ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ – Είκοσι χρόνια εφ. ΕΝΩΣΙΣ | Eθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα Δεκεμβρίου

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Το φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας είναι το τελευταίο στην έντυπή του μορφή. Περάσαμε είκοσι χρόνια μαζί, με την εφημερίδα να κυκλοφορεί σε διάφορα σχήματα, πότε μηνιαία, πότε εβδομαδιαία και μερικές φορές εκτάκτως λόγω εκλογών ή άλλων σημαντικών εξελίξεων. Οφείλω σε όλους έναν απολογισμό.

Κατ’ αρχάς, πρέπει να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες μου, είτε ήταν μόνιμοι γραφιάδες είτε περιστασιακοί. Χωρίς αυτούς, η εφ. ΕΝΩΣΙΣ δεν θα μπορούσε να ήταν τόσο συνεπής όσο ήταν και δεν θα έφτανε στα περίπτερα όπως ακριβώς θέλαμε, στην ώρα της. Πρέπει επίσης να ευχαριστήσω και τους τεχνικούς, φωτοσυνθέτριες, σελιδωτές, διορθωτές, τυπογράφους και βοηθούς στη διεκπεραίωση της όλης διαδικασίας που, πάλι, χωρίς την πολλές φορές αμισθί συνεργασία τους, δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε ούτε έναν χρόνο. Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου που στήριξαν οικονομικά την εφημερίδα, είτε αγοράζοντας πολλά τεύχη κάθε μήνα είτε διαφημίζοντας τα προϊόντα τους, που προφανώς δεν είχαν ανάγκη την εφημερίδα μας για να πουληθούν. Ευχαριστώ επίσης όλους και όλες που ξενύχτησαν μέρες πολλές και με θυσίες προσωπικές βοήθησαν ώστε κάθε μήνα να είμαστε κοντά σας.

Μνημονεύω τον σύντροφο Αντρέα Θεοδώρου που μας έφυγε ένα πρωινό και έκτοτε προσπαθούμε χωρίς επιτυχία να ακολουθήσουμε το μεγαλείο της πένας του. Μνημονεύω επίσης τον Γιώργο Τριλλίδη, ο οποίος στάθηκε παρά το πλευρό μου και στα είκοσι χρόνια της έκδοσης της εφημερίδας. Μνημονεύω επίσης τον Αλέκο Μιχαηλίδη και την Ιόλη Μιχαηλίδου, οι οποίοι από το νηπιαγωγείο με βοηθούν και στους ώμους τους πέφτει η συνέχιση της εφημερίδας.

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από μερικούς ανθρώπους που μπορεί να θεώρησαν ότι αδίκως τους κατηγορήσαμε. Υπήρξαν περιπτώσεις που όντως ήμασταν υπερβολικοί, όμως κανένας συνεργάτης δεν στόχευσε κανέναν για προσωπικούς λόγους ή συμφέροντα. Δεν ζητώ συγγνώμη από όσους με ταλαιπώρησαν και τους ταλαιπώρησα στα δικαστήρια επειδή είχαν τη μούγια και μουγιάστηκαν και μου κινούσαν αγωγές αβέρτα. Ούτε ζητώ συγγνώμη από όσους θίχτηκαν τόσο πολύ που έβαλαν συγγενείς και φίλους να τηλεφωνούν στο σπίτι μου στις τρεις και στις τέσσερις το πρωί απειλώντας και βρίζοντάς με. Ούτε ζητώ συγγνώμη από αυτούς τους αγανακτισμένους πολίτες, κυρίως του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ, που μετά από κάθε δημοσίευμα έπαιρναν τηλέφωνο για να γαμήσουν τη μάνα μας και να μας απειλήσουν με θάνατο. Ούτε απολογούμαι στους εκατοντάδες επώνυμους που σε αυτά τα είκοσι χρόνια με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν πόσο αυτοί με αγαπούν και πόσο συμφωνούν μαζί μου, ενώ εγώ τους κατηγορώ. Δεν απολογούμαι ούτε στους διάφορους «καλοπροαίρετους» που έπαιρναν τηλέφωνο για να με ενημερώσουν ότι ο τάδε και η τάδε πάσχουν από καρκίνο και θα ήταν φρόνιμο να μη γράφουμε τίποτα εναντίον τους έως ότου περάσουν τη δοκιμασία τους. Σας πληροφορώ, αγαπητοί αναγνώστες, ότι ουδέποτε άφησα να περάσει καμία κριτική ή αναφορά για κανέναν που γνωρίζαμε ότι ήταν άρρωστος ούτε για κανέναν που πέθανε αν δεν περνούσε κάμποσος καιρός, ακόμα και αν ήταν πολύ μεγάλα αστέρια, όπως ο Χρ. Κατσαμπάς, ο Στ. Αγγελίδης και πολλοί άλλοι.

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ

Εάν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. Δουλέψαμε σκληρά, χωρίς αυταπάτες και χωρίς πολιτικές φιλοδοξίες, είτε προσωπικές είτε καθαρά οργανωτικές. Η ΕΝΩΣΙΣ δεν κυκλοφόρησε ως ένα έντυπο ενός κινήματος για την ΕΝΩΣΗ ούτε είχε τη φιλοδοξία να συσπειρώσει κόσμο για να αποτελέσει αυτός ο κόσμος ΤΟ κίνημα που θα έκανε τις αναγκαίες ανατροπές για να υπάρχει αντίσταση στον Τούρκο εισβολέα. Από την αρχή ξεκαθαρίσαμε τους στόχους μας και τις βασικές μας αρχές. Θέλαμε τότε, το ίδιο και σήμερα, να κρατηθούμε σε αυτόν τον τόπο ως Έλληνες, ώσπου να έρθει μία νέα γενιά, πολύ καλύτερη από εμάς, που θα ανατρέψει τις κυρίαρχες λογικές και ιδεολογίες του κυπριακού κρατιδίου και του ίδιου του λαού. Θέλαμε να κρατηθεί μία ΜΑΓΙΑ, σαν αυτήν που αναφέρει ο Μακρυγιάννης, διότι βλέπαμε όλες τις αλλοιώσεις που είχε υποστεί ο λαός μας και ο πολιτισμός του. Θέλαμε να κριτικάρουμε όλο το κομματικό κατεστημένο και να ανοίξουμε δρόμους προβληματισμού για μία ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, για μία άλλου είδους αντίσταση εναντίον των Τούρκων και των στηριγμάτων τους. Πολεμήσαμε όλες τις ιδεολογίες και τα ιδεολογήματα που έριξε ο εχθρός, ντόπιος και ξένος, μέσα στα κεφάλια μας. Πολεμήσαμε την ηττοπάθεια, τον ωχαδελφισμό, τον εφησυχασμό και την ιδεολογία που ενσωμάτωνε όλα τα μεγάλα κακά για τον τόπο, την ιδεολογία του ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΥ ΒΙΟΤΙΚΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ. Αυτήν την ιδεολογία του εκμαυλισμού και της παραπλάνησης του λαού για να απομακρυνθεί από τους πραγματικούς στόχους του για την ελευθερία του την πολεμήσαμε ανελέητα. Πολεμήσαμε και τις θεωρίες του ΠΟΛΥΠΟ ΛΙΤΙΣΜΟΥ, της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ, του ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΣΜΟΥ, της ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗΣ, που αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος για τον ανοιχτό και τον κρυφό ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟ στο νησί. Ασκήσαμε δριμύτατη κριτική σε όλες αυτές τις δυνάμεις που πάλεψαν με νύχια και με δόντια, με τα γνωστά κονδύλια των Αμερικανών, των Άγγλων, των Νορβηγών και των εδώ λακέδων τους, να δημιουργήσουν ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και να αποπροσανατολίσουν τον λαό από τον στόχο του που παρέμεινε έως σήμερα Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΕ ΧΟΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ ΜΑΣ.

Υπερασπιστήκαμε τον ελληνικό μας πολιτισμό και την παράδοσή μας, την εκκλησία μας και τον στρατό μας. Υπερασπιστήκαμε ακόμη όλες τις εθνικοαπελευθερωτικές δυνάμεις που έδρασαν στο νησί, έστω και αν πολλές φορές δεν μας έβρισκαν εντελώς σύμφωνους. Υπερασπιστήκαμε τον τόσο συκοφαντημένο αγώνα της ΕΟΚΑ όσο κανένας άλλος, ούτε καν οι ίδιοι οι αγωνιστές. Δώσαμε σκληρές μάχες με όλους τους ΝΕΟΚΥΠΡΙΟΥΣ και ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΥΣ ΝΕΟΤΟΥΡΚΟΥΣ για να μην περάσει η ιδεολογία της υποταγής μας στους ισχυρούς διά μέσου της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Όλοι αυτοί οι εχθροί του Ελληνισμού δεν έδειξαν πάντα ανοιχτά τα δόντια τους. Ροκάνισαν σιγά σιγά τον κοινωνικό ιστό, προώθησαν κρυφά και έντεχνα τα νέα ιδεολογήματα και συσκότισαν τα μυαλά των Ελλήνων με σταδιακές δόσεις των νέων ναρκωτικών. Ο Τούρκος δεν είχε να κάνει τίποτα, ούτε ένα δαχτυλάκι δεν χρειάστηκε να κινήσει. Η σήψη και ο εκμαυλισμός δεν προήλθε από τους Τούρκους. Οι δικοί μας οδήγησαν τον κόσμο στα πιο βαθιά αυτοκτονικά χασμουρητά. Οι δικοί μας έδωσαν το σύνθημα της Σιγκαπούρης της Μεσογείου, του Μόντε Κάρλο της Ανατολικής Μεσογείου και της Ελβετίας παρά θίν’ αλός. Είναι οι δικοί μας που παρεξήγησαν την ένταξή μας στην Ευρώπη. Μόνο εμείς προειδοποιούσαμε πως Ευρώπη χωρίς την ελληνική μας ταυτότητα σημαίνει ναρκωτικά, τε ράστιες ταξικές αντιθέσεις, πορνεία φυσική και πνευματική, σημαίνει αθλιότητα και εθνική ισοπέδωση. Κάθε τυφλή υιοθέτηση των μοντέρνων τάσεων της Ευρώπης σήμαινε και άλλο ένα καρφί στην καρδιά του κυπριακού Ελληνισμού. Δώσαμε κι εδώ σκληρές μάχες, όχι μόνο με τους ευρωπαϊστές, αλλά και με την άλλην όψη των ευρωπαϊστών, αυτήν που ενώ υιοθετεί όλα τα κακά του νέου ανθρώπου, επιστρέφει και σε αυτές τις ρίζες που εγκλωβίζουν ακόμη περισσότερο τον κόσμο, στις ρίζες του χωρκάτικου κυπριωτισμού, όπου η υπερηφάνεια μας περιορίζεται στο ΤΖΙΑΙ και σε πεντέξι άλλες λέξεις και φράσεις της κυπριακής διαλέκτου, η οποία δειλά δειλά προβάλλεται ως ΓΛΩΣΣΑ αυτόνομη και απέναντι στην κοινή ελληνική.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ

Είκοσι χρόνια λέμε περίπου τα ίδια πράγματα και κανείς δεν μας ακούει. Τα είπαμε σοβαρά, τα είπαμε μέσω της σάτιρας, τα είπαμε μεταξύ σοβαρού και αστείου, τα είπαμε λογοτεχνικά, τα είπαμε με πολλούς τρόπους, ακόμα και βρίζοντας μέσα στην απελπισία μας. Ρίξαμε άπειρα αυγά στους τοίχους και προφανώς το ίδιο θα κάνουμε και στο μέλλον. Ένα μέλλον που δεν προδιαγράφεται ρόδινο ούτε φαίνεται ότι θα ξεφύγει από τον νεοκυπριακό μικροαστισμό. Ένα μέλλον που μπορεί να μην έχει την κραιπάλη των προηγούμενων δεκαετιών, όμως βρίσκει τον Ελληνισμό πιο εξασθενημένο την ίδια στιγμή που νέες δυνάμεις στην περιοχή, όπως είναι ο ισλαμισμός και ο σιωνισμός, βρίσκονται σε έξαρση. Γι’ αυτό λέμε πως οι Τούρκοι δεν έχουν να κάνουν τίποτα, παρά κατά καιρούς να δείχνουν τα δόντια τους. Η Κύπρος σιγά σιγά μουσουλμανοποιείται και σε περίπτωση μίας νέας πτώχευσης, όπου ο κόσμος θα σηκωθεί και θα φύγει, οι Τούρκοι θα πάρουν το νησί χωρίς πόλεμο και εμείς θα φωνάζουμε ακόμη για τα δικαιώματα των παράνομων και μη μεταναστών. Βρισκόμαστε στη σφηκοφωλιά της παγκόσμιας αντίδρασης και κανείς δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Ζούμε σαν να μη μας νοιάζει το αύριο, ζούμε χωρίς αυτά τα στοιχεία που ενδυναμώνουν τους λαούς και τους κάνουν να δημιουργούν και να ορίζουν το μέλλον τους ως εκείνοι θέλουν και όχι ως δούλοι του ενός ή του άλλου συστήματος. Ζούμε ως ετεοκύπριοι, νεοκύπριοι, εγγλεζούθκια, αμερικανούθκια, ως Ευρωπαίοι μοντέρνοι, ως εκσυγχρονισμένοι καταναλωτές και τίποτα δεν καταφέρνουμε, διότι είμαστε άριστοι μόνο όταν είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Το μόνο που καταφέρνουμε καλά είναι να είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Δείτε τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μόνο όταν ήταν μπροστά η ελληνική σημαία νιώσαμε πως αυτή η γη είναι δική μας και παλέψαμε γι’ αυτήν, είτε στις πορείες των μαθητών, των γυναικών και των προσφύγων είτε στις πορείες των μοτοσυκλετιστών είτε στις ηρωικές στιγμές αυτού του λαού, με τον Ισαάκ, τον Σολωμού και τις τραγικές φιγούρες των συγγενών των αγνοουμένων. Εκεί που αντισταθήκαμε, αντισταθήκαμε με τον ελληνικό εαυτό μας, τους ποιητές μας, τους ήρωές μας και τους αγίους μας. Αυτή ήταν και η δική μας παρακαταθήκη: Να μείνουμε πιστοί στα ιδανικά και τις αρχές του έθνους και του λαού μας. Δυστυχώς ξανά αποτύχαμε.

Πέρασαν είκοσι χρόνια και αντί ο Ελληνισμός, με τη δική μας συνεισφορά ή χωρίς, να είναι πιο δυνατός, πιο έτοιμος να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών, βρίσκεται πιο εξασθενημένος, σχεδόν νεκρός, χωρίς ίχνος συνειδητοποίησης των μεγάλων κινδύνων και χωρίς αντιστάσεις· ένα πλαδαρό έθνος απατεώνων, κλέφτων, γραικύλων, τάχατες ευρωπαϊστών. Η άλωση του ελληνικού έθνους είναι μία πραγματικότητα. Η αλλοτρίωση του λαού μας σε Κύπρο και Ελλάδα είναι τέτοια που αμφιβάλλω αν θα καταλάβουμε το ΚΑΚΟ όταν κάνει την εμφάνισή του. Μπορεί να πανηγυρίζουμε κιόλας, καλή ώρα τώρα που ενώ οι Τούρκοι έκαναν εισβολή στη θάλασσά μας, οι υπουργοί μας γυρίζουν τις Κυριακές στους γάμους ή στο κυνήγι στη Βουλγαρία.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Στα ζητήματα πολιτισμού όντως πέσαμε πολύ έξω, έστω και αν ασκήσαμε σφοδρότατη κριτική στα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα. Νομίζω πως και σε αυτό το θέμα δώσαμε σκληρές μάχες χωρίς αντίκρυσμα. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, το βιβλίο, τα εικαστικά και όλες οι άλλες μορφές τέχνης, παρά τις προσπάθειές μας, άνθισαν προς το χειρότερο. Ξεφύτρωσαν δεκάδες θεατρικές ομάδες, βιβλιοπωλεία, γκαλερύ, αίθουσες κινηματογράφου, τραγουδοποιοί, πνευματικά στέκια και χώροι πολυπολιτιστικής δημιουργίας. Όλη αυτή η ποσότητα, όμως, αντί να μετατραπεί και σε κάποια ποιότητα, μετατράπηκε σε χυδαιότητα. Τίποτα το καινούργιο δεν κόμισαν οι νέοι καλλιτέχνες, αντιθέτως έγιναν πιο συντηρητικοί και έθεσαν την τέχνη τους στην υπηρεσία όχι μίας νέας ελληνικής άνοιξης, αλλά ενός ισοπεδωτικού παγκοσμιοποιημένου πολιτιστικού κατεστημένου. Η κριτική μας δεν έπιασε τόπο· κάναμε μόνο περισσότερους εχθρούς. Το καύχημα των Κυπρίων πως έχουμε τους περισσότερους πτυχιούχους στον κόσμο σε αναλογία πληθυσμού και πως σ’ αυτόν τον τόπο κυκλοφορούν κατά εκατοντάδες οι ποιητές, οι τραγουδιστές, οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, οι βιβλιοφάγοι, οι ζωγράφοι και οι εικαστικοί, οι διανοούμενοι και οι πνευματικοί άνθρωποι δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Σημαίνει μόνο πως κάτι πολύ αρρωστημένο υπάρχει στο βασίλειο της Κυπριακής Δημοκρατίας για να έχει τόσα πολλά ταλέντα χωρίς κανένα αντίκρυσμα, χωρίς να νιώθει κανείς ότι κάτι γίνεται επιτέλους σ’ αυτόν τον τόπο. Τα δυο τρία στέκια της δεκαετίας του ’80 δημιούργησαν πολύ περισσότερες τομές στα πολιτιστικά δρώμενα παρά η σημερινή πληθώρα μορφωμένων καλλιτεχνών.

ΚΟΙΝΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Η μεγαλύτερή μας αποτυχία δεν είναι που δεν καταφέραμε να σταματήσουμε την κατρακύλα του έθνους. Αυτό ήταν, έτσι κι αλλιώς, πέραν των δυνάμεών μας. Ούτε που δεν καταφέραμε να ενοποιήσουμε τις αντικατοχικές δυνάμεις σε ένα ενιαίο μέτωπο εθνικής απελευθέρωσης. Αυτό ούτε στους στόχους μας ήταν ούτε είναι κάτι στο οποίο θα μπορούσαμε να διαδραματίσουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μεγαλύτερή μας αποτυχία είναι που δεν καταφέραμε να φτιάξουμε, με έστω χαλαρούς δεσμούς, έναν ΚΟΙΝΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ σε Ελλάδα και Κύπρο με τις δυνάμεις στην Ελλάδα που χρόνια τώρα συμφωνούν μαζί μας και βρίσκονται γι’ αυτόν τον λόγο και αυτοί στο περιθώριο του περιθωρίου. Δεν καταφέραμε μαζί με όλους τους συναγωνιστές στην Ελλάδα να γράψουμε ένα ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ του ελληνικού έθνους. Δεν καταφέραμε να θέσουμε κάποιες κοινές θέσεις προς συζήτηση για να απεμπλακούμε από το αδιέξοδο και την εθνική κατρακύλα. Ένα ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Αυτά μπορούσαμε να τα κάνουμε· είχαμε και τις θέσεις, είχαμε και το ανθρώπινο δυναμικό για να υλοποιήσουμε αυτό το έργο. Με ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσαμε τουλάχιστον να είχαμε κι άλλες επιλογές πολιτικής δράσης, πέραν αυτής που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια. Θα μπορούσαμε ακόμη να καλέσουμε και τον λαό να συμβαδίσει μαζί μας, ακόμη και να ψηφίσει συναγωνιστές μας ώστε, έστω και μειοψηφικά, η άποψή μας να ακούγεται, να ζυμώνεται και η ιδέα της απελευθέρωσης να παίρνει σάρκα και οστά. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης ενός ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ, τώρα όλος ο πατριωτικός χώρος, όλος ο ελληνικά σκεπτόμενος χώρος, όλος ο κόσμος της Αυτοδιάθεσης-ΕΝΩΣΗΣ παραπαίει ανάμεσα σε μία εθνομηδενιστική και προδοτική Αριστερά και μία άκρως επικίνδυνη άκρα Δεξιά που δεν έχει καμία σχέση με τον Ελληνισμό έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς.

Έχουμε όλοι ευθύνες για την έλλειψη ενός τέτοιου μανιφέστου. Προσωπικά νιώθω ότι αυτή είναι και η μεγαλύτερή μου αποτυχία, η μεγαλύτερή μου ήττα και ένας από τους βασικούς λόγους που τώρα αδειάζω τη θέση μου και βάζω τον σταυρό μου για να έρθουν καλύτερες μέρες. Δεν είναι αργά να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το ΕΘΝΟΣ ως συλλογικότητα πρέπει να ξυπνήσει και να αναλάβει την απελευθέρωση ΟΛΗΣ της πατρίδας μας, από τον Απόστολο Ανδρέα μέχρι το Σουφλί και την Κέρκυρα. Μαζί οι πανέλληνες πρέπει να βρουν τρόπους να ανατρέψουν τα σημερινά δεδομένα που μας θέλουν καθολικά διαμαρτυρόμενους δουλοπάροικους και σκλάβους των Τούρκων, των Σιωνιστών και των Αγγλοσαξόνων, Ευρωπαίων και μη, και ΟΧΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ. Πρέπει επιτέλους να βροντοφωνάξουμε πως Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΗ ΛΥΣΗ είναι η ΕΝΩΣΙΣ αυτής με την υπόλοιπη Ελλάδα. Αν δεν το πούμε αυτό, θα είμαστε υπόχρεοι να πούμε πως δεν πειράζει αν η Θράκη ανεξαρτητοποιηθεί ή αν η Μακεδονία μοιραστεί με τους Σκοπιανούς, η Τσαμουριά με τους Αλβανούς και το Αιγαίο με τους Τούρκους, οπότε αυτό που θα παραμείνει να είναι ένας κανονικός ΒΟΘΡΟΣ, όπως τον οραματίζονται όλα τα ρεμάλια της παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Δεν είναι αργά. Είτε θα πεθάνουμε σαν Έλληνες είτε απλώς θα ψοφήσουμε. Πρέπει να διαλέξουμε. Υπάρχουν ακόμα δυνάμεις μέσα στον λαό μας, υπάρχει ακόμα ΛΑΟΣ, έστω κι αν είναι δυσεύρετος. Υπάρχουν και οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες, υπάρχουν και οι οραματιστές και οι μουρλοί πατεράδες, μανάδες και μαθητές, έτοιμοι για σκληρούς αγώνες και θυσίες. Ας αποδεχτούμε όλοι την αποτυχία μας και ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε μυαλά, να σκοτώσουμε τον αριστερό και τον δεξιό που έχουμε μέσα μας, ας σκοτώσουμε και τον ραγιά και τον προοδευτικό που έχουμε μέσα μας και ας αφήσουμε το ελεύθερο ελληνικό πνεύμα να μας κυριεύσει. Όλες οι μικροομάδες που υπάρχουν, όλα τα έντυπα, οι ενορίες, οι συσπειρώσεις, οι μονάδες απ’ εδώ κι απ’ εκεί, οι ομάδες των ακριτικών μας περιοχών, οι φλογεροί παπάδες και οι πεφωτισμένοι μητροπολίτες μαζί με τους φτωχούς αγρότες μας, τους ταλαιπωρημένους εργάτες των πόλεων και όλους τους ανθρώπους που θέλουν ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και ας ΤΡΩΓΟΥΝ ΠΕΤΡΕΣ, ας ενώσουμε τα χέρια και τις φωνές μας και ας συνέλθουμε στη Λευκωσία πρώτα για ένα συνέδριο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΑΣ και, κατ’ επέκταση, του ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ.

H MΕΓΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Ναι, είχαμε και επιτυχίες. Η μεγαλύτερη ίσως να ήταν η απόρριψη του σχεδίου Ανάν, όπου είχαμε κι εμείς πολύ μεγάλη συμμετοχή. Η απόρριψη του σχεδίου δεν είναι δική μας και μόνο επιτυχία. Ούτε έχει ιδιαίτερη σημασία για μας. Εμείς κάναμε το καθήκον μας και ήμασταν συνεπείς στις θέσεις μας. Το ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ήταν η δική μας ΔΙΚΑΙΩΣΗ, διότι μόνο εμείς, ως πολιτική δύναμη, τονίζαμε και ουρλιάζαμε πως η πολιτική που ακολουθούσαμε, με τη διεθνοποίηση, με την εμμονή μας στον ΟΗΕ και την Ευρώπη, θα μας έφερνε ένα σχέδιο τύπου Ανάν, όπως και έγινε. Μόνο η ΕΝΩΣΙΣ καταδίκαζε τα Ηνωμένα Έθνη και τους διάφορους διαμεσολαβητές των ξένων πρεσβειών, μόνο εμείς ανοιχτά υποστηρίζαμε πως οποιαδήποτε παρέκκλιση από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα θα οδηγούσε σε μεγάλη τραγωδία. Μόνο εμείς καταγγείλαμε τον ΟΗΕ ως άλλα στρατεύματα κατοχής και τους Ευρωπαίους ως τους διαμεσολαβητές που, στην καλύτερη περίπτωση, θα μας έφερναν ένα σχέδιο που θα βόλευε τα κεκτημένα των Τούρκων από την εισβολή και την κατοχή της Κύπρου. Η εντελώς μειοψηφική μας άποψη στο τέλος δικαιώθηκε και υιοθετήθηκε από την πλειοψηφία του κυπριακού λαού, έστω και προσωρινά, για να απορρίψει το σχέδιο που λίγους μήνες πριν ο ίδιος επιζητούσε.

Είναι σημαντικό να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα από αυτήν την εμπειρία μας, διότι και σήμερα τίθενται τα ίδια διλήμματα, οι ίδιες ανθελληνικές προτάσεις. Εξακολουθούμε να θεοποιούμε τον ΟΗΕ και την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ και ας δείχνουν συνεχώς απροκάλυπτα ότι θέλουν να μας τιμωρήσουν για το 2004 και εμείς δεν μάθαμε ΤΙΠΟΤΑ.

ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΚΥΤΑΛΗΣ

Παραδίδοντας τη σκυτάλη στους «μιτσιούς», τους εύχομαι καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο τους. Θα είναι πολύ πιο δύσκολο, μιας και θα έχουν να αντιμετωπίσουν άπειρους εχθρούς και πολλές παγίδες. Παρακαλώ τους αγίους μας να τους φωτίσουν και να τους δίνουν δύναμη. Εύχομαι να μείνουν πιστοί στο δικό μας τρίπτυχο, στους αγίους μας, τους ποιητές μας και τους ήρωές μας, να μην υποκύψουν στις εύκολες λύσεις και να παραμείνουν ανένδοτοι ενωτικοί, λάτρεις της ελευθερίας. Πνευματικά ελεύθεροι, μακριά από δογματισμούς και ξένες ιδεολογίες και ιδεολογήματα, μακριά από -ισμούς τους συρμού και της μόδας. Εύχομαι να παλέψουν για τα εθνικά και κοινωνικά μας δίκαια, πιστοί στις παραδόσεις του έθνους μας και του λαού μας, μπροστάρηδες στους αγώνες και για την κοινωνική δικαιοσύνη και για την προσωπική απελευθέρωση. Εύχομαι να μην ξεχάσουν ποτέ τα δίκαια των φτωχών, των καταπιεσμένων και των ταλαιπωρημένων συμπατριωτών μας. Εύχομαι να μην ξεχάσουν ποτέ την καταγωγή μας, εθνική και ταξική, να μην ξεχάσουν ποτέ πως, ως Έλληνες και Ορθόδοξοι, δεν έχουμε κανέναν λόγο να θέλουμε το κακό κανενός άλλου λαού, εκτός αυτών που μας θέλουν υποδουλωμένους και σκλάβους είτε άλλων εθνών είτε παγκόσμιων κέντρων εξουσίας.

ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

Μία καινούργια αρχή ανατέλλει. Με τον Καζαντζίδη και τον Μπιθικώτση να ευφραίνουν τα αυτιά μας, αναζητούμε όλοι τη νέα ελπίδα· μία ελπίδα που μόνο οι νέοι άνθρωποι μπορούν να οραματίζονται. Είμαι σίγουρος πως οι μιτσιοί θα αντεπεξέλθουν. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουν να κομίσουν μία νέα ελπιδοφόρα πρόταση ούτε είμαι σίγουρος ότι δεν θα σπάσουν τα μούτρα τους. Ξέρω, όμως, ότι θα προσπαθήσουν και θα δώσουν σκληρές μάχες για να συνεχίσουν τον άνισο αγώνα μας.

Δεν ξέρω πώς να τους αποχαιρετήσω. Σκέφτηκα πρώτα με κάτι ηρωικό, όπως το ΕΟ, ΜΩΡΕ, ΕΟΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, αλλά παραείναι αισιόδοξο. Μετά είπα να κάνω αυτό που συνήθως κάνω σε όλα τα έργα μου, να τελειώσω με το ΕΧΕΤΕ ΓΕΙΑ, ΒΡΥΣΟΥΛΕΣ που παραείναι απαισιόδοξο. Τελικά κατέληξα στη μεγάλη μου αγάπη, το ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ Θ’ ΑΡΓΗΣΕΙ, ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑΥΓΗ, ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕ ΛΙΓΑΚΙ ΥΠΟΜΟΝΗ… Ούτε αυτό, όμως, θα είναι το τέλος μου. Επιλέγω τον ΑΜΑΡΑΝΤΟ:

Αχ, για ιδέ, καλέ, για ιδέ
για ιδέστε τον αμάραντο!
(Για ιδέστε τον αμάραντο
σε τι βουνό φυτρώνει, καλέ!)

Αχ, φυτρώ, καλέ, φυτρώ
φυτρώνει μες στα δύσβατα.
(Φυτρώνει μες στα δύσβατα,
στις πέτρες, στα λιθάρια, καλέ.)

Αχ, ποτέ, καλέ, ποτέ
ποτέ του δεν ποτίζεται.
(Ποτέ του δεν ποτίζεται
και δεν κορφολογιέται, καλέ.)

Αχ, τον τρών’, καλέ, τον τρών’
τον τρών’ τα λάφια και ψοφούν.
(Τον τρών’ τα λάφια και ψοφούν,
τ’ αγρίμια κι ημερεύουν, καλέ.)

Στον νου μου, φυσικά, πλανιέται το τραγούδι του πατέρα μας Μάρκου ΑΠΕΛΠΙΣΤΗΚΑ:

Τι πάθος ατελείωτο
που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή
κι εγώ τον θάνατό μου.

Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω.

Όσο είναι η νύχτα σκοτεινή
έτσι ’ναι κι η καρδιά μου
και σαν τη σιγανή βροχή
τρέχουν τα δάκρυά μου.

Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω.

Θα πά’ να εύρω μια σπηλιά
με πέτρες και με χώμα,
εκεί θ’ αφήσω κόκαλα,
ζωή, ψυχή και σώμα.

Δεν θα φύγω, όμως, με ένα τέτοιο άσμα. Παραμένω με τον ΑΜΑΡΑΝΤΟ, έστω κι αν δεν τον τραγούδησε ο Καζαντζίδης ή ο Μπιθικώτσης. Τον τραγούδησε η Βιτάλη, τον τραγούδησε κι η Ελευθερία.

Βάσος Φτωχόπουλλος

Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ | Κυκλοφορεί το τελευταίο τεύχος της χρονιάς

Δεν Ξερνώ …20 χρόνια πριν | ΕΝΩΣΙΣ Νοεμβρίου

Για δες καιρό που διάλεξε,
καρδιά μου, το μαράζι,
τώρα π’ ανθίζουν μεσπιλιές
κι ο νους αλλού καλπάζει.

Εάν ο Αντρέ Μπρετόν ζούσε και επισκεπτόταν την Κύπρο, σίγουρα θα έφευγε λέγοντας ότι η Κύπρος είναι η μοναδική ΜΕΤΑΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ χώρα στον κόσμο. Το κίνημα του σουρεαλισμού στην Κύπρο αρχίζει το 1960, όταν, μετά από μία οδυνηρή ήττα στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο, ο Μακάριος επιστρέφει στην Κύπρο και αμολά το περιβόητο ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ. Έκτοτε, η Κύπρος πρωτοπορεί παγκοσμίως, προσθέτοντας στον σουρεαλισμό μία άλλη διάσταση, η οποία δεν εκφράζεται μόνο στις τέχνες, όπως έγινε σε άλλες πολιτισμένες χώρες, αλλά και στην καθημερινή ζωή, στην ίδια την κοινωνία. Ο κοινωνικός σουρεαλισμός της ιδιαίτερης μικρής μας πατρίδας ή παρτίδας κορυφώνεται, κατά την άποψή μας, τον Νοέμβριο του 1983, όταν ο GRECUS GRECUSI Ραούφ Ντενκτάς ανακηρύττει ΚΡΑΤΟΣ στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου και η τότε εθνική μας ηγεσία αντιδρά για πρώτη φορά με μία εντελώς καινούργια μέθοδο. Ο μεν πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού νίφτηκε, βγήκε στους κήπους του Προεδρικού ψάχνοντας για ΝΤΟΥΝΤΟΥΚΑ να μιλήσει στο πλήθος το οποίο μαζεύτηκε εκεί για να διαμαρτυρηθεί, ο δε πρωθυπουργός της Ελλάδας, αφού κάτι ένιψε, απείλησε ότι θα διακόψει διπλωματικές σχέσεις με το καημένο το κράτος του Μπαγκλαντές!

Από τότε, ξεκινά η ΜΕΤΑΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ περίοδος. Η περίοδος αυτή, από τα γεννοφάσκια της, αρχίζει με την ένταξη στο λεξιλόγιό μας μίας καινούργιας λέξης. Της λέξης ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ. Έκτοτε, το πρόθεμα ΨΕΥΔΟ- ή PSEUDO- ή ΣΟΥΤΟ- θα διεισδύσει τόσο βαθιά μέσα μας, που ακόμα και οι ψευδαισθήσεις μας έχουν μετατραπεί σε ψευδοψευδαισθήσεις, με αποτέλεσμα η Κερύνεια, όπως και τα άλλα κατεχόμενα χωριά μας, να έχουν μετακινηθεί από τον τόπο τους και να έχουν παρκάρει είκοσι μέτρα πιο κάτω από το Λήδρα Πάλας ή σε άλλα σημεία κατά μήκος της πράσινης γραμμής.

Σε μία τέτοια ΜΕΤΑΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ χώρα, με πράσινη γραμμή και δίχως πράσινα άλογα, η ΕΝΩΣΙΣ είναι πια αναγκαία. Η ΕΝΩΣΙΣ είναι μία ψευδοεφημερίδα, μία ψευδοφυλλάδα, γέννημα-θρέμμα της ψευδογενιάς του ψευδοκράτους – όχι της γενιάς του ψευδοκράτους, όπως θα υποστήριζε ο κύριος Κεχαγιόγλου του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Η ΕΝΩΣΙΣ έρχεται να συμπληρώσει ακόμα ένα κιλό στα κενά που αφήνουν πίσω τους οι σκληρές δίαιτες της ψευδομετακατοχικής μας αντίστασης. Στα οδοφράγματα και στις πορείες, στα συρματοπλέγματα της σκλαβιάς και στις συγκρούσεις η ΕΝΩΣΙΣ δεν θα είναι εκεί, θα είναι κάπου αλλού. Πού;

Β.Φ.

Αυτό το μικρό κειμενάκι είναι το πρώτο ΕΘΝΙΚΩΛΟΓΙΚΟΝ εκδοτικόν σημείωμα που έγραψα πριν από είκοσι χρόνια στο πρώτο τεύχος της εφημερίδας. Όταν το έγραφα, κατά βάθος πίστευα και ήλπιζα πως κάτι θα άλλαζε σ’ αυτόν τον τόπο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ακόμα και το μεγαλειώδες ΟΧΙ του 2004 δεν άντεξε πάνω από δυο τρεις εβδομάδες. Τότε είχα πει στα πιτσιρίκια της ΕΝΩΣΙΣ να είναι περισσότερο επιφυλακτικοί απέναντι στους πολιτικούς και να μην παρασύρονται από πρόσκαιρες νίκες. Τόνισα δε πως αρκετοί από τους νέους που πρωτοστάτησαν τότε στην αντίσταση κατά του σχεδίου, ΑΥΡΙΟ θα είναι οι μελλοντικοί μας καταπιεστές, οι μελλοντικοί μας ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ. Είκοσι χρόνια μετά, το λέω ξανά: Ας παραμείνουμε οραματιστές και ας μας τρώει το μαράζι και η θλίψη. Στο τέλος, πώς να το κάνουμε, υπάρχει και η ΑΝΑΣΤΑΣΗ, η ελληνική ανάσταση.

ΕΝΩΣΙΣ | Κυκλοφορεί το φύλλο Νοεμβρίου

Δύο εικόνες έχει η ζωή… | ΕΝΩΣΙΣ Οκτωβρίου

Η μία εικόνα είναι της τηλεόρασης, όπου στις ειδήσεις και τα άλλα ενημερωτικά προγράμματα κυβερνητικοί, βουλευτές και πολιτικοί μάς πολιορκούν με αισιόδοξες αναλύσεις και προβλέψεις, προσπαθώντας να καθησυχάσουν τον κόσμο και να τον πείσουν πως η σημερινή κρίση είναι προσωρινή και δεν πρόκειται να διαρκέσει.

Η άλλη εικόνα είναι της καθημερινής πραγματικότητας που ζει ο κόσμος, όπου βλέπει πως συστηματικά φτωχαίνει και αδυνατεί να τα βγάλει πέρα. Την εικόνα αυτήν τη βιώνουν όχι μόνο οι χιλιάδες των ανέργων, αλλά και μεγάλες ομάδες του λαού, ακόμη και επιχειρηματίες που βήμα βήμα οδηγούνται στη μείωση των εσόδων τους, μάλιστα σε τέτοιον βαθμό που καθημερινώς η μόνη λύση για πολλούς μαγαζάτορες, επιχειρηματίες και μικροεπαγγελματίες είναι το λουκέτο.

Αυτή η συστηματική και συνειδητή απόπειρα πτώχευσης του λαού είναι πια ορατή ακόμη και στους συνήθως χαζοχαρούμενους Κύπριους που πιστώνουν την ηγεσία μας με καλές προθέσεις. Σύντομα, θα φτάσουμε στο σημείο όπου ο μισός και πληθυσμός θα δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί για να πληρώνει τους φόρους οι οποίοι φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Ενώ οι μισθοί πέφτουν και οι τιμές των αγαθών πρώτης ανάγκης αυξάνονται, η Πολιτεία και οι Δήμοι αυξάνουν τους φόρους και εφευρίσκουν και καινούργιους, όπως είναι αυτός της ακίνητης περιουσίας, ο εταιρειακός φόρος κοκ. Φυσικά, το κράτος και οι αρχές έχουν ΚΑΙ φιλανθρωπικά αισθήματα, μας αφήνουν δηλαδή να πληρώνουμε με δόσεις και εμείς πέφτουμε στην παγίδα και όχι μόνο δεχόμαστε τη «φιλευσπλαχνία» τους, αλλά και τους ευγνωμονούμε κιόλας.

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Πάρτε για παράδειγμα τη δική μου περίπτωση. Δουλεύω σαράντα χρόνια, όχι οχτάωρα, αλλά δεκατετράωρα. Δεν έχω ούτε καταθέσεις ούτε χρυσαφικά ούτε τίποτε άλλο που να αξίζει. Έχω μόνο την οικογενειακή μου επιχείρηση, όπου πια αδυνατώ να πληρώνω τις δόσεις μου και τους φόρους με τον κίνδυνο να κλείσω. Όλα αυτά τα χρόνια απέκτησα μία περιουσία, η οποία όμως τώρα δεν αξίζει τίποτα. Προσπαθώ να την πουλήσω για να ξεχρεώσω, αλλά ποιος έχει χρήματα να αγοράσει; Άσε που όσοι ενδιαφέρθηκαν τη θέλουν στο ένα τρίτο της επίσημης εκτίμησης των τραπεζών. Έχω και ένα συνεταιρικό οικογενειακό σπίτι στην Εύβοια, το οποίο επίσης χρωστώ. Ούτε γι’ αυτό δεν μπορώ να πληρώνω τις δόσεις ούτε μπορώ να το πουλήσω. Δεν ξέρω πού θα μας οδηγήσουν, ξέρω μόνο πως τακτικά σκέφτομαι την ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ. Επειδή όμως είμαι, εκτός από αγανακτισμένος, και έξυπνος, δεν θα πέσω στην παγίδα τους. Η άλλη λύση, αγαπητοί αναγνώστες, είναι να ΜΗΝ πληρώνουμε τίποτα ΟΛΟΙ μαζικώς και ΟΛΟΙ μαζί να είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλον να μην περάσει κανένα αντιλαϊκό μέτρο. Ταυτοχρόνως και έως ότου αρχίσουν τα άγρια, ας δείχνουμε τη δυσαρέσκειά μας στους πολιτικούς και στους κυβερνώντες, ας πέσουν και γιουχαΐσματα και γιαουρτώματα, ας κάνουμε και αυτών τη ζωή δύσκολη. Ας τους πιάνουμε δημοσίως τον κώλο, για να καταλάβουν πως είναι γελοίοι και πως όλα εδώ πληρώνονται.

Βάσος Φτωχόπουλλος

Η μονοδιάστατη πολιτική της υποτέλειας | ΕΝΩΣΙΣ Οκτωβρίου

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα

Από το 2004 και μετά, είχαμε αρκετές ευκαιρίες –εάν υπήρχαν οι πεφωτισμένοι ηγέτες– να αλλάζαμε πολιτικές και να διεκδικούσαμε ένα καλύτερο μέλλον για την Κύπρο. Το ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού ναι μεν έσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία από τη σταδιακή τουρκοποίησή της, αλλά δυστυχώς δεν ήταν αρκετό για να αποτρέψει άλλες συμφορές.

Ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος βγήκε θριαμβευτής από το δημοψήφισμα με το 76% του πληθυσμού έτοιμο να τον στηρίξει, ο ίδιος έμεινε προσκολλημένος στο ΑΚΕΛ χωρίς να κάνει τίποτα, έστω και αν ήταν ορατή η κωλοσυρμαθκιά της κουφής. Άνοιξε και τα οδοφράγματα και τον ασκό του ΑΚΕΛ. Το αποτέλεσμα το βίωσε και ο ίδιος στο πετσί του – το ΑΚΕΛ μαζί με τον ομόσταβλό του ΔΗΣΥ, αμφότερα άλογα του Μπάκιγχαμ Πάλας, τον εξόρισαν από την εξουσία και μετά και από τη ζωή. Αντί, δηλαδή, να σταθεροποιήσει τη θέση του το κομμάτι του λαού που ήθελε άλλες πολιτικές επιλογές, σταθεροποίησαν τη θέση τους αυτοί που ήθελαν όχι μόνο να τσιμεντώσουν το ΝΑΙ, αλλά να τσιμεντώσουν οριστικά ολόκληρη την Κύπρο στο άρμα της Τουρκίας. Οι ναινέκοι, όχι μόνο δεν έδωσαν τις παραιτήσεις τους, όχι μόνο δεν πήγαν στα σπίτια τους, αλλά βρέθηκαν ξανά στα πιο ψηλά σκαλοπάτια της εξουσίας. Στη συνέχεια, το ΑΚΕΛ και έπειτα ο ΔΗΣΥ κατέστρεψαν τη νήσο και εξουδετέρωσαν ένα από τα πιο σημαντικά όπλα που είχαμε ως πολιτεία και λαός, την εύρωστη οικονομία μας. Χάρη σε αυτήν την οικονομία καταφέραμε να ενταχθούμε στην Ευρώπη, όχι για να ανεβάσουμε κι άλλο το βιοτικό μας επίπεδο, αλλά για την ΑΣΦΑΛΕΙΑ μας, όπως υποστήριζαν κιόλας οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές.

Το τραγελαφικό της όλης υπόθεσης είναι ότι ενώ ήταν τα ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και η ΕΥΡΩΠΗ που μας έφεραν το σχέδιο Ανάν και μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού, εμείς, απορρίπτοντάς το, προσκολληθήκαμε περισσότερο και στα ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ και στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ για να βρούμε το δίκαιό μας. Πήγαμε, δηλαδή, στους φονιάδες μας για να βρούμε το δίκαιό μας. Σήμερα, συνεχίζουμε το ίδιο βιολί. Παραμένουμε προσκολλημένοι στους ίδιους συμμάχους, ενώ είναι ορατό σε όλους ότι έχει –λόγω φυσικού αερίου– αναβαθμιστεί ο ρόλος μας στην περιοχή. Με κεκτημένη την ταχύτητα του υποτελούς ανθρώπου, εκλιπαρούμε για ένα κομμάτι δικαιοσύνης, δίνοντας από πάνω και πολλά ανταλλάγματα που ούτε καν τα ζητάνε οι λεγόμενοι σύμμαχοί μας. Όλα τα στελέχη της κυβέρνησης Αναστασιάδη και ο ίδιος προσωπικά λειτουργούν σαν μουχτάρηδες των ξένων και ανέχονται να ασελγούν πάνω τους οι ξένοι έτσι για χάζι. Χρόνια βουτηγμένοι στην υποτέλεια, ΔΕΝ χωράει στο μυαλουδάκι τους πως μπορεί να υπάρξει κι άλλου είδους πολιτική, άλλες λογικές και άλλες συμμαχίες. Τα έδωσαν ΟΛΑ στους Αμερικανούς και τώρα εκλιπαρούν όλους, Αμερικανούς, Εγγλέζους και Ευρωπαίους, για μία δηλωσούλα που θα κατακρίνει κάπως τους Τούρκους που σε λίγο θα μπουν στη Λεμεσό και δεν θα το πάρουμε χαμπάρι.

Η περιοδεία του τουρκικού στόλου στην ΑΟΖ μας δεν είναι ένα άλλο τουρκικό τερτίπι. Είναι ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο αμφισβήτησης της εθνικής μας κυριαρχίας. Οι Τούρκοι ΔΕΝ θέλουν ούτε την ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ούτε κάποια λύση που θα εξασφαλίζει την ύπαρξη των ΕΛΛΗΝΩΝ στην Κύπρο. Η δική μας επίσημη πολιτική είναι η πολιτική που ανοίγει την όρεξη των Τούρκων. Οι Τούρκοι –το έχω γράψει άπειρες φορές– δεν είναι ηλίθιοι, δηλαδή δεν είναι Έλληνες. Κατανοούν τι γίνεται στην περιοχή μας. Είμαστε απλώς τυχεροί ή σσιέπει μας που τ’ άψη ο Θεός μας και δεν βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση.

Είμαστε μέλος της ΕΥΡΩΠΗΣ και δεν καταφέρνουμε να κάνουμε την ΕΥΡΩΠΗ να θυμώσει με το γεγονός ότι οι Τούρκοι αμφισβητούν δικά της εδάφη. Η Τουρκία θέλει να ενταχθεί στην ΕΕ κι εμείς ή η Ελλάδα δεν μπορούμε να τους πούμε ανοιχτά ότι στην ΕΕ δεν θα μπείτε ως ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΣΦΑΓΕΙΣ. Οι Τουρκοκύπριοι έχουν ανάγκη την επαφή τους με τις ελεύθερες περιοχές κι εμείς δεν ασκούμε κανέναν έλεγχο των οδοφραγμάτων· ούτε καν απειλήσαμε με κλείσιμό τους δημιουργώντας έτσι και μία αντιπαράθεση ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους και τους Τούρκους. Έρχεται ο Κάμερον στις βάσεις και δεν θέτουμε την Αγγλία μπροστά στα σωστά διλήμματα: είτε ως εγγυήτρια δύναμη να προστατεύσει την ΑΟΖ μας ή να σηκωθεί να φύγει από τα εδάφη μας, αφού δεν πληρώνει κιόλας τίποτε. Ακόμα, θεμιτή θα ήταν η απειλή ότι τις βάσεις τις θέλουμε για να τις εκμισθώσουμε για τριάντα χρόνια στους Αμερικανούς ή τους Ρώσους ή τους Κούρδους, εάν θα μπορούσαν έτσι να διώξουν τους Τούρκους από το νησί. Εμείς εκεί, σαν κλαμένα μουνιά να τρέχουμε απ’ εδώ κι απ’ εκεί να ζητάμε το δίκαιό μας, λες και οι ισχυροί του κόσμου είναι εδώ για να διανείμουν δικαιοσύνη και όχι για να υποδουλώνουν ποικιλοτρόπως τους λαούς. Οι Ρώσοι και οι Ισραηλίτες άνοιξαν με τα γυμνάσιά τους στην περιοχή κάποιες πόρτες. Εμείς ελπίζω πως θα ρίξουμε έστω και μία κλεφτή ματιά να δούμε τι υπάρχει πίσω από τις πόρτες. Αμφιβάλλω και επιστρέφω στο πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είμαστε εμείς. Εμείς, δηλαδή η Κύπρος και η Ελλάδα. Ούτε ένα ταξίδι του Σαμαρά στην Κύπρο δεν κατορθώσαμε να οργανώσουμε. Ούτε ένα πολεμικό πλοίο δεν κατέφτασε στη Λεμεσό, ούτε ένα αεροπλάνο δεν στάθμευσε στη βάση Γεωργίου Παπανδρέου στην Πάφο. Μα πότε θα υπάρξει εθνική πολιτική αποτροπής, πότε θα νιώσουμε περήφανοι και θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας έναντι του εαυτού μας; Πότε επιτέλους θα καταλάβουν οι Κύπριοι ότι χωρίς ένα ενιαίο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα σε Ελλάδα και Κύπρο δεν υπάρχει ελπίδα ελευθερίας ή και αναγέννησης του εθνικού μας βίου;

Είναι φρικτή η απουσία της Ελλάδας, μάλιστα σε μία περίοδο που ολόκληρη η περιοχή καίγεται και θα είχαμε κάθε δικαίωμα να λάβουμε τα μέτρα μας. Ποιος, όμως, θα λάβει τα απαραίτητα μέτρα; Ο Αναστασιάδης που ξεπληρώνει αυτά που πήρε επί σχεδίου Ανάν ή η χεσμένη Ελλάδα που η αντιπολίτευσή της, αντί να είναι το εθνικά σκεπτόμενο κομμάτι του λαού μας, είναι οι Τούρκοι του ΣΥΡΙΖΑ;

Β.Φ.

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της εφ. ΕΝΩΣΙΣ | Τεύχος Οκτωβρίου | Μην το χάσετε!

Αποκαλυπτικό: Η επιστολή Αναστασιάδη προς Ερντογάν | ΕΝΩΣΙΣ Σεπτεμβρίου

Η εφ. ENΩΣIΣ είναι στην ευχάριστη θέση να δημοσιεύσει σε παγκόσμια αποκλειστικότητα την επιστολή Aναστασιάδη προς Eρντογάν, την οποία μετέφερε στην Άγκυρα ο υπουργός Εξωτερικών της Kαλαμαρέξ κος Eυάγγελος Mπενιζέλος.

H EΠIΣTOΛH ATOΦIA

Mr. Ertogan, my frient, you goud man eye noou. Kongraxiouleision you bekam President like me. Me ent my wouaif wish you very gout lak. When you kam Cyprus pliz kam end see me. Eye make gout ofton kleftikon ent your frient Makarios Droysiotis may be bring you too ntouzines ampelopoullia you noou littlo mbirds that kam from Tourky ent we kil them ent afterwords we yam yam them.

If you kam ent sea me I promiz two giv Terkysipriots mach gas and more pezina ent olso agre we maik agogos go throu terkey. Eye olso hav 6 mpotols of 50 yaer olt wouisky very gout ent I giv for you trink at hooum.

If you want fak gout grek kers, Hasikos knows oll brothels of Cyprus ent Eyropa he mbring you the best we hav. If you laik yiang boys we olso hav Georgiadis ent Ntiplaros, gout boys amphoteroi.

Pleaz say samthing about federation ent happynes oll sypriots Greeks Terks Maronites Latins ent epikosipriots. Don’t sey nathing arminians, they oll time komplain komplain ent it lahmajune.

Pleaz, mister prezitent, if you wont me fak your wouaif don’t worry, me fak wouers wouman. Giv my lav Ntavoytoglou ent oll terky pipol.

Yours for ever, Nikaros Anastasiades.

Tα σχόλια δικά σας.

Δεν ξεχνώ | Αποκάλυψη Τώρα | ΕΝΩΣΙΣ Σεπτεμβρίου

Με μικρές δόσεις, λένε οι Κινέζοι, κανείς σιγά σιγά συνηθίζει ακόμη και το δηλητήριο. Έτσι παθαίνουμε κι εμείς, όχι μόνο με τους Τούρκους, αλλά και με όλους τους άλλους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.

Από τη στιγμή που απεμπολήσαμε τον αγώνα μας για την ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα και ανοίξαμε τις πόρτες για άλλες συμβιβαστικές λύσεις, περάσαμε από τη μία υποχώρηση στην άλλη χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι πως ξεπεράσαμε ακόμη και αυτές τις κόκκινες γραμμές που οριοθέτησαν οι πολιτικές δυνάμεις που παίζουν κάποιον ρόλο σε αυτό το νησί. Η ανικανότητά μας να αντιδράσουμε στις προκλήσεις των Τούρκων και η εμμονή μας στον ηλίθιο και εθνοκτόνο ρόλο του καλού ευρωπαϊκού παιδιού μάς έχουν φέρει στον γκρεμό και στην οικονομία και στο εθνικό ζήτημα. Φτάσαμε στο σημείο να λέει ο Έρογλου πως εμείς κάναμε την εισβολή και εμείς κατέχουμε την Κύπρο και να συνεχίζουμε τις ζωές μας σαν να μην ειπώθηκε τίποτα το σοβαρό. Μάλιστα, κάτσαμε και σε δείπνο μαζί του και συνεχίζουμε το ίδιο βιολί σαν να μην ειπώθηκε τίποτα. Αυτό κάνουν οι Τούρκοι, όμορφα και συντονισμένα, εδώ και 40 χρόνια: αλλάζουν την ιστορία, ανατρέπουν τις κακές εικόνες που είχαν δημιουργήσει με την εισβολή και βήμα βήμα κερδίζουν μικρές αλλά σημαντικότατες νίκες στη μάχη και του ιδεολογικού και του πραγματικού πολέμου. Εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι να παίζουμε τις κουμέρες, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως οι Τούρκοι ασελγούν πάνω μας. Μα τώρα θα βγουν όλοι οι σώφρονες πολίτες και πολιτικοί και θα βροντοφωνάξουν: «Μα τι θέλετε, τέλος πάντων; Να κάνουμε πόλεμο ή να διακόψουμε τις συνομιλίες;» Και λ έ γ ο ν τ α ς αυτά, θα νομίσουν κιόλας πως μας αποστόμωσαν. Ναι, θα μπορούσαμε να βάλουμε όρους ότι, κύριε Έρογλου, αναίρεσε όλα αυτά που είπες, αλλιώς δεν έχει νόημα να μιλάμε και να τρώμε μαζί. Ναι, θα μπορούσαμε να διαλαλούμε παντού πως η κατοχή δεν είναι αποδεκτή ούτε αναγνωρίζουμε τα τετελεσμένα της εισβολής, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συνομιλούμε με όσους Τουρκοκύπριους επιθυμούν έναν διάλογο που θα τερμάτιζε την κατοχή και θα έφερνε τη δημοκρατία σε όλη την επικράτεια της νήσου. Αντ’ αυτού, βγαίνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε εγκαίνια ελληνοτουρκικού πολιτιστικού κέντρου και μιλά για κοινή (!!!) πολιτιστική ζωή Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Είναι φυσιολογικό, όταν εμείς οι ίδιοι αμολάμε αυτές τις ανιστόρητες πορδές, οι Έρογλου να λένε ό,τι θέλουν και σιγά σιγά μάλιστα θα αφομοιώνουμε κιόλας ό,τι λένε.

Όταν, πριν μιάμιση δεκαετία, στην Πύλη Αμμοχώστου μίλησε ένας Τουρκοκύπριος και είπε πως έχουμε σ’ αυτόν τον τόπο 3.000 χρόνια κοινής ιστορίας και δεν του είπε κανείς «ΑΣΣΙΧΤΙΡ, ΜΑΛΑΚΑ, πριν 450 χρόνια ήρθατε σ’ αυτόν τον τόπο», είναι φυσιολογικό οι Έρογλου να έχουν το θράσος να μας κατηγορούν για την κατοχή της Κύπρου. Και εις ανώτερα. Σκατάες!

Β.Φ.

Καλός Τουρκοκύπριος… δεν υπάρχει | ΕΝΩΣΙΣ Σεπτεμβρίου

Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα Σεπτεμβρίου

Πρέπει να ομολογήσω πως δεν συμπαθώ ιδιαιτέρως τους Τουρκοκύπριους, όπως δεν συμπαθώ ούτε τους Ελληνοκύπριους. Πέραν του γεγονότος ότι οι Τούρκοι της Κύπρου έχουν την αλαζονεία του νικητή και του προστατευόμενου των ισχυρών, υπήρξαν ιστορικά τα τσιβίτζια της αποικιοκρατίας, άσε που χαρακτηρίζονται και από το ιδιότυπο μείγμα του poor Turk με τον κακομάζαλο ΑΚΕΛικό. Παρακολουθώ ανελλιπώς αυτά τα ελληνοτουρκικά προγράμματα του ΡΙΚ, όπως και όλες τις εκδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν Έλληνες και Τούρκοι. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους τελευταίως δεν είμαι καλά. Κατά τις απόψεις των προγραμμάτων αυτών, όλοι οι Τούρκοι της Κύπρου είναι καλοί. Εκτός από τους Αττίλες και τους Γκρίζους Λύκους και τους οπαδούς του Ντενκτάς, οι υπόλοιποι είναι επαναστάτες, προοδευτικοί «Κύπριοι» που θέλουν την ειρήνη, την επανένωση και όλο το υπόλοιπο παραμύθι που μας σερβίρουν και από τις δύο πλευρές των οδοφραγμάτων. Μάλιστα, πολλοί Ελληνοκύπριοι λένε και διάφορα εντελώς σαχλά, όπως «εμείς μια χαρά είμαστε, η κατοχή των Τουρκοκυπρίων είναι διπλή τζιαι υποφέρουν παραπάνω που μας». Άλλοι υποστηρίζουν κιόλας πως μόνο οι Τουρκοκύπριοι αντιστέκονται στους Τούρκους και το λένε κιόλας περήφανα. Όταν τους πεις «καλά, εσείς γιατί δεν αντιστέκεστε στους Τούρκους;», αίφνης χάνουν την περηφάνια τους και μιλούν για αντικειμενικές συνθήκες και άλλα τέτοια του κερατά.

Έχω ακούσει εκατοντάδες Τούρκους να μιλούν για την ειρήνη, την επανένωση και τη συμβίωση. Κανένας, μα κανένας δεν είπε ότι πρέπει να εγκαταλείψουν τα σπίτια μας που τα πήραν με τη βία εξαιτίας μίας εισβολής και κατοχής που δολοφόνησε, βίασε, ξεσπίτωσε και κατέστρεψε μία ολόκληρη χώρα και τον λαό της και να επιστρέψουν στα δικά τους σπίτια για να ζήσουμε ειρηνικά. Θέλουν όλα τα καλά της εισβολής και της κατοχής, συν τα επιπρόσθετα που έχουμε εμείς ή που φαντάζονται πως έχουμε εμείς. Θέλουν τα κατεχόμενα, αλλά θέλουν για παράδειγμα και τη μοιρασιά της εξουσίας. Θέλουν το κρατίδιό τους, θέλουν και το μερτικό τους στο δικό μας. Θέλουν να είναι Ευρωπαίοι πολίτες, όχι όμως και να τηρούν τους νόμους της ΕΕ. Τον σκύλο χορτάτο, την πίτα σωστή και τους Ελληνοκύπριους στη θέση τους, ραγιάδες και γκιαούρηδες. Αυτοί είναι οι Τουρκοκύπριοι, αυτοί οι μεθοδικοί ΑΚΕΛικοί του Βορρά. Προσέξτε τους καλά. Μιλούν ακριβώς όπως οι ΑΚΕΛικοί της δικής μας πλευράς. Μοιάζουν κιόλας και κάνουν και τις ίδιες χειρονομίες και έχουν και τα ίδια ιδανικά. Ίσως η μόνη διαφορά είναι το γεγονός ότι κάποιοι μιλούν καλύτερα ελληνικά από τους δικούς μας ΑΚΕΛικούς.

Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι οι απόγονοι των εποίκων του 1571. Είναι τα παιδιά και τα εγγόνια αυτών των στρατιωτών και κουβαλητών που έσφαξαν και βίασαν Έλληνες και Βενετσιάνους για να κατακτήσουν το νησί. Είναι αυτοί που αργότερα στελέχωσαν την οθωμανική διοίκηση και στάθηκαν εμπόδιο σε κάθε ελληνική διεκδίκηση, σε κάθε ελληνικό αίτημα. Ο χρόνος, φυσικά, δημιουργεί ΔΙΚΑΙΟ και έτσι απέκτησαν ανά τους αιώνες το δικαίωμα να αποκαλούνται Τουρκοκύπριοι, αυτό όμως δεν τους κάνει ΚΥΠΡΙΟΥΣ, ούτε αυτούς ούτε τις άλλες μειονότητες. Κύπριοι είναι μόνο οι Έλληνες, οι άλλοι κάτοικοι του νησιού είναι απλώς πολιτογραφημένοι Κύπριοι, δηλαδή κατέχουν κυπριακό διαβατήριο, όπως σήμερα μπορεί να έχει κι ένας Λιβανέζος κι ένας Ρώσος ή Ουκρανός κροίσος. Το διαβατήριο, όπως και η βία, δεν κάνει τον Κύπριο, όπως τα χρήματα δεν κάνουν τον άνθρωπο. Κανένας Τουρκοκύπριος δεν έχυσε το αίμα του για την ελευθερία αυτού του τόπου, αντιθέτως ήταν εκεί, στο πλευρό ΟΛΩΝ των κατακτητών, για να κάνει όλες τις βρώμικες δουλειές των αποικιοκρατών, άρα δεν μπορούν με ΤΙΠΟΤΑ να ονομάζονται ΚΥΠΡΙΟΙ. Κανένας Τουρκοκύπριος δεν έχυσε το αίμα του για την ελευθερία της Κύπρου.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που ενώνει όλους τους ΑΚΕΛικούς της μοιρασμένης πατρίδας τους; Μα ο κυπριωτισμός, φυσικά. Η φασιστική ιδεολογία που θέλει να αναιρέσει και τη δική μας εθνική ταυτότητα και την ταυτότητα των Τούρκων της Κύπρου και να δημιουργήσει με παρθενογένεση το νέο ΕΘΝΟΣ των Κυπρίων, όπου Έλληνες και Τούρκοι θα πίνουν μαζί μιαν κκάσπερκ, μιαν κοακόλαν τζιαι να τρώσιν χαλλούμιν με παττίχαν τζιαι να λαλούν «ΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΝ ΕΝ ΕΣΙΕΙ, ΜΕΝ ΑΚΟΥΕΤΕ ΠΕΛΛΑΡΕΣ». Δεν υπερβάλλω, υπήρξαν μαρξιστές Τουρκοκύπριοι που έγραφαν ότι είμαστε ένα έθνος επειδή αμφότεροι τρώμε χαλλούμι και φορούσαμε βράκες. Όπως δηλαδή εγώ είμαι Εσκιμώος επειδή πίνω κόκα κόλα και φορώ τα ρούχα που φορούν οι Εσκιμώοι!!!

Ο κυπριωτισμός είναι η ιδεολογία της οπισθοδρόμησης και των δύο πλευρών. Οι ΑΚΕΛικοί του Βορρά και του Νότου θέλουν να επιστρέψουν στη θαλπωρή μιας άλλης εποχής, γι’ αυτό αναγκαστικά τα πρότυπά τους τα ψάχνουν στις δεκαετίες που πέρασαν, στα επαγγέλματα που δεν υπάρχουν πια και στα ήθη και τα έθιμα που υποτίθεται ήταν κοινά. Τίποτα δεν ήταν κοινό. Ακόμη και αν μέναμε σε μεικτά χωριά, εκείνοι ήταν στη γειτονιά τους κι εμείς στις δικές μας. Ξεχνούν όλοι μία βασική πτυχή της διαφορετικότητάς μας, που πάλι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να σέβονται όλοι και τελικά ΜΟΝΟ εμείς που είμαστε εναντίον της πολιτικής ορθότητας και του πολυπολιτισμού σεβόμαστε, δηλαδή το γεγονός ότι εμείς διαμορφώσαμε την ταυτότητά μας ως χριστιανοί και Έλληνες Ορθόδοξοι και αυτοί ως άποικοι μουσουλμάνοι. Η δική μας πορεία δεν έχει καμία σχέση με τη δική τους. Το έφερε η μοίρα και η αποικιοκρατία να ζήσουμε στο ίδιο νησί. Εμείς τρώγοντας χοιρινό και κόλλυβα, αυτοί τρώγοντας αρνί και τα πλευρά μας. Εμείς ως Έλληνες ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, αυτοί ως τσιβίτζια των Οθωμανών της αγγλοκρατίας και μετά της δεύτερης τουρκοκρατίας. Το γεγονός ότι και εμείς και οι Τούρκοι και οι Κούρδοι τραγουδάμε τη «Βράκα», ο καθένας με τον τρόπο του, δεν μας σταμάτησε να αλληλοσκοτωνόμαστε καθημερινώς. Οπότε όλα αυτά τα ιδεολογήματα περί κοινής κουλτούρας είναι φούμαρα για να γλεντούν αυτοί που έχουν να κερδίσουν σε ιδεολογικό επίπεδο – και αυτοί είναι οι Τούρκοι. Ο κυπριωτισμός βολεύει κυρίως τους Τουρκοκύπριους και όλους τους δικούς μας που θέλουν να επιστρέψουν δήθεν στην παράδοση για να μιλάμε με 83 λέξεις και να σκεφτόμαστε με λιγότερες. Η επιστροφή στις ρίζες, όπως εκφράζεται από τους ιδεολόγους του κυπριωτισμού, είναι η επιστροφή σε μία ιδιότυπη τουρκοκρατία.

Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ισχυρίζεται πως έχουμε κοινό πολιτισμικό παρελθόν και όταν οι δικοί μας διανοούμενοι προβάλλουν τη ζωή κάτω από τους αποικιοκράτες, Άγγλους, Οθωμανούς, Βενετσιάνους και Φράγκους, ως ιδανική για τις δύο κοινότητες, τότε καταλαβαίνετε γιατί οι διάφοροι Έρογλου σε λίγα χρόνια θα μας καταγγέλλουν για εγκλήματα πολέμου κατά την εισβολή των Αχαιών στην Κύπρο και η σφαγή των τότε Τουρκοετεοκύπριων.

Υ.Γ.: Δεν με ενοχλεί τόσο που κάποιοι έχουν την άποψη ότι οι Έλληνες και οι Τούρκοι μπορούν να ζήσουν μαζί ειρηνικά, ούτε με ενοχλούν οι ψευδαισθήσεις πολλών συμπατριωτών μας που πιστεύουν ότι ο νούρος του σσιύλλου μπορεί να ισιώσει. Με ενοχλούν, όμως, αφάνταστα όλες αυτές οι αρλούμπες περί κοινής πατρίδας και κοινού πολιτισμού. Δεν έχω απολύτως κανένα κοινό πολιτισμικό στοιχείο με τις ορδές των Μογγόλων που κατέφτασαν από την Ανατολή ούτε με τους Οθωμανούς και μετέπειτα Τούρκους που το ’φερε η μοίρα να βρίσκονται συνεχώς με το σπαθί στο χέρι να μας σφάζουν, έστω και αν στο Λονδίνο έτρωγα πού και πού κανένα Ντόνερ Κεμπάπ, έστω και αν απολαμβάνω την Eftalya και τον Zeki Müren να τραγουδά τη Μανώλια. Είμαι φορέας ενός άλλου πολιτισμού, ακριβώς στην αντίπερα όχθη του Ισλαμισμού και του παντουρκισμού. Είμαι παιδί των αρχαίων φιλοσόφων, του Ευριπίδη, του Ομήρου, της Σαπφούς, του Αρχίλοχου και του Αριστοφάνη, όπως και των Βυζαντινών πατέρων και ποιητών, είμαι παιδί ενός νεοελληνικού πολιτισμού που δεν εχει καμία, μα καμία σχέση με τους Μογγόλους, με τους γενίτσαρους, τους Γκρίζους Λύκους και τους κεμαλιστές που έσφαξαν την οικογένειά μου.

Β.Φ.