χρόνια δεν θα μπορέσει να εξοφλήσει τα δάνειά της, όσο και αν καθημερινά ληστεύουν οι εκεί εξουσιαστές τον λαό μας.

Κι ενώ στην Ελλάδα τα μεγαλύτερα στρώματα έχουν ουσιαστικά προλεταριοποιηθεί κι ενώ ο κόσμος άρχισε να ζει με ψίχουλα κι ενώ πιέζεται αφόρητα καθημερινά για να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί, βλέπουμε πως κι εκεί έπεσε έξω το ΑΚΕΛ, δηλαδή η ελληνική αριστερά. Οι προλετάριοι όχι μόνο δεν κάνουν την επανάσταση, αλλά συνεχίζουν τη ζωή τους χωρίς καμία ελπίδα, χωρίς έστω και αυτήν τη λίγη παρηγοριά που μας έφερνε απλόχερα ο ελληνικός μας πολιτισμός με τα τραγούδια του και τον τρόπο ζωής του. Τώρα, χωρίς Καζαντζίδη και Μπιθικώτση, χωρίς τα ταβερνάκια και τις παρέες, καλούμαστε να οδεύσουμε προς τις τράπεζες να πληρώσουμε τα οφειλόμενα.

Τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα σπαθιά που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας. Ο αρχιψεύτης του Προεδρικού τρέχει σαν μουρλός να λύσει και το Κυπριακό, δηλαδή να καταφέρει το ακατόρθωτο. Το Κυπριακό δεν λύνεται έτσι εύκολα· λύνεται μόνο με το ξεπούλημά του στους κατακτητές και τους ξένους ή με τον αγώνα του λαού για απελευθέρωση και την ΕΝΩΣΗ του με την Ελλάδα. Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι. Ή ξεπούλημα ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΕΝΩΣΗ, αυτό είναι το δίλημμα, όλα τα αλλά είναι εκ του πονηρού. Με το ξεπούλημα λογαριάζουν πως θα ’ρθει και η πολυπόθητη ανάπτυξη και ας παραδώσουμε όλο τον πλούτο μας στους Τούρκους, τους Εγγλέζους, τους Αμερικανούς και τους Ισραηλίτες. Φτάνει να υπάρχει κάποιο κουρέλι για σημαία που θα επιτρέπει στους Χριστόφιες και στους Αναστασιάδηδες εναλλάξ να μας κοροϊδεύουν.

Τι, λοιπόν, μπορούμε να κάνουμε με αυτά τα δεδομένα; Οι λαοί δεν φτάνουν στην επανάσταση μέσα σε μια μέρα ούτε γίνονται συνειδητοποιημένοι εχθροί του συστήματος όταν δεν αρνούνται το ίδιο το σύστημα που τους φέρνει στην απόγνωση. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, και ας προσευχηθούμε να βρούμε τη δύναμη να κηρύξουμε την ανυπακοή στα άνομα και αισχρά τους σχέδια. Αντιτάξωμεν λοιπόν ανυπακοήν προς τας αδίκους και αυθαιρέτους θελήσεις τους και καταβάλωμεν κάθε προσπάθειαν διά να λείψη από τον τόπο μας, προς εξαγνισμόν του, το άγος και όνειδος του ανθρωπίνου πολιτισμού, που λέγεται αγγλική κατοχή και διοίκησις της Κύπρου. Ας επιστρέψουμε στο 1931 και με τις σημαίες του έθνους μας ας κάψουμε ξανά τα κυβερνεία των ντόπιων αποικιοκρατών. Ας συνδέσουμε το ταξικό με το εθνικό και ας προχωρήσουμε στον μόνο αξιοπρεπή δρόμο. Τον δρόμο της εξέγερσης. Ας το πούμε σε όλους ξεκάθαρα: Ναι, κύριοι, εγώ ΔΕΝ δέχομαι να δουλεύω πενήντα χρόνια και να μου κλέβετε ακόμη και τη σύνταξή μου. Ναι, κύριοι, εγώ ΔΕΝ θέλω να με πτωχεύετε σταδιακώς και να ζω για να πληρώνω τόκους, δόσεις και γραμμάτια. Ναι, κύριοι, εγώ δεν ζω γονατιστός. Άλλωστε, όπως είπαν οι αρχαίοι ημών προγόνοι στην ταινία «300: Η άνοδος της αυτοκρατορίας» και ο Εμιλιάνο Ζαπάτα: «Προτιμούμε να πεθάνουμε όρθιοι παρά να ζούμε γονατιστοί». Τζι ας γίνει το γαίμαν σας αυλάτζιιν.

B.Φ.

Είμαστεν τζιείνοι που ‘μαστεν…

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα (ΕΝΩΣΙΣ Φεβρουαρίου)

Ας αρχίσουμε με αυτά που σας γράφω εδώ και χρόνια. Οι προδοσίες στην Κύπρο δεν μπορούν να περάσουν, αν δεν τις περάσει η εθνικαφροσύνη των δεξιών ηγετικών κύκλων. Η αριστερά στην Κύπρο προετοιμάζει το έδαφος και η δεξιά υλοποιεί. Η Ζυρίχη πέρασε ως ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ από τον Μακάριο και μάλιστα ως στάδιο προς την Ένωση. Η κυπροποίηση και η απόπειρα αφελληνισμού συντελέστηκε από το ’60 μέχρι το 1974 από τη δεξιά κυβέρνηση του Μακαρίου και το πραξικόπημα έγινε με τις ευχές και τη σύ- μπραξη της Χούντας. Τα σχέδια επίλυσης του Κυπριακού όλων των ειδών πέρασαν με ηγέτες τους δεξιούς πολιτικούς μας ηγέτες. Ο Χριστόφιας, παρ’ ότι προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να μας ξεκάνει, δεν τα κατάφερε, γι’ αυτό και τα ηνία τα πήρε ο ομό- σταυλός του ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος μέσα σε δέκα μήνες διακυβέρνησης κατάφερε όχι μόνο να μας κουρέψει και να μας πτωχεύσει, αλλά και να μας τρομοκρατήσει με το περιβόητο κοινό ανακοινωθέν του. Τώρα σύσσωμη η εθνικαφροσύνη, από το φασισταριό του πραξικοπήματος μέχρι τα τζάκια της Λευκωσίας και από τους μασόνους μέχρι τους πλέον ηλιοεθνικιστές, άρχισε να υπερασπίζεται τα νέα σχέδια τουρκοποίησης της Κύπρου, χρησιμοποιώντας μάλιστα όλη την αριστερή φρασεολογία που η αριστερά κατά καιρούς εκστόμιζε εναντίον τους.

Το ΔΗΣΑΚΕΛ είναι μία πραγματικότητα, είναι το αγγλικό πρακτορείο στην Κύπρο. Είναι τα δύο άλογα του ομόσταβλου Φόρειν Όφις. Το ΑΚΕΛ προετοιμάζει το έδαφος και μετά αναλαμβάνει δράση ο ΔΗΣΥ. Τώρα η λύση σερβίρεται ως ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ, ως ΕΘΝΙΚΗ αναγκαιότητα. Τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών αγωνιστών, διότι τα κόκαλα των επιζώντων, στην πλειοψηφία τους, σαπίζουν στην ασυδοσία του νεοταξικού αισχρού Δημοκρατικού Συναγερμού. Τώρα μαζί ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ θα βρουν τρόπους να μας αποτελειώσουν. Να θυμάστε την ατάκα του Χριστόφια για τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας που θα πρέπει να μιλήσουν για τις αγγλικές βάσεις και προφανώς θυ- μάστε που μόλις πριν λίγες μέρες ήρθε ο Αναστασιάδης και επικύρωσε την κυριαρχία των αγγλικών βάσεων, όλης της επικράτειάς τους πλην των περιβόητων 198 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Και να φανταστείτε, οι κρετίνοι νεοκύπριοι του Συναγερμού πανηγύριζαν κιόλας πως απελευθερώσαμε τα 198 τ.χλμ. Όλα αυτά στα γρήγορα, για να προλάβει το κοινό ανακοινωθέν.

Ας περάσουμε στα μη αυτονόητα. Η λύση του Αναστασιάδη ΔΕΝ θα περάσει. Οι Κύπριοι είναι πολλά πράγματα. Είναι καλοπερασάκηδες, αθεόφοβοι, ελεεινοί έμποροι (πουλούν και τη μάνα τους), σκατάες, έκφυλοι, φοβητσιάρηδες, καιροσκόποι, δουλοπρεπείς, ευ- νουχισμένοι και πολλά άλλα τέτοια. Ό,τι και να είναι, όσο αλλοτριωμένοι και αν είναι, έχουν όμως και μια έμφυτη αρετή, το ένστικτο της επιβίωσης και, όταν λέμε επιβίωσης, εννοούμε της ελληνικής επιβίωσης, γιατί ΔΕΝ θα θελήσουν να ΤΟΥΡΚΕΨΟΥΝ. Προτιμούν να παραμείνουν μαλάκες παρά να τουρκέψουν. Ως μαλάκες, γνωρίζουν πως μπορεί ο Θεός κάτι να κάνει και να γιάνουν. Το γνωρίζουν ενδόμυχα και αυτό. Πως εί- ναι ο Θεός που μας σσιέπει που τ’ άψη, διότι ο Θεός δεν είναι καμηλάρης. Ο Θεός δεν ξεχνά πως εμείς είμαστε οι πρώτοι που ασπαστήκαμε την πίστη του Υιού του. Τώρα ξεπληρώνει και αυτός τις υποχρεώσεις του. Φυσικά πρέπει να κινήσουμε κι εμείς τας χείρας μας και προφανώς θα τις κινήσουμε όταν έρθει η στιγμή, όταν το μαχαίρι θα είναι στον λαιμό. Έως τότε, πρέπει να αποφύγουμε τον εμφύλιο σπαραγμό. Ήδη οι Συ- ναγερμικοί και οι λοιποί συνιστωντιστές ετοιμάζουν και ακονίζουν τα μαχαίρια. Θα βγουν και στους δρόμους και θα διαδηλώνουν για μια Κύπρο τουρκοποιημένη και τα κανάλια της Ευρώπης και της Ελλάδας θα μιλούν για κυπριακή άνοιξη. Θα προκαλούν με κοινές εκδηλώσεις και άλλα τεχνάσματα made in England and USA, θα φτάσουν σε σημεία σουρεαλιστικά για να αποδείξουν πως όλοι οι Κύπριοι αυτό θέλουν.

Αυτοί θα είναι οι πατριώτες κι εμείς οι προδότες. Δείτε καλά και με καθαρό μάτι τι έγινε στις αραβικές χώρες, στη Συρία και στην Ουκρανία και θα καταλάβετε καλύτερα. Είμαστε κι εμείς μέρος της σκακιέρας της παγκόσμιας αλητείας. Στις προκλήσεις τους θα απαντήσουμε με την αγάπη μας. Στις διαδηλώσεις τους for a united Cyprus εμείς θα επιμένουμε να ανεμίζουμε την ελληνική σημαία και να ψάλλουμε τον εθνικό ύμνο, εμείς θα στεκόμαστε ειρηνικά απέναντί τους, ψάλλοντας τα δικά μας άσματα, τα άσματα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Ας μας επιτεθούν. Θα χρησιμοποιήσουμε την ανάλογη βία για να τους απομακρύνουμε και, αν δεν απομακρυνθούν, θα φαν το ξύλο της χρονιάς τους (μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις).

Ο Θεός να μας φυλάει από τον εμφύλιο σπαραγμό. Ο Θεός να μας φυλάει και από τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και ειδικά το άνοιγμα της Αμμοχώστου. Αν ανοίξουν την Αμμόχωστο, προφανώς με το αντάλλαγμα να ανοίξουν άλλα κεφάλαια για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη και την αναγνώριση του αεροδρομίου (δες ψευ- δοκράτους) της Τύμπου, τότε σίγουρα και σε δημοψήφισμα να πάμε, είτε το κερδίσουμε είτε το χάσουμε, χαμένοι θα είμαστε, διότι απλούστατα οι Τούρκοι θα έχουν κερδίσει το ανεξάρτητό τους κράτος και ας το λέμε εμείς συνιστών κράτος ή ψευδοκράτος ή ό,τι άλλο θέλουμε και θα είναι και συνέταιροι στον νότο και αφέντες όλης της επικράτειας. Εμείς απλώς θα ψάχνουμε το λάθος και οι Πρόδρομοι ένα υπουργείο όπου και να ’ναι, ακόμη και στην κόλαση.

Β.Φ.