Δύο εικόνες έχει η ζωή… | ΕΝΩΣΙΣ Οκτωβρίου

Η μία εικόνα είναι της τηλεόρασης, όπου στις ειδήσεις και τα άλλα ενημερωτικά προγράμματα κυβερνητικοί, βουλευτές και πολιτικοί μάς πολιορκούν με αισιόδοξες αναλύσεις και προβλέψεις, προσπαθώντας να καθησυχάσουν τον κόσμο και να τον πείσουν πως η σημερινή κρίση είναι προσωρινή και δεν πρόκειται να διαρκέσει.

Η άλλη εικόνα είναι της καθημερινής πραγματικότητας που ζει ο κόσμος, όπου βλέπει πως συστηματικά φτωχαίνει και αδυνατεί να τα βγάλει πέρα. Την εικόνα αυτήν τη βιώνουν όχι μόνο οι χιλιάδες των ανέργων, αλλά και μεγάλες ομάδες του λαού, ακόμη και επιχειρηματίες που βήμα βήμα οδηγούνται στη μείωση των εσόδων τους, μάλιστα σε τέτοιον βαθμό που καθημερινώς η μόνη λύση για πολλούς μαγαζάτορες, επιχειρηματίες και μικροεπαγγελματίες είναι το λουκέτο.

Αυτή η συστηματική και συνειδητή απόπειρα πτώχευσης του λαού είναι πια ορατή ακόμη και στους συνήθως χαζοχαρούμενους Κύπριους που πιστώνουν την ηγεσία μας με καλές προθέσεις. Σύντομα, θα φτάσουμε στο σημείο όπου ο μισός και πληθυσμός θα δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί για να πληρώνει τους φόρους οι οποίοι φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Ενώ οι μισθοί πέφτουν και οι τιμές των αγαθών πρώτης ανάγκης αυξάνονται, η Πολιτεία και οι Δήμοι αυξάνουν τους φόρους και εφευρίσκουν και καινούργιους, όπως είναι αυτός της ακίνητης περιουσίας, ο εταιρειακός φόρος κοκ. Φυσικά, το κράτος και οι αρχές έχουν ΚΑΙ φιλανθρωπικά αισθήματα, μας αφήνουν δηλαδή να πληρώνουμε με δόσεις και εμείς πέφτουμε στην παγίδα και όχι μόνο δεχόμαστε τη «φιλευσπλαχνία» τους, αλλά και τους ευγνωμονούμε κιόλας.

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Πάρτε για παράδειγμα τη δική μου περίπτωση. Δουλεύω σαράντα χρόνια, όχι οχτάωρα, αλλά δεκατετράωρα. Δεν έχω ούτε καταθέσεις ούτε χρυσαφικά ούτε τίποτε άλλο που να αξίζει. Έχω μόνο την οικογενειακή μου επιχείρηση, όπου πια αδυνατώ να πληρώνω τις δόσεις μου και τους φόρους με τον κίνδυνο να κλείσω. Όλα αυτά τα χρόνια απέκτησα μία περιουσία, η οποία όμως τώρα δεν αξίζει τίποτα. Προσπαθώ να την πουλήσω για να ξεχρεώσω, αλλά ποιος έχει χρήματα να αγοράσει; Άσε που όσοι ενδιαφέρθηκαν τη θέλουν στο ένα τρίτο της επίσημης εκτίμησης των τραπεζών. Έχω και ένα συνεταιρικό οικογενειακό σπίτι στην Εύβοια, το οποίο επίσης χρωστώ. Ούτε γι’ αυτό δεν μπορώ να πληρώνω τις δόσεις ούτε μπορώ να το πουλήσω. Δεν ξέρω πού θα μας οδηγήσουν, ξέρω μόνο πως τακτικά σκέφτομαι την ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ. Επειδή όμως είμαι, εκτός από αγανακτισμένος, και έξυπνος, δεν θα πέσω στην παγίδα τους. Η άλλη λύση, αγαπητοί αναγνώστες, είναι να ΜΗΝ πληρώνουμε τίποτα ΟΛΟΙ μαζικώς και ΟΛΟΙ μαζί να είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλον να μην περάσει κανένα αντιλαϊκό μέτρο. Ταυτοχρόνως και έως ότου αρχίσουν τα άγρια, ας δείχνουμε τη δυσαρέσκειά μας στους πολιτικούς και στους κυβερνώντες, ας πέσουν και γιουχαΐσματα και γιαουρτώματα, ας κάνουμε και αυτών τη ζωή δύσκολη. Ας τους πιάνουμε δημοσίως τον κώλο, για να καταλάβουν πως είναι γελοίοι και πως όλα εδώ πληρώνονται.

Βάσος Φτωχόπουλλος

Δεν ξεχνώ | Αποκάλυψη Τώρα | ΕΝΩΣΙΣ Σεπτεμβρίου

Με μικρές δόσεις, λένε οι Κινέζοι, κανείς σιγά σιγά συνηθίζει ακόμη και το δηλητήριο. Έτσι παθαίνουμε κι εμείς, όχι μόνο με τους Τούρκους, αλλά και με όλους τους άλλους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.

Από τη στιγμή που απεμπολήσαμε τον αγώνα μας για την ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα και ανοίξαμε τις πόρτες για άλλες συμβιβαστικές λύσεις, περάσαμε από τη μία υποχώρηση στην άλλη χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι πως ξεπεράσαμε ακόμη και αυτές τις κόκκινες γραμμές που οριοθέτησαν οι πολιτικές δυνάμεις που παίζουν κάποιον ρόλο σε αυτό το νησί. Η ανικανότητά μας να αντιδράσουμε στις προκλήσεις των Τούρκων και η εμμονή μας στον ηλίθιο και εθνοκτόνο ρόλο του καλού ευρωπαϊκού παιδιού μάς έχουν φέρει στον γκρεμό και στην οικονομία και στο εθνικό ζήτημα. Φτάσαμε στο σημείο να λέει ο Έρογλου πως εμείς κάναμε την εισβολή και εμείς κατέχουμε την Κύπρο και να συνεχίζουμε τις ζωές μας σαν να μην ειπώθηκε τίποτα το σοβαρό. Μάλιστα, κάτσαμε και σε δείπνο μαζί του και συνεχίζουμε το ίδιο βιολί σαν να μην ειπώθηκε τίποτα. Αυτό κάνουν οι Τούρκοι, όμορφα και συντονισμένα, εδώ και 40 χρόνια: αλλάζουν την ιστορία, ανατρέπουν τις κακές εικόνες που είχαν δημιουργήσει με την εισβολή και βήμα βήμα κερδίζουν μικρές αλλά σημαντικότατες νίκες στη μάχη και του ιδεολογικού και του πραγματικού πολέμου. Εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι να παίζουμε τις κουμέρες, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως οι Τούρκοι ασελγούν πάνω μας. Μα τώρα θα βγουν όλοι οι σώφρονες πολίτες και πολιτικοί και θα βροντοφωνάξουν: «Μα τι θέλετε, τέλος πάντων; Να κάνουμε πόλεμο ή να διακόψουμε τις συνομιλίες;» Και λ έ γ ο ν τ α ς αυτά, θα νομίσουν κιόλας πως μας αποστόμωσαν. Ναι, θα μπορούσαμε να βάλουμε όρους ότι, κύριε Έρογλου, αναίρεσε όλα αυτά που είπες, αλλιώς δεν έχει νόημα να μιλάμε και να τρώμε μαζί. Ναι, θα μπορούσαμε να διαλαλούμε παντού πως η κατοχή δεν είναι αποδεκτή ούτε αναγνωρίζουμε τα τετελεσμένα της εισβολής, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συνομιλούμε με όσους Τουρκοκύπριους επιθυμούν έναν διάλογο που θα τερμάτιζε την κατοχή και θα έφερνε τη δημοκρατία σε όλη την επικράτεια της νήσου. Αντ’ αυτού, βγαίνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε εγκαίνια ελληνοτουρκικού πολιτιστικού κέντρου και μιλά για κοινή (!!!) πολιτιστική ζωή Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Είναι φυσιολογικό, όταν εμείς οι ίδιοι αμολάμε αυτές τις ανιστόρητες πορδές, οι Έρογλου να λένε ό,τι θέλουν και σιγά σιγά μάλιστα θα αφομοιώνουμε κιόλας ό,τι λένε.

Όταν, πριν μιάμιση δεκαετία, στην Πύλη Αμμοχώστου μίλησε ένας Τουρκοκύπριος και είπε πως έχουμε σ’ αυτόν τον τόπο 3.000 χρόνια κοινής ιστορίας και δεν του είπε κανείς «ΑΣΣΙΧΤΙΡ, ΜΑΛΑΚΑ, πριν 450 χρόνια ήρθατε σ’ αυτόν τον τόπο», είναι φυσιολογικό οι Έρογλου να έχουν το θράσος να μας κατηγορούν για την κατοχή της Κύπρου. Και εις ανώτερα. Σκατάες!

Β.Φ.

Το άλλο μου χωριό | ΕΝΩΣΙΣ Ιουλίου

Η Γιαλούσα είναι η γενέτειρά μου, το χωριό μου. Είναι ο τόπος που αγάπησα όσο τίποτε άλλο. Eίναι η παιδική μου ηλικία, με τους φίλους μου, την οικογένειά μου και τους συγχωριανούς μου. Εκεί έμαθα να περπατώ, εκεί να μιλώ κι εκεί να ονειρεύομαι. Tώρα το χωριό μου είναι τουρκοκρατούμενο, σκλαβωμένο και λαβωμένο. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Δεν κατοικούν πια Γιαλουσίτες στη Γιαλούσα. H Γιαλούσα υπάρχει άθικτη στη μνήμη μας, σαν ένα πυρωμένο καρφί, να μας υπενθυμίζει πως τίποτε δεν πάει χαμένο, φτάνει να μην το ξευτιλίζεις. Δεν θέλω να είμαι επισκέπτης στη Γιαλούσα ούτε τουρίστας ούτε χαζοχαρούμενος προσκυνητής. H Γιαλούσα χωρίς τους Γιαλουσίτες δεν είναι Γιαλούσα. Όσο υπάρχει η MNHMH, κανένας Τούρκος δεν θα κοιμάται ήσυχα στο χωριό μου. H Γιαλού- σα ζητά την απελευθέρωσή της – ή, αν θέλετε, ακόμη και την πλήρη σκλαβιά της· να αποφασίσουμε δηλαδή συλλογικά οι εναπομείναντες Γιαλουσίτες να επιστρέψουμε στο χωριό μας ως συνειδητοί σκλάβοι κι εκεί, μέσα στη σκλαβιά, να μαρτυρήσουμε ελληνικά, ώσπου να φέξει το φως της ελληνικής ελευθερίας. Όλες οι άλλες λύσεις είναι εκ του πονηρού.

Tώρα που άρχισα να νιώθω ότι μάλλον δεν θα πεθάνω στον τόπο που γεννήθηκα, έχω κάνει την αμαρτία και υιοθέτησα κι ένα άλλο χωριό, το Mαρμάρι Ευβοίας. Kάθε χρόνο, έστω και για λίγες μέρες το καλοκαίρι, πάω στο άλλο μου χωριό κι εκεί αγναντεύω τους Πεταλιούς και την Αττική απέναντι και θυμάμαι έντονα το παλιό μου κατεχόμενο χωριό. Aπό το σπίτι του παππού μου βλέπαμε απέναντι στη Mικρά Aσία την Καραμανιά και κάναμε απίστευτου κάλλους «εθνικιστικά» όνειρα. Tώρα βλέπω την άλλην Kαραμανιά –και αυτή κατεχόμενη– και θλίβομαι. Mικρή παρηγοριά η μυρωδιά της θάλασσας, του κόζινου και του θυμαριού, οι συκαμιές, οι συκιές, οι καλαμιώνες, οι βάτοι κι όλα τα δέντρα και οι θάμνοι της Γιαλούσας των παιδικών μου χρόνων. Eίναι και η μικρή μας Αγιά Μαρίνα –δοξάζω τ’ όνομά της και τη χάρη της– ολόασπρη και περήφανη, σφηνωμένη σε μια ποταμωσιά με σχοινιές και μερσινιές, η οποία γιατρεύει και προστατεύει όλους τους συγχωριανούς μου, έστω και αν ελάχιστοι την έχουν επισκεφτεί. Tους ξέρει, όμως, η Aγιά Mαρίνα της Γιαλούσας, έστω και σε κατάσταση κατάρρευσης την ενημερώνει.

Στο Mαρμάρι ο Xρίστος και ο Nτίνος, οι ταξιτζήδες, ο Σωτήρης ο υδραυλικός, ο νεαρός φούρναρης που ξέρει πως η Κύπρος είναι ελληνική, ο Bαγγέλης ο χασάπης, ο Ποδαράς ο οβελιοπώλης, ο Τζίμης ο ξεπεσμένος εργολάβος, η κυρία Nάνσυ που κάποτε δούλευε με τον Στουρνάρα, o Γιάννης ο κηπουρός και η κυρία του είναι οι νέοι συγχωριανοί μου. Όπως και οι θρυλικοί Γιαλουσίτες, δεν είναι όλοι καλοί και ενάρετοι άνθρωποι. Aυτούς έχω όμως και μ’ αυτούς ζω. Σιγά σιγά μαθαίνω να τους αγαπώ. Eίθε η Αγιά Mαρίνα να με αξιώσει να πεθάνω στη Γιαλούσα ή ελεύθερος ή σκλάβος – αν όχι, τουλάχιστον ας με αξιώσει να πεθάνω στο άλλο μου χωριό κι εκεί να με θάψουν, να μην μπορεί κανείς να ’ρθει στην κηδεία μου, παρά μόνο οι συγχωριανοί μου.

Β.Φ.

Είναι 1η Απριλίου…

Και τι θα γίνει τώρα,
Θα σχίσουμε τα παλιά μας τετράδια
Που΄ταν γεμάτα χρωματιστή «Ένωση»
Θα σχίσουμε  τα παλιά  μας σχολικά τετράδια
Που΄ταν γεμάτα «Ένωση» διακοσμημένα με γιασεμιά και
Λεμονανθούς  και μαργαρίτες,
Θα σχίσουμε τα παλιά αναγνωστικά των παιδιών μας
Με τις ελληνικές σημαίες.
Θα πετάξουμε τα’ αγαπημένο αναμνηστικό σκουφί   του Γυμνασίου
Με την «Ένωση» στο γείσο
Θα πετάξουμε το χάρακά τους
Και την τσάντα και τη μπάλα και το ποδήλατο
Που γράφαν  «Ένωση»;
Αλήθεια, Πέστε μου, τι θα γίνει τώρα;

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

Η ΕΟΚΑ είναι το γαίμαν μας, το οξυγόνο μας, η ζωή μας, ο καλύτερός μας εαυτός. Είναι η ΕΟΚΑ που σταματάει την εθνική κατρακύλα, είναι η ΕΟΚΑ που δεν αφήνει τους ενδοτικούς να κοιμούνται ήσυχα τα βράδια και κάνει τον λαό μας να αντιστέκεται έστω και με αυτούς τους υπόγειους τρόπους. Είναι η ΕΟΚΑ που κρατάει τη φλόγα αναμμένη στα στήθια της νεολαίας μας, στις καρδιές των ζωντανών ανθρώπων αυτού του νησιού. Είναι η ΕΟΚΑ που καθορίζει το μέλλον μας, είναι η ΕΟΚΑ το ροκ του μέλλοντός μας, και όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει…

Β.Φ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ (ΕΝΩΣΙΣ Φεβρουαρίου)

Κάθε χρόνο, στην επέτειο της θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου, θα έπρεπε χίλιοι από εμάς, γονατιστοί, να πηγαίναμε στον Μαχαιρά για να ολοκληρώσουμε το τάμα μας, να ανάψουμε ένα κεράκι στο μοναστήρι και να ζητήσουμε συγγνώμη που δεν καταφέραμε να κρατήσουμε αυτόν τον τόπο ελληνικό. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Τώρα, μάλιστα, χιλιάδες ρεβανσιστές του ΝΑΙ του 2004 ακονίζουν τα μαχαίρια για τη μεγάλη σφαγή. Θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω, ωσάν και το ΟΧΙ του 2004 πήρε το φαΐ από το στόμα των παιδιών τους.

Όλα δείχνουν πως δέκα χρόνια μετά το ΟΧΙ, ο κόσμος της Κύπρου είναι έτοιμος για το μεγάλο ΝΑΙ. Είναι έτοιμος να τα δώσει όλα και να φτιάξει τη διζωνική ομοσπονδία των ονείρων του. Όλα δείχνουν πως σε λίγους μήνες δεν θα υπάρχει πια Κυπριακό, πως το πρόβλημα θα λυθεί και όλοι θα ζήσουν μαζί ευτυχισμένοι και αρμονικά συναδελφωμένοι. Οι ρεβανσιστές ετοιμάζουν από τώρα τα μεγάλα δικοινοτικά και τρικοινοτικά πάρτυ. Οι τρεις δημοκρατίες, συν οι άλλες δύο των κυρίαρχων βάσεων, θα έχουν πολλά να γιορτάσουν. Μπορεί όντως και να τα καταφέρουν, μπορεί οι Κύπριοι να μην έχουν πια άλλες αντιστάσεις, μπορεί και να αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν και να ζήσουν ξανά ως Φοίνικες και φραγκολεβαντίνοι. Μπορεί και να αποφάσισαν να τουρκέψουν και να αλλαξοπιστήσουν.

Ό,τι και αν συμβεί, εμείς θα είμαστε πάλι εδώ. Η ζωή και ο αγώνας μας θα συνεχιστεί. Με το βλέμμα μας στο βλέμμα του Αυξεντίου, θα κάνουμε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά οι Έλληνες της Κύπρου, να ζουν και να πεθαίνουν ως Έλληνες. Σαράντα αστυνομίες και να στήσουν οι ρεβανσιστές, οι Αυξεντίου πάλι θα ξεφυτρώνουν πάνω στους ρότσους της κυπριακής γης. Πενήντα ομοσπονδίες και αν σκαρφιστούν, κάποια αμούστακα παιδιά πάλι με την ΕΝΩΣΗ στο στόμα και την ελληνική σημαία στο χέρι θα τους χαλούν το παιχνίδι. Τίποτα ΔΕΝ τελειώνει, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα της μεγάλης προδοσίας. Τίποτα, διότι σσιέπει μας που τ’ άψη ο Θεός μας και οι άγιοί μας και οι ποιητές μας και οι νεκροί μας, τα αμούστακα παλληκάρια μας που δεν λογάριασαν ολόκληρες αυτοκρατορίες, που δεν φοβηθήκαν τους εξολοθρευτές της Μεγάλης Βρετανίας, που δεν λύγισαν μπροστά στον Χάροντα. Τι λέτε; Τώρα θα φοβηθούν έναν Μακάριο Δρουσιωτη και έναν Χρήστο Στυλιανίδη; Εδώ θα είμαστε, όσο και αν μας «συνιστώσουν».

Τον Αυξεντίου δεν μπορούν να τον ξαναδολοφονήσουν ούτε μπορούν να φιμώσουν τα πιτσιρίκια μας. Αυτά θα μεγαλώνουν στις ατέλειωτες σκλαβκιές με το ΞΥΠΝΑ ΚΑΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΡΑΓΙΑ στα χείλη και κάτω από τις ελιές και τις τερατσιές του γέρο-Μόντη θα ονειρεύονται γλυκούς θανάτους σαν του Γρηγόρη, σαν του Πετράκη, σαν του Ευαγόρα, σαν του Κυριάκου, σαν του Πανίκου, σαν του Μιχαλάκη, σαν του Μάρκου και ο κατάλογος ατέλειωτος… Ο δικός τους κατάλογος είναι ανύπαρκτος· δεν έχει αρχίσει ούτε πρόκειται να αρχίσει. Βλέπετε, κανείς δεν πεθαίνει για τριάντα αργύρια. Τα παίρνουν για να προδίδουν. Όταν προδώσουν, ο Αυξεντίου δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας αξέχαστης. Αιωνία του η μνήμη τζι ας γινεί το γαίμαν σας αυλάτζιιν.

Γιορτή της σκλαβιάς…

 

Και τι θα γίνει τώρα,
Θα σχίσουμε τα παλιά μας τετράδια
Που΄ταν γεμάτα χρωματιστή «Ένωση»
Θα σχίσουμε  τα παλιά  μας σχολικά τετράδια
Που΄ταν γεμάτα «Ένωση» διακοσμημένα με γιασεμιά και
Λεμονανθούς  και μαργαρίτες,
Θα σχίσουμε τα παλιά αναγνωστικά των παιδιών μας
Με τις ελληνικές σημαίες.
Θα πετάξουμε τα’ αγαπημένο αναμνηστικό σκουφί   του Γυμνασίου
Με την «Ένωση» στο γείσο
Θα πετάξουμε το χάρακά τους
Και την τσάντα και τη μπάλα και το ποδήλατο
Που γράφαν  «Ένωση»;
Αλήθεια, Πέστε μου, τι θα γίνει τώρα;

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα έρχονται στις μνήμες μας οι θυσίες των ηρώων της ΕΟΚΑ. Κανένας δεν έπεσε για την λεγόμενη ανεξαρτησία του νησιού. Κανένας δεν θα ορκιζόταν ποτέ για τις συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου. Κανένας δεν δολοφονήθηκε από τους αποικιοκράτες για να έχουμε σήμερα εγγυήτρια δύναμη την Βρετανία και την Τουρκία. Κανένας δεν έπεσε για οτιδήποτε άλλο εκτός από την Ελλάδα και την Ένωση.

Οι Έλληνες πεθαίνουν για την Ελευθερία, οι αγωνιστές μας σκοτώθηκαν για την Ένωση. Ας αφήσουμε την γιορτή της σκλαβιάς, την 1^η Οκτωβρίου για την εξουσία και τους κόλακές της. Με την σκέψη στον Αυξεντίου, στον Μάτση, στον Βαγορή, στον Καραολή και σ’ όλους τους ήρωες, ο Αγώνας συνεχίζεται. Ένωσις τζι ας γίνει το γαίμαν μας αυλάτζιν…

Θέση για Αμμόχωστο (ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ – ΕΝΩΣΙΣ Αυγούστου)

Λάβαμε ένα μήνυμα για τους κινδύνους που περιέχει η επιστροφή της Αμμοχώστου όπως την εννοεί ο Αναστασιάδης, υπογραμμένο από πολλούς φίλους και συναγωνιστές, και θέλουμε να εκφράσουμε κάποιες σημαντικές αντιρρήσεις. Το κείμενο προσπαθεί με ψυχραιμία να αναλύσει τα σημερινά δεδομένα και παροτρύνει την κυβέρνηση να είναι προσεκτική στη διαχείριση του προβλήματος. Μάλιστα, υπάρχει και ειδική παράγραφος, όπου οι φίλοι και συναγωνιστές λένε ότι ΘΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑ ΣΙΑΔΗ, εάν κάνει αυτό κι εκείνο. Προσπαθούν, δηλαδή, να δείξουν καλή θέληση και να μην μπουν στο ψητό, που είναι πασιφανές για όσους «διαβάζουν» τον Αναστασιάδη και καταλαβαίνουν πως η κυβέρνηση αυτό που επιδιώκει είναι να σπείρει αφ’ ενός τη σύγχυση ανάμεσα στον λαό και αφ’ ετέρου να δοκιμάσει τις αντιστάσεις του ίδιου του λαού. Γι’ αυτό κι εμείς πιστεύουμε πως δεν πρέπει καν να μπούμε στη λογική συζήτησης του θέματος. Η Αμμόχωστος μας ενδιαφέρει όσο και η Κερύνεια, όσο και η Μόρφου, όσο και η Καρπασία. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Η Αμμόχωστος δεν είναι διαπραγματεύσιμη, η Αμμόχωστος είναι ελληνική όπως τα υπόλοιπα εδάφη μας και δεν ζητούμε να τα διαπραγματευτούμε, αλλά να τα απελευθερώσουμε. Πώς; Μα εδώ είναι το στοίχημα· για να μπορέσεις να κάνεις κάτι πρώτα πρέπει να εξασφαλίσεις το αδιαπραγμάτευτό του. Πρώτα κατοχυρώνεις στην κοινωνία σου το δικαίωμα στην απελευθέρωση και μετά βρίσκεις τους τρόπους απελευθέρωσης. Εάν παραπαίεις και λες ότι το ένα τμήμα της γης σου είναι διαπραγματεύσιμο και το άλλο δεν είναι, εάν δέχεσαι την υποταγή του ενός τμήματος σε ξένες δυνάμεις και το άλλο με ειδικό καθεστώς και κουραφέξαλα, τότε την έχεις πατήσει.

Δεν θέλουμε την επιστροφή της Αμμοχώστου κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ακόμη και αν οι Τούρκοι είναι διατεθειμένοι να μας την επιστρέψουν χωρίς όρους, πρέπει να το καλοσκεφτούμε, διότι κάποιον λάκκο θα έχει η φάβα, κάτι άλλο θα έχει δώσει ο Αναστασιάδης σαν αντάλλαγμα. Εμείς θα παραμείνουμε στις αρχές μας, τα εδάφη μας είναι δικά μας και δεν ζητούμε τίποτα το λιγότερο από την ελευθερία τους. Ζητούμε από τον λαό μας να ξυπνήσει από τον λήθαργο και ν’ αντισταθεί στην ηγεσία μας, τωρινή και παλιά, που με κάθε τρόπο προσπαθεί να μας στήσει παγίδες για να υπογράψουμε την καταδίκη μας ως Έλληνες αυτού του τόπου. Η Αμμόχωστος δεν είναι απλώς ένα οικόπεδο ούτε απλώς ένα τουριστικό θέρετρο. Είναι η ζωή μας, η ψυχή μας και ως εκ τούτου αδιαπραγμάτευτη.

Να δώσουμε πίστωση χρόνου; (Εφ. ΕΝΩΣΙΣ)

Ένα από τα πολλά κολπάκια που επιστρατεύουν οι σημερινοί εξουσιαστές μας είναι το κλαψιάρικο κόλπο της πίστωσης χρόνου. Μας παίρνουν σβάρνα οι διάφοροι καλοθελητές του Συναγερμού, για να μας υπενθυμίσουν πως ο Αναστασιάδης βρίσκεται στην εξουσία μόνο εδώ και λίγες εβδομάδες και, επειδή παρέλαβε χάος, πρέπει να του δώσουμε χρόνο και να μην είμαστε αυστηροί στις επικρίσεις μας – ή, μάλλον, να μην είμεθα καν επικριτικοί, μέχρι να τα καταφέρει να μας βγάλει, σε λίγους μήνες, από το τέλμα. Νοείται ότι όλα αυτά τα λένε με το κλαψιάρικο ύφος του καλοπροαίρετου φίλου που ζητά τη συμπαράστασή μας, διότι γνωρίζει εκ των έσω ότι ο μάστρος ξέρει τους υπευθύνους και σιγά σιγά θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία. Κατά τους φίλους μας, ο Αναστασιάδης δεν φταίει σε τίποτα· άλλοι τα έκαναν θάλασσα (π.χ. Σαρρής), ενώ εκείνος, ως έντιμος και ικανός πολιτικός, θα καταφέρει να ξεπεράσουμε όλα τα προβλήματα, φτάνει όλοι να τον βοηθήσουμε, δηλαδή να κλείσουμε το στόμα μας και να μην τον επικρίνουμε.

Αυτό θα είχε κάποιο νόημα, αν όντως ο Αναστασιάδης ήταν ένας έντιμος πολιτικός που παρέλαβε χάος. Θα ήμασταν οι πρώτοι που θα του δίναμε πίστωση χρόνου, ειδικά αν έβγαινε δημοσίως και ζητούσε από τον λαό επαγρύπνηση, σκληρή δουλειά και μεγάλες θυσίες, για να μπορέσουμε όλοι μαζί να σωθούμε από την καταστροφή που επέφερε ο Χριστόφιας. Όμως ο Αναστασιάδης βγήκε με τις ευλογίες του Χριστόφια. Βγήκε για να τελειώσει αυτός το έργο που άρχισε ο προκάτοχός του: Στο Κυπριακό άφησε τον Χριστόφια ανενόχλητο. Στην οικονομία –το έχουν έτσι κι αλλιώς όλοι παραδεχτεί– ΗΞΕΡΕ πολύ καλά τα σχέδια του Χριστόφια και τα χάλια των τραπεζών.

Ας μην ξεχνάμε, επίσης, πως ο ΔΗΣΥ και ο Αναστασιάδης είχαν πάθει αμόκ για να μας πείσουν πως, αν δεν έρθει η Τρόικα και το Μνημόνιο, θα καταστραφούμε. Ας μην ξεχνάμε την αγωνία τους να πείσουν –και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν– πως το Μνημόνιο είναι… δώρο Θεού. Εκεί που ο λαός άρχισε ν’ αμφισβητεί τις καλές προθέσεις των εταίρων μας, τα παπαγαλάκια του Αναστασιάδη έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους για ν’ αλλάξουν το κλίμα που διαμορφωνόταν εναντίον του Μνημονίου.

Τώρα μας ζητούν πίστωση χρόνου, ωσάν και ο ίδιος είναι κατάφωρα εναντίον της Τρόικας και του Μνημονίου. Ας βγει με τέτοιες θέσεις σωτηρίας του τόπου μας και, όχι μόνο θα του δώσουμε πίστωση χρόνου, αλλά θα τον κάνουμε και λαϊκό ήρωα. Όμως πού κάτι τέτοιο… Το μόνο που μπορεί να σώσει ο Αναστασιάδης εί- ναι το σύστημα. Αυτό το σύστημα που παράγει κλέφτες, απατεώνες, ευνοούμενους, αγάδες και τα εύκολα θύματα όλων των προηγουμένων. Ο Αναστασιάδης παλεύει για να σώσει το σύστημα, για ν’ αρχίσει ξανά το μεγάλο φαγοπότι, για να δικαιωθεί ο ίδιος μ’ ένα νέο σχέδιο τύπου Ανάν, ώστε όντως να περάσει στην Ιστορία ως ο εθνικόφρονας που μας φόρεσε το φέσι.

Τέτοιες χάρες δεν θα του τις κάνουμε. Τέτοια σύγχυση δεν θα σπείρουμε κι εμείς στον λαό. Εδώ και τώρα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στους ΕΘΝΙΚΑΦΡΟΝΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.

13 Μαρτίου: Επέτειος Απαγχονισμού Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Πάλι με τα λόγια της Κλαίρης Αγγελίδου. Αιωνία του η μνήμη.

Δεύτε λάβετε φως
όλοι της της οι σκλάβοι.
Δεύτε οι ταπεινοί,
οι κατατρεγμένοι.

Δεύτε λάβετε φως.
Αηδονολάλησε ο Όλυμπος.
Ο Πενταδάχτυλος
πυρπόλησε τις στράτες.

Ένας πεθαίνει.
Δέκα γεννιούνται.
Άρτος Ελευθερίας.

3 Μαρτίου: Επέτειος Ολοκαυτώματος Γρηγόρη Αυξεντίου

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Οι στίχοι της Κλαίρης Αγγελίδου, από την ποιητική της συλλογή Λιτανεία, είναι το καλύτερο μνημόσυνο. Αιωνία του η μνήμη.

Αστροπελέκια ανίερα
έκαψαν του Μαχαιρά
το κορφοβούνι,
θρήνησε η φωταυγή
και τ’ αγρινά σωπάσαν
κι ένας Σταυραετός
υψώθηκε στα μετερίζια

Και φώναζε
με μια φωνή καμπάνα:

«Τραβάτε εμπρός,
η ώρα ήρθε.
Κανείς να μη λυγίσει.
Τραβάτ’ εμπρός.
Η Παναγιά μάς παραστέκει.

Το σώμα μου λαμπάδα άναψε
για σας
κι όλους της γης τους σκλάβους.
Τραβάτε εμπρός, αδέλφια
ο Μαχαιράς έγινε Κούγκι». 

Ορυμαγδός και θάνατος.
Πυρπολημένος ουρανός
και προσευχή θυμίαμα.

Η Παναγιά η Μαχαιριώτισσα
δακρύζει
κι ένα φιλί αποθέτει
στο μέρος της καρδιάς του 

Η Παναγιά…